ΑΠΟΨΕΙΣ

Πλάκα έχει που κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ ανησυχούν για το ενδεχόμενο στροφής του κόμματος προς τη σοσιαλδημοκρατία. Μας δουλεύουν. Ξέρουν ότι δεν μπορείς να γίνεις ένας από τους δύο πόλους του πολιτικού συστήματος, πουλώντας κανονική αριστεροσύνη. Πουλώντας κανονική αριστεροσύνη ο ΣΥΡΙΖΑ θα έμενε στο 3%, μείον τη Ζωή και τον Λαφαζάνη, και ο Τσακαλώτος με τον Σκουρλέτη θα έβλεπαν τα υπουργεία από την τηλεόραση. 

Ο Φίλης, που μονίμως ανησυχεί για την αριστερή ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ, κατάπιε όχι μόνο τη συνεργασία με τον Ραγκούση, τον Σπίρτζη και τη Μαριλίζα, αλλά νωρίτερα και την αποβολή του από το υπουργείο Παιδείας κατ’ απαίτηση της Αρχιεπισκοπής -ένα περιστατικό που δύσκολα εντάσσεται στη βίβλο της ηρωοποιημένης αριστεροσύνης, αλλά σίγουρα ανήκει στη βίβλο του πολιτικού τυχοδιωκτισμού που δίδαξαν ο Τσίπρας και οι υπασπιστές του. 

Όλοι αυτοί μπορεί να αποστρέφονται τους νεοπροσήλυτους Πασόκους, μπορεί και να τους περιφρονούν με τον ελιτισμό των παλιών «Ρηγάδων», μπορεί να έχουν δίκιο - βουνό που διαφωνούν με τη μετάσταση του αυριανικού ΠΑΣΟΚ στο χώρο τους, μπορεί να μην ενθουσιάζονται με την ιδέα του κόμματος Ι.Χ. που στήνει ο αρχηγός τους, αλλά τώρα που γνώρισαν την εξουσία δεν σκοπεύουν να επιστρέψουν στο περιθώριο. Απλώς, αραιά και πού θα λένε κάτι για να διατηρήσουν τον -ας πούμε- διακριτό ρόλο τους. 

Και αυτό το κάτι θα περνά με όλο και μικρότερα γράμματα στις εφημερίδες, γιατί όλο και λιγότεροι θα τους παίρνουν στα σοβαρά. Ήδη οι +53 πέρασαν στη σφαίρα του γέλιου.

Μιλώντας κυνικά, η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ψηφοφόρους που τον ανέβασαν στο 37% δεν περιείχε καμιά μορφή πολιτικής ιδεολογίας. Ήταν μία φτηνή συναλλαγή. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε το μάτι στους κακομαθημένους ψηφοφόρους, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, λιγότερο της συντηρητικής παράταξης, και κατάρτισε μαζί τους μια άτυπη σύμβαση. Εγώ θα προσπαθώ να προστατεύω τα προνόμιά σας και εσείς θα μου δίνετε την ψήφο σας. 

Και επειδή άλλο είναι να λες «θέλω να παίρνω τέσσερις χιλιάδες μισθό από τη ΔΕΗ και κόψτε το λαιμό σας που θα βρείτε τα λεφτά» και άλλο να λες ότι αντιστέκεσαι στο παλιό, διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, άλλο είναι να λες «θέλω να μην πληρώσω το στεγαστικό, αλλά να κρατήσω και το σπίτι» και άλλο να λες ότι πολεμάς τους τοκογλύφους, εφευρέθηκε η συριζαϊκή εκδοχή της αριστερής ρητορείας. 

Η οποία ήταν απλώς το πρόσχημα που χρειάζονταν οι δύο πλευρές για να εξωραΐσουν τη φτήνια της συναλλαγής. Τα πιο χυδαία, τα πιο αντικοινωνικά, τα πιο εξευτελιστικά αιτήματα εμφανίστηκαν ως «αριστερά». 

Η επιστροφή στην ασυδοσία της φαρμακευτικής δαπάνης, οι συντάξεις με είκοσι χρόνια εργασίας, η άρνηση της αξιολόγησης στο δημόσιο, οι προσλήψεις από το παράθυρο στους ΟΤΑ, οι παρά πάσα λογική μισθοί στις χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ σε βάρος των καταναλωτών, η «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ και η διατήρηση τμημάτων όπου εισάγεσαι με λευκή κόλλα, η κατάργηση των ελέγχων για τα πλαστά πιστοποιητικά, η ανεξέλεγκτη επιδοματική πολιτική, όλα αυτά ήταν «αριστερά», άρα «δίκαια». Στην πραγματικότητα ήταν απλώς συμφεροντολογικά.

Όποια άποψη και αν έχει κανείς για την αριστερά -και αυτό αποτελεί πολύ μεγάλη συζήτηση- είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ της δεκαετίας που διανύουμε δεν διατηρεί τίποτε από τον αρχικό γενετικό του κώδικα. 

Ακριβώς γι’ αυτό τα πραγματικά εμβληματικά πρόσωπα του χώρου, ο Κύρκος και ο Παπαγιαννάκης, όχι απλώς απέρριπταν τη μετάλλαξη, αλλά έκοψαν κάθε παρτίδα με το λαϊκισμό του Τσίπρα. Προφανώς, κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να διαχωρίσει τη θέση του από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Ας μείνουν όλοι και γεροί να είναι. Αλλά έστω και μια φορά, ας πουν την αλήθεια…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22 Σεπτεμβρίου 2019