ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς τις δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και τα δημοσιεύματα του επίσημου και ημιεπίσημου κομματικού Τύπου, στη χώρα συμβαίνουν τα εξής δύο τρομερά και φοβερά πράγματα:

Πρώτον, έχει επιβληθεί μία «ακροδεξιά δικτατορία» που εκκενώνει καταλήψεις, εισβάλλει στα πανεπιστήμια και κόβει τις άδειες του Κουφοντίνα. Ο όρος «ακροδεξιά» χρησιμοποιείται για να δώσει έμφαση στο «δικτατορία», όχι για να την προσδιορίσει ιδεολογικά αφού, ως γνωστόν, στην ορολογία του χώρου οι δικτατορίες είναι μόνο ακροδεξιές. Αριστερή δικτατορία δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και αριστερή τρομοκρατία. Όποιοι δεν αντιλαμβάνονται την ακροδεξιά δικτατορία ως ακροδεξιά δικτατορία, είναι επειδή έχουν ήδη μεταλλαχθεί σε ακροδεξιούς. Η μετάλλαξη είναι τόσο ραγδαία ώστε εδώ και ενάμισι χρόνο στη χώρα δεν υπάρχουν ούτε σκέτοι δεξιοί ούτε κεντρώοι -ούτε καν σοσιαλδημοκράτες εκτός από κάποιους που ανθίστανται διαβάζοντας τις αναρτήσεις του Μαλέλη. Μεσοτοιχία με τον ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει η ακροδεξιά. Στην οποία, όμως -για να μην έχουμε παρεξηγήσεις- δεν περιλαμβάνονται οι ψηφοφόροι του Καμμένου.

Δεύτερον, σ’ αυτή τη «δικτατορία» εκτός από «ακροδεξιοί είναι και «ρατσιστές». Γι’ αυτό, υψώνουν φράχτες στον Έβρο, μετανάστες συλλαμβάνονται και βασανίζονται σε ένα χοιροστάσιο που δεν είναι χοιροστάσιο αλλά καμουφλαρισμένο κρατητήριο, ενώ το Λιμενικό διώχνει τις βάρκες τους πίσω στα τουρκικά νερά. Μερικές φορές, μάλιστα, τις καταστρέφει και σαδιστικά αφήνει ανθρώπους να πνιγούν. Εδώ το πράγμα είναι λίγο πιο μπερδεμένο αφού η φοβική με την παγκοσμιοποίηση Αριστερά αναπαράγει ευχαρίστως όποια καταγγελία για την Ελλάδα δημοσιεύουν τα πιο εμβληματικά ΜΜΕ της παγκοσμιοποίησης. Διαφέρει μόνο το αμπαλάζ. Οι φιλελέφτ της Νέας Υόρκης και της Βόννης πλασάρουν το ενδιαφέρον τους με επιχειρήματα κυνικού ορθολογισμού -δημογραφικό, ασφαλιστικό, εργασιακό. Η Αριστερά είναι πιο παλιομοδίτικη και εκβιάζει το συναίσθημα -«τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα του πλανήτη» και «δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι».

Όλα αυτά ακούγονται συμπαθητικά υπό μία προϋπόθεση: Μακριά από μας κι όπου θέλει ας είναι. Είστε γονείς και το παιδί σας φιλοξενείται στις φοιτητικές εστίες του Ζωγράφου. Το διπλανό και το παραδιπλανό δωμάτιο το έχουν καταλάβει εδώ και χρόνια κάτι τύποι που κουβαλάνε αντισφυξιογόνες μάσκες και κάνουν εμπόριο ναρκωτικών. Κοιμάστε ήσυχοι; Θα ήταν έκπληξη! Πιστεύετε ότι θα φύγουν αν το καταγγείλετε στον πρύτανη; Ούτε γι’ αστείο. Περιμένετε να επέμβει το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα του Γαβρόγλου; Λέμε και καμιά ανοησία για να περνάει η ώρα. Και ξαφνικά ένα πρωί μπουκάρουν τα ΜΑΤ του Χρυσοχοίδη, μπουζουριάζουν οκτώ άτομα από τα οποία επτά δεν έχουν σχέση με το πανεπιστήμιο, κατάσχουν τα ναρκωτικά και αποδίδουν ελεύθερα τα δωμάτια για να τα χρησιμοποιήσουν κανονικοί φοιτητές. Θα πείτε «καιρός ήταν» ή θα συμφωνήσετε με την νεολαία ΣΥΡΙΖΑ που ζητάει «να μην αφήσουμε τα πανεπιστήμια στα χέρια των σερίφηδων του Χρυσοχοΐδη» και με τον κομματικό Τύπο που σύσσωμος είδε «Χριστουγεννιάτικη επίδειξη δύναμης από την κυβέρνηση»;

Η ίδια υποκρισία και με τα σύνορα. Ποια είναι η άλλη πρόταση; Να φύγει η Αστυνομία από τον Έβρο; Να δέσει το Λιμενικό στη Δραπετσώνα; Αν ναι, ας ειπωθεί καθαρά, χωρίς μισόλογα. Εν γνώσει των συνεπειών και αφού προηγουμένως ξεκαθαρίσουμε αυτό που το μπούλινγκ είχε καταστήσει απαγορευμένα στο δημόσιο διάλογο: Ότι ο Πακιστανός, ο Μαροκινός, ο Σομαλός ούτε πολιτικός πρόσφυγας είναι ούτε κίνδυνο ζωής διατρέχει στην Τουρκία. Είναι οικονομικός μετανάστης που θέλει να βελτιώσει τη ζωή του. Πράγμα ανθρωπίνως σεβαστό αλλά έξω από το πλαίσιο μίας συζήτησης για το προσφυγικό. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα πέσετε πάνω σε κάποιο «ευαίσθητο» που αγανακτεί επειδή γίνονται έλεγχοι στα σύνορα, ζητήστε του να σας εξηγήσει πώς φαντάζεται την επόμενη μέρα. Αλλά μην περιμένετε απάντηση! Για πότε θα πάει η μπάλα στην κερκίδα, χαμπάρι δεν θα πάρετε.