ΑΠΟΨΕΙΣ

Αμέτρητες φορές στη διάρκεια του ενήλικου βίου μου, στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, υπήρξα αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας ή πρωταγωνιστής σε κουβέντες για συμπεριφορές που παραβιάζουν το νόμο και ταυτόχρονα προσβάλλουν την κοινωνία.

Σχόλια επί σχολίων, προσεγγίσεις και αναλύσεις για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί ο οδηγός ο οποίος -και το προηγούμενο τριήμερο- κατευθυνόμενος από Θεσσαλονίκη προς Χαλκιδική προσπέρασε μέσω της ΛΕΑ, τους υπόλοιπους «ανόητους» οδηγούς, που περίμεναν στην ουρά. 

Ο έξυπνος - ηλίθιος (κάτι σαν το χρήσιμος - ηλίθιος, χωρίς όμως καμία χρησιμότητα) ο οποίος στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης, που υπάρχει ακριβώς για να χρησιμοποιείται σε έκτακτη ανάγκη, βρήκε πεδίο δόξης λαμπρό, για να αναδείξει την αποτελεσματικότητα της βαρβαρότητας.

Μου κάνει εντύπωση η εντύπωση που προκάλεσε το συγκεκριμένο φαινόμενο. Λες και οι άνθρωποι που εξοργίστηκαν με την εικόνα του Ι.Χ. που κλείνει το δρόμο στο όχημα της Πυροσβεστικής δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή η συμπεριφορά απλά αναδεικνύει την απόλυτη ελληνική αλήθεια: Νόμος είναι το δίκαιο που μας συμφέρει και γι’ αυτό όλοι έχουμε το δικαίωμα να παλέψουμε για το καλύτερο αποτέλεσμα για εμάς.

Έτσι δουλεύουμε, έτσι ψηφίζουμε, έτσι οδηγούμε.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι συμπολίτες μας που οδηγούν στη ΛΕΑ δεν νιώθουν περιθωριοποιημένοι. Σου λέει, εντάξει, εγώ μπήκα στη ΛΕΑ, εσύ μπήκες στο δημόσιο, στα ίδια είμαστε…

Ορισμένοι βέβαια θεωρούν πως αν η Τροχαία βρισκόταν στο σημείο και έκοβε τσουχτερά πρόστιμα, το φαινόμενο θα είχε εξαλειφθεί.

Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο.

Ξέρω όμως ότι όσα πρόστιμα και να βάλεις, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσεις στο σημείο που βρίσκονται οι πολίτες του Χονγκ Κονγκ. Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ενώ βρίσκονταν στο δρόμο, στο πλαίσιο συγκέντρωσης διαμαρτυρίας, δημιούργησαν σε δευτερόλεπτα μια ΛΕΑ, προκειμένου να περάσει ασθενοφόρο. Βλέπω και ξαναβλέπω το σχετικό βίντεο που έγινε viral και δεν μπορώ να το πιστέψω.

Εμείς κλείνουμε τη ΛΕΑ εκεί που υπάρχει και οι άλλοι την ανοίγουν σε δευτερόλεπτα εκεί που δεν υπάρχει. Αυτό λέγεται πολιτισμός. Και καμία τιμωρία δεν μπορεί να τον επιβάλλει.

Αν θέλουμε λοιπόν να κινηθούμε σε αυτόν το δρόμο, θα πρέπει να ξέρουμε ότι η μόνη οδός είναι η παιδεία. Θα πρέπει να χτίσουμε στο μυαλό των νέων παιδιών νοοτροπίες που εμπεριέχουν το σεβασμό και την αλληλεγγύη, όχι ως προεκλογικά συνθήματα αλλά ως βιώματα που γεννούν συμπεριφορές.

Δεν έχει πολλούς οπαδούς αυτή η προσέγγιση. Και ο λόγος είναι απλός. Χρειάζεται χρόνος και κόπος, για να αποδώσει. Ακριβώς όπως συμβαίνει με όλες τις σοβαρές επενδύσεις. Τυχαία δεν συνωστίζονται οι επενδυτές στη χώρα;

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23 Ιουνίου 2019