ΑΠΟΨΕΙΣ

Το σχέδιο του ΚΙΝΑΛ στο ενδεχόμενο μη αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας λέγεται «φύγε, διάολε, από μπρος μου». Επισήμως, «τρίτη εντολή». Δηλαδή θα πάρει την τρίτη εντολή η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, που θα έχει 20 - 22 βουλευτές, θα πάει στον Μητσοτάκη που θα έχει 147, και θα αξιώσει κυβέρνηση με συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία, βεβαίως, δεν θα είναι εκείνος πρωθυπουργός, αλλά κάποιος που θα δεχτεί να τον παραστήσει. 

Η χώρα θα παραδοθεί στο χάος της απλής αναλογικής, τα ποινικά αδικήματα που διαπράχθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεκατρία όπως τα μέτρησε το ΚΙΝΑΛ, θα παραγραφούν και ο Τσίπρας θα διατηρήσει τη δυνατότητα να ολοκληρώσει την καταστροφή, πρωτίστως ηθική και αξιακή, με άλλα μέσα. 

Και από πάνω θα φταίει ο Μητσοτάκης, γιατί δεν μετέσχε σε μία κυβέρνηση που το πιστοποιητικό γεννήσεώς της γράφει όχι μεταρρυθμίσεις, όχι αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα, όχι αποκρατικοποιήσεις, όχι κατάργηση του νόμου Παρασκευόπουλου, όχι φυλακές τύπου Γ, όχι ομάδα «Δέλτα», όχι έλεγχοι για πλαστά πιστοποιητικά, ναι στην απλή αναλογική στην τοπική αυτοδιοίκηση, όχι στο νόμο Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, ναι στο άβατο των Εξαρχείων, γενικώς τίποτε! Δεν χρειάζεται να είσαι Μητσοτάκης, που είχε το θάρρος να μην ψηφίσει για πρόεδρο τον Παυλόπουλο, για να πεις ότι δεν μετέχεις σε τέτοιο καραγκιοζιλίκι. Αρκεί η στοιχειώδης αξιοπρέπεια.

Το ΚΙΝΑΛ επιλέγει να κρυφτεί. Με όρους τρέχουσας πολιτικής τακτικής, είναι κατανοητό. Το ΠΑΣΟΚ έφτασε στο όριο της κοινοβουλευτικής εξαφάνισης όχι επειδή δήθεν κατέστρεψε τη χώρα -αυτά είναι ο φερετζές για όσους φίλησαν το χέρι του Τσίπρα- αλλά επειδή συμπεριφέρθηκε υπεύθυνα καθ’ όλη την περίοδο της αντιμνημονιακής αθλιότητας. Φοβάται επειδή ξέρει με ποιους έχει να κάνει, έστω και αν επιλέγει να τους κολακεύσει. Έτσι, όμως, αδικεί την ιστορία του. 

Γιατί το ΠΑΣΟΚ υπήρξε το κατ’ εξοχήν μεταρρυθμιστικό κόμμα στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’90, όταν η Νέα Δημοκρατία έγινε «γαλάζιο ΠΑΣΟΚ», υιοθετώντας τις χειρότερες πρακτικές του αρχαϊκού ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ, έστω και μέσα από σκληρές εσωκομματικές συγκρούσεις, ανέδειξε το εκσυγχρονιστικό μέρος της προσωπικότητάς του. Υπογραφή ΠΑΣΟΚ έχουν σχεδόν όλες οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις και τα εθνικά επιτεύγματα που έφεραν τη χώρα πλησιέστερα στον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Το ΑΣΕΠ. 

Η δημοσιονομική εξυγίανση που επέτρεψε την ένταξη στην ΟΝΕ, χάρη στην οποία οι σχολικοί καταληψίες δεν κατάφεραν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Βενεζουέλα. Οι πρώτες ιδιωτικοποιήσεις τραπεζών. 

Η μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, που ο Σημίτης υπερασπίστηκε απέναντι στις «λαοσυνάξεις» με το λάβαρο της Αγίας Λαύρας και σε τρία εκατομμύρια υπογραφές, με πρώτη πρώτη του Καραμανλή. Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο Γιαννίτση που δεν τολμήσαμε να κάνουμε νόμο και τώρα πληρώνουμε το λογαριασμό. Ο νόμος Διαμαντοπούλου. Η Διαύγεια. Το opengov. O «Καποδίστριας» και ο «Καλλικράτης». Οι ΣΔΙΤ.

Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να διεκπεραιώσει μόνη την ανασυγκρότηση της χώρας. Από θαύμα νίκησε ο Μητσοτάκης την εσωκομματική «παράγκα», αλλά το DNA του κόμματος δεν αλλάζει εύκολα. Αυτό θα φανεί μόλις αρχίσουν τα δύσκολα νομοσχέδια. Στην ευτυχέστερη περίπτωση ο Μητσοτάκης θα κάνει ό,τι ο Σημίτης, θα βαδίζει τοίχο τοίχο για να μη δεχθεί καμιά μαχαιριά στην πλάτη. Ένα ΚΙΝΑΛ ανάλογο της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να αποτελέσει ιθύνουσα δύναμη σε μια κυβέρνηση μεταρρυθμίσεων. Αλλά τέτοιες συνεργασίες θέλουν να το λέει η ψυχή σου. Με το ζόρι δεν γίνονται.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23 Ιουνίου 2019