ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν χρειάζεται να σκοτωθεί άνθρωπος στην ποδηλατολωρίδα της Λεωφόρου Νίκης για να καταλάβουμε ότι δεν αρκεί να χαράσσεις γραμμές στο οδόστρωμα, πρέπει και να τις διαχειρίζεσαι. Ασφαλώς έχει και η χάραξη την αξία της, αν λάβουμε υπόψιν πόσο δυσαρεστήθηκαν οι καταστηματάρχες που βολεύονταν με την παλιά κατάσταση και πόσο δύσκολα λαμβάνονται σ’ αυτή την πόλη αποφάσεις που ενοχλούν τα πολλά μικρά συμφέροντα. Το κρατάμε ως θετικό αλλά δεν αρκεί. Ευνοήτως, η πράξη επιβεβαίωσε την κοινή λογική, αφού πάλι δύο είναι οι ελεύθερες λωρίδες, με την διαφορά ότι οι θρασείς δεν έχουν πλέον την άνεση να παρκάρουν αριστερά για να πιουν στο κατειλημμένο πεζοδρόμιο τον φρέντο εσπρέσο καστανή που έπιναν και στο χωριό τους. Παραμένει, δυστυχώς, το πρόβλημα με τα φορτηγά που σταματούν όποτε βολεύει για να ξεφορτώσουν παγάκια και ποτά αλλά αυτό ανήκει στο ευρύτερο πρόβλημα του ανεφοδιασμού των καταστημάτων στο κέντρο της πόλης. Όλοι ξέρουν τι ισχύει στον πολιτισμένο κόσμο, κανένας δήμαρχος δεν τολμά να το εφαρμόσει και όλοι έχουμε συμβιβαστεί. Τουλάχιστον όσοι έχουμε ξοδέψει ένα βράδι για να παρακολουθήσουμε από την δημοτική τηλεόραση μία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου. Δεύτερη δεν χρειάζεται.

Αλλά άλλης τάξεως ζήτημα αποτελεί αν στην Τσιμισκή ζορίζονται οι γιωταχήδες και άλλης η ασφάλεια στις ποδηλατολωρίδες. Επειδή χρησιμοποιώ την λωρίδα της παλιάς παραλίας καθημερινά, μπορώ να βεβαιώσω ότι δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει ο διάολος. Μου συνέβη ακόμη και να συναντηθώ με αυτοκίνητο! Μέσα στην ποδηλατολωρίδα! Ο αθεόφοβος με το σμαρτάκι είχε μπει μάλλον στο ύψος της πλατείας Ελευθερίας και βγήκε, σα να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου, στο ύψος της Αριστοτέλους. Χωρίς πινακίδες αλλά όλοι ξέρουν ότι ούτε αυτό αποτελεί πρόβλημα. Μήνες μπορείς να κυκλοφορείς χωρίς πινακίδες στη Θεσσαλονίκη, μπορείς ακόμη και να περνάς μπροστά από τροχονόμους ανενόχλητος. Πολύ πιο συνηθισμένο από το να συναντήσεις αυτοκίνητο στην ποδηλατολωρίδα, είναι να σε προσπεράσει μηχανή μεγάλου κυβισμού που ο easy rider οδηγός της αντιλαμβάνεται ως κεκτημένο δικαίωμα είτε να πάει με αυτό τον τρόπο αντίθετα με τον μονόδρομο είτε να αυτοεξαιρεθεί από το μποτιλιάρισμα στο οδόστρωμα. Και ακόμη πιο επικίνδυνο από μία μηχανή μεγάλου κυβισμού που την ακούς πίσω από την πλάτη σου, είναι ένα ηλεκτρικό μοτοποδήλατο ή ακόμη και ένα πατίνι που τρέχει αθόρυβα με εξήντα, συχνά με δύο επιβάτες.

Μόνο όποιος ξέρει από ποδήλατο μπορεί να αντιληφθεί πώς έχει το πρόβλημα. Στο ποδήλατο, την ορμή την δημιουργεί ο αναβάτης με τις σωματικές του δυνάμεις. Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι ένας άπειρος ποδηλάτης σπανίως μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα υψηλότερη από είκοσι-τριάντα χιλιόμετρα, τα πνευμόνια και τα πόδια του τού επιτρέπουν να έχει κάθε στιγμή αίσθηση της ταχύτητας. Στο πατίνι απλώς γυρίζεις το γκάζι και πιάνεις τα εξήντα χωρίς να το καταλάβεις. Ένα πατίνι που συγκρούεται με ποδήλατο με τέτοια ταχύτητα είναι κίνδυνος-θάνατος. Το ίδιο και ένα μοτοποδήλατο. Γενικώς, είναι άλλο πράγμα μία ποδηλατολωρίδα όπου κινούνται μόνο ποδήλατα ή ηλεκτρικά πατίνια μέχρι 25 χιλιόμετρα, όπως προβλέπει ο νόμος, και άλλο μία ποδηλατολωρίδα Θεσσαλονίκης όπου μπαίνει όποιος τραβά η ψυχή του. Δείτε πόσα κολωνάκια λείπουν, μόνο από την ποδηλατολωρίδα της λεωφόρου Νίκης. Δεν τα πήρε ο αέρας. Μηχανές και μοτοποδήλατα που μπαινοβγαίνουν, μεταμφιεσμένα σε ηλεκτρικά ή μη, τα παρέσυραν. Αν τα παρέσυραν και αυτοκίνητα που οι οδηγοί έχασαν για λίγο τον έλεγχο, ακόμη χειρότερα! Ένας ισχυρότερος λόγος η λωρίδα να οριοθετηθεί με πιο συμπαγή κατασκευή. Αν αυτό σημαίνει λαμαρινοζημιά για τον απρόσεκτο οδηγό κάποιου ΙΧ, δεν χάλασε ο κόσμος. Από το σκοτωθεί κάποιος ανύποπτος ποδηλάτης, καλύτερα να δουλέψει ένας φαναρτζής. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι μονίμως εξαφανισμένες τροχαία ή δημοτική αστυνομία πρέπει να ασχοληθούν με τις ποδηλατολωρίδες. Αλλιώς, καλύτερα να τις καταργήσουμε, πριν συμβεί κάποια συμφορά…