ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο Μητσοτάκης δείχνει ένας σοβαρός άνθρωπος. Δεν δείχνει ένας άνθρωπος που θα τον έβλεπες στον δρόμο και θα του έλεγες «γεια σου ρε Κυριάκο, είσαι μεγάλη μούρη». Αλλά ούτε και κάποιος που θα κατεβαίνεις με τη σκάλα για να μην τον συναντήσεις στο ασανσέρ.

Σε κάθε περίπτωση για πρωθυπουργός ψηφίστηκε κι όχι για παρέα σε κυριακάτικη εκδρομή.

Ο Ρίτσαρντ Νίξον, όταν ένας μεγαλοεπιχειρηματίας παραδοσιακός υποστηρικτής του, του μίλησε υποτιμητικά ενώπιον τρίτων, γύρισε, τον κοίταξε και του απάντησε: ναι, αλλά εγώ είμαι πρόεδρος.

Μπορεί να ισχύει στον Μητσοτάκη; Δεν αποκλείεται. Όμως ο ίδιος δεν κινδυνεύει να κατηγορηθεί ότι μας υπενθυμίζει ότι τώρα πια είναι πρωθυπουργός. Αυτό που με λίγα λόγια, περιγράφεται ως η αλαζονεία της εξουσίας.

Ο Μητσοτάκης δεν έχει δείξει αλαζονικό πρόσωπο. Όμως μία κυβέρνηση, δεν είναι ο πρωθυπουργός μόνο. Κι ένας άλλος πρωθυπουργός είχε καλέσει τους υπουργούς του να προχωρούν «σεμνά και ταπεινά» και μετά αναγκάστηκε να μας διευκρινίσει ότι «το νόμιμο δεν είναι και ηθικό». Αναγκάστηκε δηλαδή να μας πει ότι υπάρχουν και ανήθικοι νόμοι.

Και προφανώς η αλαζονεία μιας εξουσίας δεν είναι θέμα που κρίνεται από τον πρωθυπουργό ή τους υπουργούς του. Ούτε από τους υφυπουργούς. Ούτε καν από τον κρατικό μηχανισμό.

Είναι θέμα που αφορά το σύνολο των ανθρώπων που έχουν αναλάβει δημόσιους ρόλους επειδή στην εξουσία βρίσκεται αυτή η κυβέρνηση και δεν θα τους έχουν όταν αλλάξει.

Μπορεί να είναι αυτοί π.χ. οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τα ζητήματα των προσφύγων και εξαιτίας αυτής της δραστηριότητας έρχονται σε επαφή με άλλους πολίτες.

Ευθύνεται ο Μητσοτάκης αν το κάνουν; Όσο ευθυνόταν ο Καραμανλής που η σύζυγος ενός βουλευτή του ήταν συμβολαιογράφος σε κάτι συναλλαγές ιδιωτών στο Βατοπέδι.

Η αλαζονεία δεν είναι θανάσιμο αμάρτημα. Δεν είναι εγγενές χαρακτηρολογικό χαρακτηριστικό. Την αποκτούν οι άνθρωποι εξαιτίας του ρόλου που διαχειρίζονται. Και κυρίως όταν νομίζουν ότι ο ρόλος που τους αναλογεί, τους κάνει σπουδαιότερους από ότι στην πραγματικότητα είναι. Αλλά δεν είναι. Δεν μπορεί να είναι. Δεν υπάρχει δημόσιος ρόλος που να κάνει τους ανθρώπους να ψηλώνουν έναντι των άλλων πολιτών.

Συνήθως έτσι ξεκινάνε όλα και μετά έρχονται τα σεμνά και τα ταπεινά. Αλλά τότε είναι αργά.