Μάχη με ξύλινα σπαθιά
Πολλοί ψηφοφόροι πιστεύουν ότι όλες οι κόντρες ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις που διεκδικούν την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού έχουν ιδεολογικό πρόσημο.
Η ανάγνωση που επιλέγουν οφείλεται κυρίως στην ασφάλεια που τους εξασφαλίζει η ιδέα ότι το κόμμα που υποστηρίζουν εκφράζει την απόλυτη αλήθεια και διαθέτει στο κομματικό του οπλοστάσιο τη λύση διά «πάσαν νόσον καί πάσαν μαλακίαν».
Αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης είναι η εξαγωγή συμπερασμάτων που εκφράζονται δημοσίως είτε σε ΜΜΕ είτε στα social media, για τα… αποτελέσματα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, χωρίς να έχουν συμπληρωθεί ούτε δύο μήνες από τις εκλογές.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για ακόμη μία ένδειξη της διαπιστωμένης έλλειψης σύνδεσης της ελληνικής πραγματικότητας με το αυτονόητο και την περιφρόνηση που δείχνει πολλές φορές η ελληνική κοινωνία στον κοινό νου.
Η έλλειψη αυτή αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία τη δεδομένη χρονική στιγμή, που η χώρα αναζητά πρόσβαση στην προοπτική.
Βλέπετε, ανάμεσα στις διαφωνίες λ.χ. για τη βιωσιμότητα του χρέους ή το πανεπιστημιακό άσυλο υπάρχει ένας τεράστιος και κρίσιμος χώρος, ο οποίος δεν μπορεί να προσεγγισθεί με τη χρήση κομματικών εργαλείων.
Αυτό που χρειάζεται είναι η ενεργοποίηση της προσωπικής αντίληψης και ο εξοστρακισμός της οπαδικής προσέγγισης, η οποία πολλές φορές βολεύει και τα κόμματα καθώς αντί να δίνουν εξηγήσεις για τα λάθη τους, δίνουν ρεσιτάλ ασυναρτησίας σε πανηγυρικούς τόνους με σημαία τη δεδομένη αποδοχή των ψηφοφόρων τους.
Η διαδικασία που περιγράφω αφορά εν πολλοίς την ωρίμανση μιας κοινωνίας, που έμαθε να διαβάζει τα γεγονότα μέσα από το συναίσθημα.
Έτσι, όσο απομακρύνεται το ευκταίο από το αποτέλεσμα, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη λογική, σε ένα ονειρικό ταξίδι με καλούς, κακούς, πρίγκιπες και μάγισσες.
Δυστυχώς όμως την ώρα που πολεμάμε μεταξύ μας με ξύλινα σπαθιά, τα προβλήματα μεγαλώνουν και οι λύσεις δυσκολεύουν…
Ας τολμήσουμε μερικά, μικρά έστω, βήματα τώρα.
Να σταματήσουμε να κρίνουμε ανάλογα με το ποιος, αλλά με το τι.
Να σταματήσουμε να ενοχοποιούμε ιδέες και πρακτικές που είναι προφανές ότι υπηρετούν το κοινό συμφέρον μόνο και μόνο επειδή προέρχονται από αντίπαλο στρατόπεδο.
Δεν έχουμε πλέον αυτήν την πολυτέλεια.
Όπως δεν έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε να ζούμε υμνώντας την Κούβα και τη Νότια Αμερική, και την ίδια στιγμή να διεκδικούμε μισθούς και συντάξεις Βρυξελλών.
Πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε αν θέλουμε να ζήσουμε (σ)το παραμύθι ή τον πραγματικό κόσμο. Και να γνωρίζουμε ότι κάθε απόφαση έχει το κόστος της…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 25 Αυγούστου 2019
