ΑΠΟΨΕΙΣ

Έχουν ενδιαφέρον οι διαπραγματεύσεις που γίνονται στη Γερμανία για τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Κατ αρχήν σε πολιτικό επίπεδο. Οι Πράσινοι ήταν προφανές από την αρχή ότι θα προτιμούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση με τους σοσιαλδημοκράτες. Βλέπετε η πολιτική τους συγγένεια είναι πιο κοντινή με την SPD παρά με τους Χριστιανοδημοκράτες της CDU-CSU. Δεν ίσχυε το ίδιο για τους Φιλελεύθερους της FDP που πολιτικά βρίσκονται πιο κοντά στους συντηρητικούς απ’ ότι στο κόμμα του Ολαφ Σολτς. Ιδιαίτερα στα ζητήματα της οικονομίας οι απόψεις της FDP με τους συντηρητικούς είναι πιο κοινές. Παρόλα αυτά ο Κρίστιαν Λίντνερ και η παρέα του αποφάσισαν με βάση το αποτέλεσμα της 26ης Σεπτεμβρίου και πήγαν με τον νικητή της εκλογικής διαδικασίας. Γιατί καλές οι πολιτικές συγγένειες αλλά το εκλογικό μήνυμα των εκλογών ήταν σαφές: καγκελάριος ο Σολτς και όχι ο Λάσετ. Κάτω από αυτό το βάρος η FDP αποφάσισε να ξεκινήσει τις συζητήσεις με την SPD και τους Πράσινους. Οι συζητήσεις πέρασαν από διάφορα κύματα, καθώς αρχικά έπρεπε να υπάρξει μία αρχική συμφωνία και ένα κοινό χαρτί για την πολιτική της νέας κυβέρνησης. Αφού συνέβη αυτό σε ένα κείμενο των 12 σελίδων τα τρία κόμματα μπήκαν σε πιο εξειδικευμένες συζητήσεις αφού πρώτα δημοσιοποίησαν την απόφασή τους να σχηματίσουν από κοινού κυβέρνηση.

Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα ούτε κουβέντα δε γίνεται περί συμμαχικών κυβερνήσεων. Από τη μία η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει αποφασίσει από νωρίς ότι στις επόμενες εκλογές θα παίξει το χαρτί της διεκδίκησης της απόλυτης πλειοψηφίας. Αυτό σημαίνει σκληρή μάχη για τα ποσοστά στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση (που θα γίνει με την απλή αναλογική) και αν δεν έρθει η απόλυτη πλειοψηφία (κάτι που φαίνεται ως πιθανό) προκήρυξη νέων εκλογών με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής. Σε μια τέτοια περίπτωση θεωρείται βέβαιο ότι το ποσοστό της ΝΔ θα αυξηθεί εξαιτίας της πόλωσης που θα υπάρξει και ότι είναι πολύ πιθανό η ΝΔ να αποκτήσει τη δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης μετά τη δεύτερη κάλπη.

Κουλτούρα κυβερνητικών συνεργασιών στην Ελλάδα δεν έχουμε. Διακομματικές κυβερνήσεις ζήσαμε μια φορά το 1989 και μία το 2012. Έκτακτες καταστάσεις για τις οποίες στη συνέχεια ακούστηκαν μόνο κραυγές. Την πρώτη φορά ο τρίτος, που ήταν το ΠΑΣΟΚ, μίλησε για το βρώμικο 89, τη δεύτερη τα τραύματα τόσο από τη μεριά της ΝΔ (για τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ) όσο και από τη μεριά του ΠΑΣΟΚ (για τη συνεργασία με τη ΝΔ) ακόμη δεν έχουν επουλωθεί. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έφερε σε πέρας ένα πολύ δύσκολο και κρίσιμο έργο για τη χώρα.

Καλό θα ήταν σε νεκρό χρόνο να γίνει μια ψύχραιμη αποτίμηση. Και για το 1989 αλλά κυρίως για το 2012…