ΑΠΟΨΕΙΣ

Πέρσι τέτοιον καιρό οι Πρέσπες ήταν πρώτο θέμα και οι δημοσκοπήσεις έλεγαν ότι τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στη Βόρεια Ελλάδα τείνουν σε μονοψήφια. Δεν έλεγαν ψέματα. Κατέγραφαν ό,τι τους έλεγαν οι πολίτες. Εκείνο που δεν μπορούσαν να διαβάσουν οι δημοσκοπήσεις ήταν αν τα συναισθήματα των ερωτώμενων ήταν αρκετά ειλικρινή ή αρκετά ισχυρά, ώστε να αποτελέσουν κριτήριο ψήφου μέχρι το τέλος. Αποδείχθηκαν σάπια. Όταν έφτασαν οι εκλογές και μπήκαν όλα τα διακυβεύματα στην εξίσωση, οι Πρέσπες ξεχάστηκαν και τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στη Μακεδονία μειώθηκαν περίπου όσο μειώθηκαν κατά μέσο όρο στην Ελλάδα.

Δεν συζητάμε εάν η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν καλή, κακή, έτσι κι έτσι, προδοσία, τόλμη ή εκβιασμός. Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση που έγινε όπως έγινε, προς το παρόν εξαντλήθηκε και θα κριθεί όταν θα αποκτήσουμε την αναγκαία απόσταση από τα γεγονότα. Συζητάμε για εκείνους που πριν από έναν χρόνο ορκίζονταν ότι δεν θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ λόγω της Συμφωνίας, αλλά τελικά μια χαρά ψήφισαν. Και επειδή όλος αυτός ο κόσμος αποκλείεται να άλλαξε γνώμη επειδή μελέτησε το κείμενο, πείσθηκε από τον Κοτζιά ή το σκέφτηκε καλύτερα, δύο ενδεχόμενα υπάρχουν. Ή έλεγε και καμιά κουβέντα παραπάνω για να περνά η ώρα ή όντως είχε τότε καημό για τις Πρέσπες, αλλά μετά ήρθαν άλλοι καημοί, μεγαλύτεροι, και τον σκέπασαν. Είτε το ένα ισχύει είτε το άλλο, αλλάζει μόνο το περιτύλιγμα. Και για να μη γελιόμαστε, όταν ο Μητσοτάκης κατηγορούσε τον Τσίπρα ότι αντάλλαξε τις συντάξεις με τις Πρέσπες, αβάντα του έκανε. Αποδείχθηκε ότι ελάχιστοι θα καταψήφιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ για τις Πρέσπες και πολύ περισσότεροι θα τον υπερψήφιζαν, επειδή δεν κόπηκαν διακόσια ευρώ από τη σύνταξή τους. Όποιο και αν ήταν το αντάλλαγμα.

Ο μόνος τρόπος για να προσεγγίσεις την εκλογική συμπεριφορά σ’ αυτή τη χώρα είναι ο κυνισμός. Όσοι αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι μοναδικό κριτήριο για το συντριπτικά μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος είναι το απολύτως ατομικό συμφέρον, κατά βάσιν το οικονομικό, θα διαπράττουν σταθερά το ίδιο λάθος. Ελάχιστοι από όσους ψήφισαν Νέα Δημοκρατία, ψήφισαν επειδή γοητεύτηκαν από το μεταρρυθμιστικό όραμα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ούτε καν από την ιστορικά αποδεδειγμένη βεβαιότητά του ότι κοινωνικό κράτος είναι να δημιουργείς ανάπτυξη, απασχόληση και εισόδημα, όχι να μοιράζεις επιδόματα. Ψήφισαν επειδή η Νέα Δημοκρατία υποσχέθηκε ότι θα μειώσει τον ΕΝΦΙΑ και τους φορολογικούς συντελεστές, θα καταργήσει το τέλος επιτηδεύματος και θα εξορθολογήσει τις ασφαλιστικές εισφορές. Αν δεν υποσχόταν αυτά ο Μητσοτάκης, δηλαδή λεφτά στην τσέπη, ό,τι κι αν έλεγε για την ασφάλεια, για την παιδεία, για το πανεπιστημιακό άσυλο, για την ψηφιακή διακυβέρνηση, για την αξιοκρατία, θα τα άκουγαν μόνο οι συνεργάτες του. Και αντίστοιχα, η εκλογική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ ευρωεκλογών και εθνικών εκλογών δεν έχει πίσω της τίποτε ανιδιοτελές. Απλούστατα, ο ΣΥΡΙΖΑ υποδαύλισε με επιτυχία το φόβο ότι η Νέα Δημοκρατία θα καταργήσει επιδόματα, θα επιβάλει αξιολόγηση στο δημόσιο και θα κλείσει ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις. Και έτσι, συσπείρωσε έναν κόσμο που αυτές τις προτεραιότητες έχει. Που κάποτε βολευόταν στο ΠΑΣΟΚ και μόλις απειλήθηκε το βόλεμα που αποκαλούσε «κοινωνικές κατακτήσεις», έσπευσε να φιλήσει το χέρι του Τσίπρα. Σιγά την «αριστεροσύνη»! Τον Γεωργούλη, την Κουντουρά και τον Κόκκαλη ψήφισε ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι τον Δημήτρη Πλουμπίδη.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 28 Ιουλίου 2019.