ΑΠΟΨΕΙΣ

Στεκόμασταν όρθιοι σε όλη τη διάρκεια του ματς. Έβρεχε με το τουλούμι στη Θεσσαλονίκη. Ήμασταν μούσκεμα, αν και φορούσαμε τις διπλές αδιάβροχες σακούλες εκείνης της εποχής, στο πέταλο του Καυτανζογλείου, προς τις Σαράντα Εκκλησιές.

Αυτό που δεν θα ξεχάσω από εκείνο το βράδυ του Μαΐου 1977, είναι το εκπληκτικό γκολ του Μίμη Παπαϊωάννου με κεφαλιά ψαράκι από το σημείο της μικρής περιοχής έπειτα από εξαιρετική εκτέλεση φάουλ του Γιώργου Κούδα που με την ευφυΐα του «βρήκε» τον Μίμη. Στα 35 του χρόνια ήταν πια ο υπέροχος Παπαϊωάννου και στα 31 του ο «Μεγαλέξανδρος» Κούδας. Ήταν η τελευταία τους ευκαιρία να πάνε με την Εθνική ομάδα σε τελικούς Μουντιάλ.

Ήταν ματσάρα! Εμείς με Κυράστα, Φοιρό, Τερζανίδη, Δεληκάρη και οι Σοβιετικοί εκτός του Μπλαχίν, με Ονισένκο, Μπούριακ, Κιπιάνιν, Κονκόφ.

Εκείνο το βράδυ η Εθνική του Λάκη Πετρόπουλου, θα μπορούσε να πετύχει και άλλα γκολ, ενώ στο 79’ μία βολίδα του Αρδίζογλου βρήκε το δοκάρι.

Τελικά μετά από μία ήττα από την Ουγγαρία, 3-0 στη Βουδαπέστη, χάθηκε η πρόκριση και μείναμε με το παράπονο και την απορία πως η Εθνική Ελλάδος 1968-78 με τους Παπαϊωάννου, Δομάζο, Σιδέρη και Κούδα στη σύνθεσή της δεν πήγε σε Μουντιάλ.

Η εβδομάδα που πέρασε σφραγίστηκε από τη συγκίνηση και τη θλίψη για το θάνατο του Μίμη Παπαϊωάννου, κορυφαίου ποδοσφαιριστή, σπουδαίου ανθρώπου και εκπροσώπου μίας ολόκληρης, πιο αθώας, εποχής.

Πήρε τίτλους με την αγαπημένη του ΑΕΚ (της οποίας τραγούδησε τον επίσημο ύμνο) υπήρξε σύμβολο του fair play, έπαιξε στην Εθνική ομάδα και έγινε αρχηγός της. Το 1965 θέλησε μάλιστα να τον αποκτήσει η μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης του Πούσκας.

Είχα την χαρά να κάνουμε το πορτρέτο του για ζωή του και το ποδόσφαιρο στην εκπομπή μου «Εκ του πλησίον» στην ΕΡΤ3 (2007) και να συζητήσουμε και με άλλες δημοσιογραφικές ευκαιρίες.

Σήμερα θα σας παρουσιάσω κάποια κομμάτια δικών του αφηγήσεων.

Ο Μίμης Παπαϊωάννου μπορούσε άνετα να κάνει καριέρα και στο τραγούδι, όπως άλλωστε και ο αξέχαστος Μήτσος Παρίδης του δικεφάλου του Βορρά.

«Ο Στέλιος Καζαντζίδης σύμφωνα με τον Μίμη Παπαϊωάννου, «απέφευγε τις πολλές ανούσιες, κοσμικές συναναστροφές. Ακόμα και στο γήπεδο, εκεί που ήξερε ότι θα αποθεωθεί από τον απλό φίλαθλο δεν πολυπήγαινε».

«Του έλεγα, έλα την Κυριακή στη Νέα Φιλαδέλφεια, έχουμε ντέρμπι με τα όλα του».

Αμέσως ο Καζαντζίδης με ρωτούσε:

- «Θα έχει πολύ κόσμο, ε;»

- «Δεν θα μείνει εισιτήριο απούλητο, Στέλιο»

Και ο Καζαντζίδης:

- «Άστο Μίμη. Δεν έρχομαι…».

«Όνειρό μου ήταν να τον γνωρίσω και όταν ήρθα στην ΑΕΚ και αντιλήφθηκα ότι ο Νεστορίδης ήταν φίλος του, ζήτησα να μου τον γνωρίσει. Συναντηθήκαμε τελικά με τον Στέλιο στην Ν. Φιλαδέλφεια, σε μία προπόνηση».

«Το φιλικό ματς με τη Ρεάλ έγινε Τετάρτη. Μεγάλη τιμή για μας. Για να λέω και την αλήθεια ήμουν και λίγο τυχερός, γιατί γινόταν μερικές κόντρες και η μπάλα ερχόταν συνέχεια μπροστά μου, είχα όμως και το πάθος της διάκρισης με αποτέλεσμα να βάλω δύο γκολ!

Το ματς έληξε 3-3. Ομάδες όμως σαν τη Ρεάλ όταν εντοπίζουν ένα ταλέντο ενεργοποιούν τους μάνατζερ και έτσι πολύ γρήγορα μου έγινε προσφορά.

Οι εφημερίδες έγραφαν ‘τέσσερα εκατομμύρια δίνει η Ρεάλ στην ΑΕΚ και 750.000 δραχμές στον Παπαϊωάννου για τριετές συμβόλαιο’. Τεράστιο πόσο για τα δεδομένα του 1965».

«Φοβόντουσαν όμως οι σύμβουλοι... Μόλις είχα αρχίσει να φαίνομαι στην ΑΕΚ και να είμαι ο άνθρωπός τους, οπότε σκέφτονταν τις αντιδράσεις του κόσμου. Οι της Ρεάλ άφησαν το συμβόλαιο στο Χίλτον και είπαν ‘απαντήστε μας μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου’. Τελικά η ΑΕΚ απάντησε ότι θέλει… δέκα εκατομμύρια και η Ρεάλ, βέβαια, απέσυρε το ενδιαφέρον της». Όλα τα είπε ο Σεβαστάκης, ο γενικός αρχηγός:

«Μίμη θα τρώγαμε ξύλο αν έφευγες από την ΑΕΚ»!

«Ο Καζαντζίδης όμως το είχε πάρει προσωπικά για να με βοηθήσει.

-‘Μου είπαν ότι τραγουδάς. Ετοιμαζόμαστε για να πάμε για 20 παραστάσεις σε κάθε πόλη της Γερμανίας. Αν είσαι σωστός θα σε πάρω’.

Κάναμε πρόβες με τον Χρήστο Νικολόπουλο, είπα και κάτι εύκολα στην ερμηνεία κομμάτια όπως ‘Το δικό μου πάπλωμα’.

Ο Στέλιος ‘γνωμάτευσε’: ‘Κοίτα, μπορείς, αλλά θες πρόβες’.

Δούλεψα πολύ. Στη Γερμανία ένιωσα ότι παίζω εντός έδρας αφού εκεί υπήρχαν πολλοί Βορειοελλαδίτες οι οποίοι με ήξεραν .

Η παρουσιάστρια έλεγε ‘ακούστε τώρα έναν που τον γνωρίσατε σαν ποδοσφαιριστή αλλά θα τον χειροκροτήσετε και σαν τραγουδιστή’.

Η Μαρινέλα, τεράστια φωνή από τότε, είδε ότι ‘κάτι έκανα’ αλλά φοβόταν μην πάθω τρακ. Και είχε δίκαιο. Ο Στέλιος της έλεγε ‘τι τρακ να πάθει αυτός που εμφανίζεται σε τόσες χιλιάδες κόσμο στο γήπεδο’. Και αυτή επέμενε και είχε δίκαιο ότι άλλο το ένα και άλλο το άλλο.

Μόλις όμως έβγαινε ο Καζαντζίδης έβαζε τα κλάματα ο κόσμος. Ξεκίναγε με τις ‘Φάμπρικες της Γερμανίας’. Παίζαμε Παρασκευή - Σάββατο - Κυριακή. Στο ξενοδοχείο που ήμασταν, στην Στουτγάρδη, υπήρχε μία αλάνα με πράσινο και δέντρα και έπαιρνα μία μπάλα λοιπόν και έκανα τρίπλες στα δέντρα. Εκεί ανήκα εγώ. Στο ποδόσφαιρο. Γιατί ήξερα ότι στο βάθος ότι δεν ήμουν τραγουδιστής».

*Τελικά ο Μίμης Παπαϊωάννου επέστρεψε στην ΑΕΚ, όπου διέπρεψε και έγινε σύμβολό της. Αν και απροπόνητος στο πρώτο του ματς σκόραρε κατά του Παναθηναϊκού. Άλλο τραγούδι και άλλο μπάλα…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19.03.2023