ΑΠΟΨΕΙΣ

Ό,τι διαβάσετε παρακάτω είναι γέννημα συνειρμών και συναισθημάτων από ένα τραγούδι που «ώθησε» η τηλεόραση και το έβαλε στα σπίτια μας και από μία υπενθύμιση στα social media από αυτές που θυμίζουν τραγούδια , όπως το «Μπαγλαμαδάκι» των Σιμώτα, Παπάζογλου, Ξυδάκη, εκεί που λέει «ακούνε μόνο την πενιά κι ο νους τους ταξιδεύει».

Το κοινό τους σημείο είναι ότι ξύνουν πληγές.

Πάμε λοιπόν να εξηγήσω αναλυτικά.

Το τραγούδι:

Ο καλός φίλος και κατά τη γνώμη μου εμπνευσμένος δημιουργός πολλών τραγουδιών που γίνονται κλασικά και είναι από αυτά που «ενώνουν γενιές», ο Κώστας Λειβαδάς, έγραψε το τραγούδι των τίτλων της γνωστής κωμικής σειράς της ΕΡΤ, με τίτλο «Τρίτος Όροφος», σε σκηνοθεσία του Βασίλη Νεμέα (με πρωταγωνιστές τον Αντώνη Καφετζόπουλο και τη Λυδία Φωτοπούλου).

Πέρα από τη συγκίνηση πως από την -ευτελή για πολλούς αλλά με τρανταχτές ποιοτικές εξαιρέσεις- ελληνική τηλεόραση ξαναγεννιέται ένα χιτ όπως παλιά, είναι τελικά και το θέμα που «ιντριγκάρει» τους νεότερους πλην όμως έχει και μία γλυκόπικρη γεύση για όσους είναι πάνω από τα εξήντα.

Ο τίτλος «Όσο πάει» είναι από μόνος του ερεβώδης. Ο ποιητής αυτό που θέλει να πει το λέει τρυφερά μεν αλλά και ξεκάθαρα.

«Όσο πάει και όσο αντέχουμε ακόμα δυνατοί
σ’ αγαπάω και το χέρι σου ζητάω απ’ την αρχή.
Όσο πάει, για όσο δρόμο ακόμα έχουμε μπροστά
Θα διψάμε τις καλύτερες μας νύχες αγκαλιά.
Κι αν γερνάμε, το γλεντάμε, δε μασάμε
μαζί για μια ζωή…

Φτάσαμε, εδώ που φτάσαμε, με ζωντανή ψυχή
Χάσαμε λεφτά, γελάσαμε ακόμα πιο πολύ
Το κουδούνι μας ακόμα εδώ χτυπάει,
μωρό μου, Τρίτος όροφος μια ολόκληρη ζωή
Φτύσε με, μη μας ματιάσουνε και τράβα μου χαρτί».

«Όσο πάει» είναι γενικώς η ζωή, δεν το συζητάμε. Τα χρόνια τρέχουν, συνήθως χύμα, αλλά το που τελειώνει ο δρόμος μας ποιος μπορεί να το ξέρει…

Όπως και να το κάνουμε όμως, αλλιώς το ακούει αυτό το «όσο πάει» ένας σαρανταπεντάρης και αλλιώς ένας εξηνταπεντάρης.

Ο «Τρίτος Όροφος», λέει ο δημιουργός του «Όσο πάει», «εκφράζει τη γενιά που σήμερα πλησιάζει τα 65 και τα 70 της χρόνια, αλλά και που σαν τα ανυπότακτα παιδιά, συνεχίζει να παθιάζεται, να διαπληκτίζεται, να παραπονιέται και να διεκδικεί -ερωτευμένη με τον έρωτα- μέσα από μία αέναη εφηβεία, η οποία είναι δομικό χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς και της ιστορίας που εξακολουθεί να γράφει αυτή η γενιά μέχρι σήμερα.

Είναι οι γονείς μας, οι θείοι μας, οι πολυκατοικίες μας, και βέβαια ένα μεγάλο κομμάτι του καθρέφτη όλων μας. Είναι η πρώτη φορά που μία σειρά σκύβει τόσο χιουμοριστικά και τρυφερά πάνω σε αυτή τη γενιά -και βέβαια με τον Αντώνη Καφετζόπουλο και τη Λυδία Φωτοπούλου, όλα αυτά παίρνουν μία άλλη διάσταση, μεγαλύτερη της ζωής και της εικόνας…».

Ο ίδιος νιώθει ένα κομμάτι αυτής της σειράς -αλλά και της φλόγας των παλιών ροκάδων και όσων αγαπήθηκαν αυθεντικά και άντεξαν στο χρόνο.

Και πάμε στην «υπενθύμιση»:

Αλλάζουμε γενιά και ηλικία

Δυο λέξεις μόνο θα γράψω και για τους παλιότερους έχουμε ήδη συνεννοηθεί.

Grace Slick. Θεέ και κύριε, στις 30 Οκτωβρίου έκλεισε τα 84!

Ξέρω, ξέρω, σαν χθες ήταν που αγοράσατε οι μεγαλύτεροι από εμάς το σαρανταπεντάρι με το Somebody to Love.

Θυμάστε;

«When the truth is found to be lies

and all the joy within you dies

Don’t you want somebody to love».

Βρήκα και μία άλλη φωτογραφία της σαγηνευτικής αυτής γυναίκας, που τη χωρίζουν από την πρώτη κοντά εξήντα χρόνια. Είναι από την εποχή του Woodstock όπου μάγεψε η τότε τριαντάχρονη Grace.

Το σκέφτεστε και ’σεις. Πως μακραίνει συνεχώς η απόστασή μας από την πνοή, τη νιότη, την κορυφαία αθωότητα -σαν κι αυτήν δεν ξαναβρήκε η ανθρωπότητα- την πολιτιστική αναγέννηση και την εξέγερση των sixties.

Πολλά από τα είδωλά μας έφυγαν, άλλοι, λιγότεροι, απαντέχουν στη ζωή και ακόμα λιγότεροι στη σκηνή, κοντά στα ογδόντα ή και πάνω από αυτά.

Γεννημένη στο Έβανστον του Ιλινόις στις 30 Οκτωβρίου 1939, η υπέροχη τραγουδίστρια και frontman των εμβληματικών συγκροτημάτων Jefferson Airplane, Jefferson Starship, Starship και The Great Society συμβολίζει μία μοναδική και ανεπανάληπτη εποχή.

Η μαγευτική, κρυστάλλινη, σπηλαιώδης φωνή της έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της στον κόσμο του «ψυχεδελικού ροκ» της δυτικής ακτής που έφερε επανάσταση στα χρόνια της δεκαετίας του εξήντα. Αυτή η γυναίκα, αναλύεσαι σε σπουδαίες και σπουδαίους, είναι η ιδιαίτερη, η εξέχουσα μορφή στο κίνημα των χίπις.

Grace Slick! Τι άλλο να κάνουμε από να την ευχαριστήσουμε που είναι ακόμα η πηγή έμπνευσης και χαράς για πολλούς από εμάς.

Που διαδίδει σ’ αυτούς τους δίσεκτους καιρούς πως κάποτε τα λουλούδια, οι «ουσίες», η μουσική και οι ριζοσπαστικές ιδέες άλλαξαν τη συνείδηση των νέων για πάντα.

Θυμήθηκα τον Achille Campanile (1899-1977) Ιταλό συγγραφέα, δημοσιογράφο και κριτικό τηλεόρασης, γνωστού για το σουρεαλιστικό χιούμορ και το παιχνίδι του με τις λέξεις που με σαρκαστικό τρόπο είχε γράψει:

«Αλλά αυτοί οι γέροι με άφηναν ανέκαθεν έκπληκτο. Πώς τα κατάφερναν άραγε να περάσουν μέσα από τόσους κινδύνους και να φτάσουν σώοι και αβλαβείς σ’ αυτήν την ηλικία; Πώς τα κατάφερναν να μην τελειώσουν τη ζωή τους κάτω απ’ τις ρόδες ενός αυτοκινήτου, πώς ξεπέρασαν τις θανατηφόρες αρρώστιες, πώς μπόρεσαν να αποφύγουν κάποιο κεραμίδι, κάποια επίθεση, κάποια σύγκρουση τρένων, ένα ναυάγιο, έναν κεραυνό, ένα πέσιμο, μια σφαίρα τέλος πάντων; Ε, λοιπόν, αυτοί οι γέροι πρέπει να’ χουν τον δαίμονα μέσα τους»!

Να ζήσουν οι δαίμονες και… όσο πάει.