ΑΠΟΨΕΙΣ

Η συμφωνία του Λαϊκού κόμματος της Αυστρίας με το κόμμα των Πρασίνων για τη συγκρότηση κυβερνητικού συνασπισμού δείχνει αρκετά εντυπωσιακή, επειδή είναι η πρώτη φορά που Πράσινο Κόμμα συνεργάζεται κυβερνητικά με κόμμα της κεντροδεξιάς, αλλά δεν είναι.

Είχε προηγηθεί μία πολύμηνη συζήτηση για το κατά πόσο οι γερμανοί Πράσινοι -οι ιστορικά πρώτοι ευρωπαίοι Πράσινοι- θα συμμετείχαν στην κυβέρνηση της καγκελαρίου Μέρκελ, η οποία τελικά όμως δεν προχώρησε σε κεντρικό επίπεδο, αν και έχει επιτευχθεί σε διάφορες τοπικές κυβερνήσεις στη Γερμανία.

Οι εξελίξεις προκαλούν έκπληξη, διότι οι Πράσινοι εθεωρούντο εκ γενετής αριστερόστροφοι, αλλά έχει περάσει καιρός και έχουν μεσολαβήσει εξελίξεις που ακυρώνουν αργά αλλά σταθερά αυτήν την εντύπωση.

Άλλωστε η ευαισθησία για το περιβάλλον έχει πάψει από καιρό να αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα της αριστερής πολιτικής οπτικής, ενώ η κλιματική αλλαγή απαιτεί παρεμβάσεις και επενδύσεις που μάλλον είναι δύσκολα διαχειρίσιμες με αριστερό πολιτικό προφίλ.

Παράλληλα, η υποχώρηση των σοσιαλδημοκρατών ως πολιτικής πρότασης αποκάλυψε ένα κενό στις προτάσεις διαχείρισης της οικονομίας, ενώ πολιτικές προσωπικότητες από το χώρο των πράσινων, όπως ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και ο Γιόσκα Φίσερ, έχουν αποκτήσει ακροατήρια που υπερβαίνουν κατά πολύ τον στενό πράσινο χώρο των δεκαετιών του 1970 και του 1980.

Στην Ευρώπη οι Πράσινοι μετακινούνται στον κεντρώο χώρο και απευθύνονται περίπου στο σύνολο της κοινωνίας με επιτυχία.

Την ίδια περίοδο στην Ελλάδα οι πολιτικοί Πράσινοι παρέμειναν συμπληρωματική δύναμη της αριστεράς, στην οποία αναγνώριζαν πολιτική συνάφεια. Προσέφεραν ένα πολιτικό άλλοθι πολυκομματικότητας στην κυβέρνηση Τσίπρα, χάνοντας όμως και το άλλοθι της ψυχής τους όταν σύρθηκαν να υπογράψουν τα ίδια τα δικά τους στελέχη πολιτικές αποφάσεις, όπως για τις εξορύξεις και το κυνήγι.

Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ήταν η απώλεια κάθε αξιοπιστίας απέναντι τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και στο δικό τους εσωτερικό ακροατήριο, το οποίο γέρασε μαζί τους, χτίζοντας ευκαιριακές συμμαχίες με στόχο κάθε φορά μία περίοπτη θέση στο πολιτικό περιθώριο. Μέχρι που μετά το 2015 χάθηκε κι αυτή.

Η κυβέρνηση στην Αυστρία και οι πολιτικές κατευθύνσεις που έχουν οι Πράσινοι της Γερμανίας αποδεικνύουν και αναδεικνύουν το κενό και το έλλειμμα, το οποίο δεν μπορεί να καλυφθεί εκ των ενόντων.

Άλλωστε, η έννοια της προστασίας του περιβάλλοντος είναι από τη φύση της συντηρητική...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 5 Ιανουαρίου 2020