ΑΠΟΨΕΙΣ

Η Ελλάδα μπαίνει σε μία νέα εποχή μετά τις εκλογές. Και αυτό δεν θα έχει καμία σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών ούτε με την προεξόφληση του αποτελέσματος από τις δημοσκοπήσεις.

Η Ελλάδα καλείται να ψηφίσει σε μία κάλπη, όπου κανένα κόμμα δεν υπόσχεται τα πάντα, όπως είχε συμβεί σε παλαιότερες εκλογικές μάχες.

Η εξέλιξη θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «ωριμότητα».

Κατά βάθος είναι μία τεράστια ήττα μιας ολόκληρης φιλοσοφίας.

Της φιλοσοφίας του «ερωτισμού της σύγκρουσης», όπως είχε γράψει πριν από λίγες ημέρες ο γερμανός δημοσιογράφος Μίχαελ Τούμαν στην εφημερίδα «Zeit».

Των ιχνών του «όχι» και της αντίστασης, που έχουν χαραχτεί βαθιά στο πολιτικό DNA του σύγχρονου έλληνα ψηφοφόρου.

Όμως, όσοι πούλησαν αυτό το «όχι», κέρδισαν τις μάχες των εκλογών αλλά έχασαν τον πόλεμο της υστεροφημίας τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο, για παράδειγμα, αναζητά στην εικόνα του όλα όσα έκανε για τους «πολλούς». Θέλει να καταγραφεί ως ο προστάτης των φτωχών, κάτι σαν Ρομπέν των Δασών. Ο πολιτικός εκφραστής τους.

Ο Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, όμως, του αναγνώρισε την ιδιότητα του πολιτικού άνδρα, για αυτά που έκανε όταν συγκρούστηκε με τους «πολλούς».

«Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας ξεμπλόκαρε τη σχέση με τη Βόρεια Μακεδονία είναι μια αξιοσημείωτη επίδοση ενός statesman. Ειδικά αφού υποχρεώθηκε να υποστεί την εσωτερική αντίδραση», είπε ο κ. Σόιμπλε.

Είναι δεδομένο ότι κανείς δεν θέλει να είναι δυσάρεστος. Και πολύ περισσότερο να είναι δυσάρεστος στους «πολλούς». Ειδικά όταν είναι επαγγελματίας πολιτικός και χρειάζεται τους «πολλούς» για να συνεχίσει την καριέρα του. Το να είναι κάποιος δυσάρεστος υπ’ αυτές τις συνθήκες, απαιτεί μία μεγάλη γενναιότητα.

Οι πολίτες, όμως, έχουμε κουραστεί να βιώνουμε νίκες και θριάμβους, που πολύ σύντομα καταλήγουν σε θρύψαλα, έχοντας απλώς εξασφαλίσει ένα χειροκρότημα για τους πολιτικούς, που τις υποστήριξαν.

Την ίδια ημέρα που ο Τσίπρας κέρδιζε το δημόσιο έπαινο του Σόιμπλε, κατάγγειλε ότι ο Σόιμπλε του την «είχε στημένη». Ανάμεσα στον έπαινο της ιστορίας και το χειροκρότημα της πλατείας, προτίμησε το δεύτερο.

Έχει χάσει, όσες κάλπες κι αν κερδίσει.

Ας ελπίσουμε να έχουμε περισσότερους πολιτικούς που θέλουν να είναι statesmen κι όχι jeune premier, που ζουν για να συνεγείρουν τον «ερωτισμό της σύγκρουσης».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 6-7 Ιουλίου 2019