ΑΠΟΨΕΙΣ

«Όταν δεν κοιτάς εκεί που πας, πας εκεί που κοιτάς». Δεν θυμάμαι πού το είχα πρωτοακούσει ή το είχα πρωτοδιαβάσει αλλά, πάντως, αυτός που το είπε ή το έγραψε αυτή υπονοούσε ότι καλό θα ήταν να αποβάλλουμε αυτή την αγχωτική συνήθεια που έχουμε όλοι μας λίγο πολύ να θέλουμε κάτι και να το θέλουμε τώρα, να σπάμε το κεφάλι μας για το πώς θα το κατακτήσουμε, να κάνουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να το φτάσουμε, να θυμώνουμε, να νευριάζουμε και να στεναχωριόμαστε αν δεν τα καταφέρουμε, να στρεσάρουμε τον εαυτό μας και, εντέλει, να κάνουμε κάποιες φορές κακό και σε εμάς τους ίδιους.

Η φράση αυτή τα λέει όλα: χαλάρωσε, σου λέει, άνθρωπέ μου. Ό,τι είναι να ’ρθει θε να ’ρθει. Όσο και να χτυπιέσαι και να ξεζουμίζεσαι σαν το χταπόδι, όσο πιέζεις καταστάσεις άλλο τόσο δεν πρόκειται να σου βγουν.

Έχουμε όλοι μία αγωνία σήμερα: θέλουμε πολλά και τα καλύτερα. Το καλύτερο αυτοκίνητο, το καλύτερο σπίτι, τον ωραιότερο σύντροφο, την καλύτερη απόδοση για εμάς στη δουλειά, για τα παιδιά μας στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο, τους καλύτερους φίλους, τη χλιδή, τα θέλουμε όλα στον υπερθετικό! Και κάνουμε το παν για να τα αποκτήσουμε, τις περισσότερες φορές χωρίς αποτέλεσμα βάζοντας σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια την υγεία μας.

Όλα όμως έρχονται πολύ πιο εύκολα αν χαλαρώσουμε, αν δώσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να κάνει λάθη χωρίς να ντρέπεται γι’ αυτά, αν αποδεχθούμε ότι η τελειότητα είναι απλά μία ουτοπία και το διαρκές κυνήγι της μόνο ματαιοπονία. Αν καταλάβουμε καλά, αν συνειδητοποιήσουμε πραγματικά ότι η ζωή είναι πολύ μικρή και εμείς ακόμη μικρότεροι για να τα βάζουμε με καταστάσεις που συμβαίνουν έξω από εμάς. Αν υπενθυμίζουμε καθημερινά στον εαυτό μας τη φθαρτότητά μας, το εφήμερο της ύπαρξής μας.

Ας τα κατανοήσουμε όλα αυτά χωρίς να υπάρχει αιτία σοβαρή γιατί αν φτάσουμε στο σημείο να τα νιώσουμε όταν έρθει κάτι κακό, τότε μπορεί να είναι πια πολύ αργά. Τότε μπορεί να μην έχουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε τη στιγμή, το τώρα όπως το θέλουμε.

Είναι πράγματα που έχω ξαναγράψει όλα αυτά, πράγματα που δεν θα σταματήσω να γράφω. Κι αν με ρωτούσατε γιατί, θα σας απαντούσα πως καμιά φορά δύσκολα εμπεδώνουμε ακόμη και αυτά που εμείς οι ίδιοι λέμε πως μας κάνουν καλό. Δύσκολα ανταποκρινόμαστε στους επαναπροσδιορισμούς που γνωρίζουμε καλά ότι χρειαζόμαστε. Δύσκολα αλλάζουμε.

Πάντα όμως υπάρχει ο χρόνος και ο καιρός… Γι’ αυτό ας το θυμόμαστε καλά: «Όταν δεν κοιτάς εκεί που πας, πας εκεί που κοιτάς»!