ΑΠΟΨΕΙΣ

Αρνητικά βλέπει η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Ιόνιο με το αιτιολογικό ότι παραβιάζει προηγούμενες συμφωνίες. Δεν είναι όμως μόνο η εύνοια συνολικά της γερμανικής πολιτικής απέναντι στην Τουρκία αλλά και η πρακτική των άλλων δύο Μεσογειακών χωρών, της Ιταλίας και της Ισπανίας, που τελευταία εντείνουν την ανθελληνική στάση τους. 

Οι διεθνολόγοι δίνουν μεγάλη βαρύτητα στις οικονομικές σχέσεις των κρατών αυτών με την Τουρκία, με προεξέχουσα εκείνη των εξοπλισμών αλλά και των βιομηχανιών που εδρεύουν στο τουρκικό έδαφος. Αυτή η οπτική, ωστόσο, όσο και αν στηρίζεται στη ψυχρή πραγματικότητα, στο ρεαλισμό, ακόμη και στον κυνισμό που διατρέχει τις διεθνείς σχέσεις, παραβλέπει ίσως τα βαθύτερα αίτια μιας υποβόσκουσας εμπάθειας σε βάρος της Ελλάδας. Σε όλα τα σημεία της ιστορίας, οι σχέσεις Τουρκίας-Γερμανίας διαπνέονταν από αγαστή σύμπνοια και συνεργασία, με τις μεταξύ τους συμμαχίες να έχουν σαφές ανθελληνικό στίγμα. 

Η Ιταλία πάλι, πέρα από τη μεσογειακή συμπεριφορά του λαού της, συγγενική προς το ελληνικό ταμπεραμέντο, υπήρξε η χώρα που γέννησε το φασισμό και στη συνέχεια επιτέθηκε στην Ελλάδα, όπως και η Γερμανία, πλην όμως με το έπος του 1940 ηττήθηκε στα βουνά της Αλβανίας και μαζί της ο φασισμός για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Και το τρίπτυχο συμπληρώθηκε με τη φασιστική Ισπανία όπου οι δυνάμεις του Φράνκο με τη συνδρομή Χίτλερ-Μουσολίνι επέβαλλαν μία μακρά δικτατορία σε ευρωπαϊκό έδαφος. 

Πέρα συνεπώς από οικονομικές συναρτήσεις, η συμπάθεια των χωρών αυτών προς την Τουρκία έχει τις ρίζες της στις αναγκαιότητες των ιστορικών τους αναζητήσεων. Έτσι, μαζί με τα σημερινά πολιτικοοικονομικά συμφέροντα, ο νέος αυτός άξονας σχηματίζεται σιγα-σιγά, η στόχευσή του μορφοποιείται, κεφαλαιοποιώντας τη θερμή επαφή του με το καθεστώς Ερντογάν και εδραιώνοντας το ανθελληνικό του πρόσημο. 

Η Ελλάδα όμως, απέναντι σ’ αυτούς που νομιμοποιούν και επιχαίρουν για την τουρκική αυθαιρεσία, οφείλει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα και να αντιδράσει, θέτοντας φραγμούς στα αρμόδια όργανα, στέλνοντας συγχρόνως και ένα ηχηρό μήνυμα στην Ευρώπη. Ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν έχει καμιά σχέση με σκληρούς άξονες κρατών, ούτε με την περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου. Αντίθετα, επιβάλλεται κυρίως με τη συμπόρευση ιδεών και αξιών, σύμφωνα με τις αρχές των εμπνευστών του μεγάλου ευρωπαϊκού οράματος.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24 Ιανουαρίου 2021