ΑΠΟΨΕΙΣ

Η ανθρώπινη υποκρισία, που έκανε ακόμη και τον Χριστό να εξοργιστεί, παρέχει… στέγη και τροφή σε λογικές που ευθύνονται για μια σειρά από ζητήματα τα οποία ταλαιπωρούν τον πλανήτη σχεδόν από τότε που οι άνθρωποι κατέβηκαν από τα δένδρα.

Πρόκειται για μια συμπεριφορά που ενώ έχει ηττηθεί στο πεδίο των ιδεών εξακολουθεί να κάνει καριέρα νικητή. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Στον πυρήνα της βρίσκεται το «εγώ», το οποίο πέρα από οποιαδήποτε ηθική διάσταση, συνδέεται με την πάλη για επιβίωση με την έννοια όπως την περιγράφει ο Δαρβίνος.

Η υποκρισία εδώ και χιλιάδες χρόνια δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να «μεταμφιεστούν» και να προσαρμοστούν, με στόχο να προστατευθούν και να εξασφαλίσουν την επιβίωση ή να αποκομίσουν οφέλη και να αποκτήσουν χρήματα και δόξα. Το δεύτερο σκέλος θα μπορούσε κανείς να το εντάξει στο πλαίσιο της… εξέλιξης, ανάλογης με αυτή που περιγράφει ο Δαρβίνος.

Επειδή όλα αυτά συμβαίνουν σε προσωπικό επίπεδο, οι παρατηρήσεις συνήθως δεν έχουν νόημα, με την έννοια ότι δεν παράγουν αποτέλεσμα. Καθένας είναι υπεύθυνος και λογοδοτεί για τον εαυτό του στον εαυτό ανάλογα με τον κώδικα αξιών που έχει δημιουργήσει και αποδεχθεί. Με αυτόν πορεύεται και αυτόν υπερασπίζεται με τις πράξεις του. Και αν χρειαστεί -εύκολα ή δύσκολα– μπορεί να πείσει τον εαυτό του ότι η… παράκαμψη που έκανε έχει διαφορετικό περιεχόμενο από την παράκαμψη του γείτονα.

Αυτή η προσέγγιση παρότι έχει την ίδια ρίζα, έχει διαφορετική διάσταση σε εθνικό και πολιτικό επίπεδο.

Για το λόγο αυτό μπορεί τα κόμματα στην Ελλάδα να υποκρίνονται προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώσουν, δεν βρίσκω όμως κανένα λόγο για τον οποίο οι Έλληνες ψηφοφόροι θα πρέπει να στηρίζουν τέτοιες πρακτικές.

Δεν γίνεται ως σκεπτόμενος πολίτης τη μια φορά να πιστεύεις ότι η διαδικασία του επείγοντος στη Βουλή είναι προσβολή στην Δημοκρατία και την άλλη απόδειξη πολιτικής ικανότητας.

Δεν γίνεται τη μια φορά να πανηγυρίζεις όταν διορίζεται κάποιος πρόεδρος σε ανεξάρτητη αρχή και την άλλη να θεωρείς ότι ο διορισμός παραβιάζει κάθε έννοια Δικαίου.

Δεν γίνεται τη μια φορά να υπερασπίζεσαι το βόλεμα των πολιτευτών σε δημόσιες θέσεις και την άλλη να καταγγέλλεις την ίδια πρακτική επειδή έχει αλλάξει το κόμμα που υπογράφει την τοποθέτηση. Δηλαδή γίνεται, αλλά έχει τα αποτελέσματα που βλέπουμε.

Μήπως να θυμίσουμε και να θυμηθούμε ότι οι πολίτες θα πρέπει να ενδιαφέρονται για το καλό της χώρας και όχι για το καλό του πολιτικού σχηματισμού που ψηφίζουν; Και όπως έχει αποδείξει η ιστορία, πολλές φορές αυτά τα δυο δεν ταυτίζονται…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" την 1η Σεπτεμβρίου 2019