ΠΑΟΚ: Καθένας με το καντήλι των αναμνήσεών του
Όσοι στεναχωρήθηκαν που ο ΠΑΟΚ πήρε το πρωτάθλημα, αδίκως στεναχωρήθηκαν. Αυτά τα πράγματα δεν είναι ζωή ή θάνατος, δεν αξίζει να τα παίρνεις κατάκαρδα. Και όσοι χάρηκαν, καλώς χάρηκαν. Μπορεί αυτά τα πράγματα να μην είναι ζωή ή θάνατος αλλά μόνο οι ίδιοι ξέρουν γιατί ένιωσαν έτσι. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσουν να το εξορθολογικεύσουν. Τέτοια γεγονότα καθένας τα βιώνει μόνος του, ακόμη και αν βρίσκεται ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου. Ανάβει το καντήλι των δικών του αναμνήσεων και κάνει τρισάγιο στο δικό του παρεκκλήσι.
Εκεί όπου το νέο παιδί έβλεπε τη λαμπερή αλλά έξοχα ισορροπημένη γιορτή της απονομής, κάποιος παλαιότερος έβλεπε ανθρώπους να δουλεύουν το πρωί μεροκάματο στην οικοδομή και το απόγευμα να προσφέρουν εθελοντική εργασία στο γήπεδο που χτιζόταν –το αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός που συνιστά επιτομή της σχέσης του ΠΑΟΚ με τον κόσμο του.
Την ώρα που ο ένας επευφημούσε τον Βιεϊρίνια, τον Πασχαλάκη και τον Μπίσεσβαρ, κάποιος δίπλα του σκεφτόταν τον Παπαδάκη, τον Κουιρουκίδη, τον Τσίντογλου που «κεντούσαν» στο ξερό γήπεδο, στο Σιντριβάνι. Έλειπαν από τη γιορτή ο Φουντουκίδης, ο Στέφας, ο Παρίδης, αλλά εκείνοι που οι ρίζες της μνήμης τους φτάνουν αρκετά βαθιά, απέδωσαν σε όλους τους μεγάλους απόντες την τιμή που τους άξιζε. Και καθένας κάτι είχε να θυμηθεί από τα βιώματά του.
Τον Γκουερίνο σκαρφαλωμένο στα κάγκελα να πανηγυρίζει το πρώτο πρωτάθλημα, τον Λόραντ να σωριάζεται νεκρός στον πάγκο, μια επεισοδιακή εκδρομή με τη «Θύρα 4», τον Κούδα να ντριμπλάρει δυο φορές τον Σίλτον και να μπαίνει με τη μπάλα στα δίχτυα της Λέστερ, τον «Καίσαρα» Σαράφη να σκοράρει με δύο κεφαλιές – βολίδες σε βάρος της Μίλαν του Ριβέρα, τον αγέρωχο Παντελάκη να παίρνει την ομάδα και να αποχωρεί από τον τελικό- παρωδία του ΄77, τους φίλους του με τον οποίους κατέβηκε για να πανηγυρίσει στον Λευκό Πύργο το πρώτο κύπελλο, με τα δύο γκολ του Κούδα στο Καραϊσκάκη το ΄72, και που κάποιοι δεν είναι πια εδώ.
Για κάθε οπαδό του ΠΑΟΚ οι διαδρομές των αναμνήσεων και των συναισθημάτων ήταν διαφορετικές, περνούσαν από διαφορετικά γεγονότα, συναντούσαν διαφορετικούς ανθρώπους, άλλοτε είχαν περισσότερη χαρά και άλλοτε περισσότερη λύπη, αλλά όλες κατέληγαν σ τη γιορτή που ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια τους.
Συνήθως οι ομάδες μεγαλώνουν μέσα από τις επιτυχίες. Ο ΠΑΟΚ πήγε ανάποδα, μεγάλωσε μέσα από τις απογοητεύσεις. Ανταγωνίστηκε τους αντιπάλους του με όρους άνισους, εκείνοι με προέδρους εφοπλιστές και αυτός με προέδρους που το πρωί ανέβαζαν μόνοι τα στόρια του μαγαζιού τους. Και κάθε φορά που κατάφερνε να αναπληρώνει μέσα στο γήπεδο το οικονομικό μειονέκτημα, το ποδοσφαιρικό παρασκήνιο τού υποδείκνυε τα όριά του. Ακόμη και πέρσι.
Σ΄ αυτό το διάστημα, η σταθερή περιουσία του ΠΑΟΚ ήταν ο κόσμος του. Παρών και στα πιο δύσκολα, αλλά χωρίς να κάνει το λάθος που κατέστρεψε άλλες ομάδες, να διεκδικήσει το δικαίωμα και να διοικεί. Σήμερα, για πρώτη φορά, ο ΠΑΟΚ έχει έναν οικονομικά ισχυρό ιδιοκτήτη, που πλήρωσε ακριβά δίδακτρα αλλά εμπνέει και κάνει ό,τι υποσχέθηκε, τον μετασχηματίζει σε οργανωμένη, ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική εταιρία. Και φέτος, επίσης για πρώτη φορά, είχε αυτό που δικαιούτο να αξιώσει: Ξένους διαιτητές στα κρίσιμα παιχνίδια. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Του ήταν αρκετό…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27-28 Απριλίου 2019
