ΑΠΟΨΕΙΣ

Είμαστε ήδη δέκα μέρες μέσα στον πόλεμο που άλλαξε τον κόσμο, πύκνωσε τον χρόνο και μας έκανε όλους, λίγο πολύ, πιο πονηρούς, καχύποπτους, «ενόχους» και πάνω απ’ όλα σκιαγμένους.

Βγήκαν πάλι στην επιφάνεια τα παλιά πάθη και διαιρέσεις που καλούμαστε να ζήσουμε κάθε φορά που οι «απέναντι» του Ψυχρού Πολέμου (που υποτίθεται ότι έληξε…) είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο.

Να δεχτούμε, ότι δεν είμαστε όλοι φανατικοί, λάτρεις της εύκολης καταγγελίας και της θεωρίας του «για όλα φταίνε οι άλλοι» κ.λπ. Ότι ξέρουμε προς τα που γέρνει το δίκιο. Ούτως η άλλως η παράλογη και κινούμενη εκτός πάσης έννοιας δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων δράση του Πούτιν στην Ουκρανία δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Ε, και λοιπόν;

Το θέμα είναι πότε και πως θα τελειώσει όλο αυτό που ζει η πληγωμένη Ουκρανία, η Ευρώπη και όλος ο πλανήτης και το τι πληγές θα αφήσει στις επόμενες γενιές.

Μπορεί πια ο Πούτιν να επιβιώσει πολιτικά και στρατιωτικά; Είναι η ερώτηση που τσακίζει αυτή. Πιέζεται από τους ολιγάρχες του -οι οποίοι όμως δεν έβγαλαν άχνα στις συναντήσεις μαζί του- τη «Ρωσίδα μάνα « που κινδυνεύει να χάσει το παιδί της και από τις σοβαρές οικονομικές κυρώσεις που του επιβλήθηκαν ή απλώς το έχει πάρει απόφαση να το πάει στα «άκρα»;

Η χώρα του δεν είναι πια καθόλου δημοφιλής στη Δύση με δική του ευθύνη, ο χρόνος κυλά μάλλον εναντίον του, το χρήμα τελειώνει, η ισχυρή πιθανότητα να πληρώσουν οι πολίτες της Ρωσίας τις επιλογές του πληγώνει τον ογκώδη εγωισμό του. Η «πυρηνική ετοιμότητα» που διαφημίζουν οι αξιωματούχοι του, ήταν αναμενόμενη.

Τίποτα όμως δεν είναι απλό στην παρούσα κρίση. Είναι γνωστόν ότι τον Ρώσο αυταρχικό ηγέτη στήριξαν και επί της ουσίας, τα τελευταία χρόνια, ουσιαστικά ανέδειξαν τα απεχθή χαρακτηριστικά του, δύο κεντρικά σε παγκόσμιο επίπεδο πρόσωπα: εμφανώς η Μέρκελ και δευτερευόντως αλλά με πολύ παρασκήνιο, ο Ντόναλντ Τραμπ. Ένας όχι μικρός αριθμός από τους πιο στενούς συνεργάτες του Τραμπ είχαν δεσμούς με το Κρεμλίνο.

Δεν χωρά πια αμφιβολία πως ξέσπασε ο νέος ψυχρός πόλεμος της Δύσης με τη Ρωσία και έχει γίνει μάλιστα «καυτός» με τον Βλαντιμίρ Πούτιν να φέρει την πρωταρχική ευθύνη για αυτήν την τελευταία δραματική εξέλιξη.

Έψαξα όμως με τη βοήθεια του διαδικτύου σε άρθρα και αναλύσεις των τελευταίων χρόνων όπου οι συγγραφείς τους προέβλεπαν ότι η προσπάθεια επέκτασης του ΝΑΤΟ μέχρι και λίγες δεκάδες χιλιόμετρα από τη Μόσχα πιθανόν να οδηγούσε και σε πόλεμο. Αυτό το πολύπλοκο και αλλόκοτο γεωπολιτικό παζλ οι ΗΠΑ το βλέπουν από απόσταση , με τις δικές τους προτεραιότητες και ίσως εν μέρει πληρώνουμε το τίμημα για την ιδιότυπη αλαζονεία τους.

Πολλές πάλι είναι οι ερμηνείες για τη ρωσική στάση. Οι Ρώσοι βλέπουν εδώ και τριάντα χρόνια το ΝΑΤΟ ως απομεινάρι του ψυχρού πολέμου, «εγγενώς» στραμμένο εναντίον της χώρας τους. Επισημαίνουν ότι ενώ οι ίδιοι έχουν διαλύσει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας -βέβαια δεν είχαν και άλλη επιλογή μετά την καταιγίδα των γεγονότων της πτώσης του ανατολικού μπλοκ- και ρωτούν «γιατί η Δύση δεν έκανε το ίδιο». Σ αυτή την ερώτηση οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ από τον Κλίντον και μετά δεν έδωσαν πειστική -για τη Ρωσική λογική- απάντηση.

Είναι μέρες που συνομιλείς με φίλους και γνωστούς στο διαδίκτυο, πιάνεις το τηλέφωνο και ρωτάς «τι συμβαίνει» και «που πάνε τα πράγματα», διαισθανόμενος ότι «μπλέξαμε» μεν αλλά και αντιλαμβανόμενος ότι εμείς τουλάχιστον τον πόλεμο τον ζούμε εκ του «καναπέως». Δεν ήμασταν ούτε στο Βελιγράδι, ούτε στη Συρία , ούτε στο Κιέβο, ούτε στο Αφγανιστάν.

Κόσμος ξανά στις πλατείες , στο πλευρό του Ουκρανικού λαού.

Διάβασα την ανάρτηση του Διονύση Σαββοπούλου στην οποία ο ίδιος έβαλε τίτλο από δικό του τραγούδι: « #StandByUkraine ή «η πλατεία ήταν γεμάτη».

Ιδού:

«Πήγα και εγώ χθες στο Σύνταγμα σε αυτή τη συγκέντρωση για την Ουκρανία. Πόσα χρόνια έχω να πάω σε συγκέντρωση, ούτε που θυμάμαι, αλλά αυτή με τράβηξε σαν μαγνήτης. Μόλις άκουσα στις ειδήσεις το κάλεσμα είπα θα πάω.

Νομίζω όλοι εμείς που ανταμώσαμε χθες στο Σύνταγμα, οδηγηθήκαμε εκεί από συγκίνηση και θαυμασμό για τον μαρτυρικό λαό της Ουκρανίας και την γενναία ηγεσία του. Αυτός ο πρώην κωμικός ηθοποιός βάζει τώρα το κεφάλι του στον πάγκο του χασάπη, μπας και φιλοτιμηθεί επιτέλους η συγχυσμένη Δύση και θυμηθεί τις αξίες της και σταματήσει αυτόν τον καινούργιο εφιάλτη του πολέμου.

Κάποιοι είπαν ότι συγκέντρωση εναντίον της Ρωσίας γίνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μα όχι, δεν έγινε κατά της Ρωσίας, έγινε κατά της στρατιάς του Πούτιν, να φύγει από την Ουκρανία. Αυτό είναι το ζητούμενο. Κατά τα άλλα, Ρωσία θαυμάσια χώρα.

Τέλος δε μπορεί να μη νιώσεις να αναπτερώνονται οι ελπίδες σου και να μη συγκινηθείς βλέποντας επιτέλους για πρώτη φορά τέτοια ομοψυχία στην Ευρώπη και σε όλη την Δύση. Και το κατάφερε αυτός ο θυσιαστικός κλόουν που βρέθηκε να είναι πρωθυπουργός τού υπέροχου λαού που τον εξέλεξε.

«Φαίνεται ότι η κωμωδία μπορεί να είναι κάτι πολύ σοβαρό κατά βάθος» μου είπε χθες ο Στέλιος Ράμφος.

Διονύσης Σαββόπουλος».

Ένας φίλος όμως, από τη Νέα Υόρκη, παρατηρεί ότι ο «γουαταμπαουτισμός» (από το what about) δίνει και παίρνει από ομογενείς που με μία πρόταση λίγων λέξεων καταδικάζουν μεν την εισβολή και τις βόμβες του Πούτιν στην Ουκρανία για να επιτεθούν στη συνέχεια με ολόκληρα «κατεβατά» στη Δύση. Και να ο βομβαρδισμός της Σερβίας, οι πόλεμοι του Κουβέιτ, του Ιράκ, το Αφγανιστάν, της Συρίας κ.λπ. που όσο απαράδεκτοι και καταδικαστέοι κι αν είναι, δεν συγκρίνονται με την παρούσα πολεμική επίθεση.

«Εδώ έχουμε μια εισβολή ενός αυταρχικού καθεστώτος σε μία ελεύθερη διεθνώς αναγνωρισμένη χώρα με σκοπό την de facto προσάρτηση μέρους ή του συνόλου των εδαφών της», γράφει .

Το ότι πρέπει σταθούμε πάλι «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας» δείχνει να το θυμάται η κυβέρνηση. Οι τακτικές όμως και οι στρατηγικές κινήσεις στο σωστό timing είναι άλλη υπόθεση.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 05.06.2022