ΑΠΟΨΕΙΣ

Νομίζαμε ότι είχαμε ησυχάσει από τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Όχι επειδή οι αγρότες συνειδητοποίησαν αυτό που, άλλωστε, κανείς δεν έχει συνειδητοποιήσει σ’ αυτή τη χώρα, ότι τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δέντρα. 

Ούτε επειδή άγονται και φέρονται από την κυβέρνηση, όπως οι «δεν πληρώνω», που τώρα μια χαρά πληρώνουν διόδια ακόμη και για να πάνε από το Ωραιόκαστρο στα Διαβατά, οι «antigold» που έκρυψαν τα μαύρα μπλουζάκια στα συρτάρια μέχρι νεωτέρας και οι ΕΛΜΕ που αβαντάριζαν σχολικές καταλήψεις και βανδαλισμούς, «επειδή τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν να διεκδικούν», αλλά τώρα αγανακτούν επειδή μαθητές διαδηλώνουν για τη Μακεδονία χωρίς να πειράξουν καρφί.

Η ιστορία με τους αγρότες είναι διαφορετική. Τα μπλόκα δεν εμφανίστηκαν τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε προοπτική εξουσίας και χρειάστηκε κινηματικούς ή συνδικαλιστικούς βραχίονες για να «απονομιμοποιήσει την κυβέρνηση στους δρόμους». Είχαν γίνει μέρος της λαϊκής παράδοσης ήδη από το 1996 και οι εμβληματικοί αγροτοπατέρες που συνομιλούσαν με τους υπουργούς, κλείνοντας συμφωνίες μέσω των δελτίων των οκτώ, όπως τότε με τον έντρομο Χατζηγάκη που τους υποσχέθηκε live να εμφανίζουν τις απαγορευμένες επιδοτήσεις ως αποζημιώσεις για ανύπαρκτες ζημίες, ώστε όλοι μαζί να κοροϊδεύουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, προέρχονταν από το σύνολο του πολιτικού φάσματος.

Ο «στρατηγός του κάμπου» Κοκκινούλης, πατέρας του συνθήματος «όλα τα λεφτά, όλα τα κιλά», ήταν Νεοδημοκράτης μέχρι το κόκκαλο. Τα μπλόκα λειτούργησαν αντικειμενικά ως εργαλείο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατά την περίοδο της φαιδρότητας που ονομάστηκε «αντιμνημονιακός αγώνας», όχι επειδή οι αγρότες γοητεύτηκαν από την παράσταση που έδωσε ο Τσίπρας από την καρότσα του τρακτέρ στον Ορχομενό.

Αυτή ανήκει μεν σε μια από τις μεγάλες στιγμές της υποκριτικής, κατατάσσεται όμως στην κωμωδία, εκτός εάν έχεις δείκτη νοημοσύνης ≤30, οπότε μπορεί και να την πάρεις στα σοβαρά. Οι αγρότες ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για τον ίδιο λόγο που ψήφισαν όλες οι προσοδοθηρικές ομάδες της ελληνικής κοινωνίας: Επειδή θα κρατούσε τα κλειδιά του ταμείου.

Επειδή, λοιπόν, οι αγρότες δεν έγιναν ΣΥΡΙΖΑ, όπως δεν είχαν γίνει ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία τότε που σάλταραν από το πράσινο στο γαλάζιο και πάλι στο πράσινο, θα είναι από τους πρώτους που θα επιστρέψουν στις παλιές καλές συνήθειες, τώρα που περνά το μούδιασμα και ο κόσμος αρχίζει να πείθεται ότι «λεφτά υπάρχουν». 

Αλλά μακάρι να ήταν μόνο οι αγρότες! Με την ανοχή των δανειστών που τώρα έμαθαν ποιος πρέπει να κυβερνά τη χώρα, για να κάνουν τα γεωπολιτικά και οικονομικά deal τους, θα δούμε πράγματα και θάματα μέχρι τις εκλογές που -μην έχετε αμφιβολία- θα γίνουν στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων.

Εδώ πρόκειται για τον ορισμό του φαύλου κύκλου. Από τη μία ένας πρωθυπουργός που θα μοιράζει πολιτικάντικο χρήμα, υπονομεύοντας την ανάπτυξη και αφυπνίζοντας τα αντανακλαστικά των αρπακτικών ομάδων.

Και από την άλλη ένας κόσμος μειωμένων προσδοκιών, απρόθυμος να δει τη μεγάλη εικόνα και να μετάσχει στην κοινωνική κινητικότητα, που θα υπονομεύει το μέλλον των παιδιών του, για να εισπράξει ένα επίδομα, μια αυξησούλα, ένα κοινωνικό μέρισμα, μια κάρτα σίτισης, φιλώντας το χέρι του πρωθυπουργού που μάχεται το νεοφιλευθερισμό. Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο Τσάβες. Με κουπόνια από το πετρέλαιο.

Με το καλό, λοιπόν, και διπλή μερίδα κονσέρβα ροδάκινο στο συσσίτιο…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Φεβρουαρίου 2019