Ποιος θα έκλεινε την παραλία; α. Ο Κόντε β. Ο Σάντσεθ γ. Ο Όρμπαν
Πρέπει να χρειάστηκαν περίπου 24 ώρες για να διαπιστωθεί ποιος είχε την αρμοδιότητα να κλείσει την παραλία της Θεσσαλονίκης, τη στιγμή που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις χρειαζόταν άμεση παρέμβαση για την αποτροπή συνωστισμού.
Και χρειάστηκαν 24 ώρες παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση, ο δήμαρχος και ο περιφερειάρχης συμφωνούσαν να κλείσει η παραλία.
Δηλαδή αν δεν συμφωνούσαν πόσος καιρός θα χρειαζόταν; Και αν ήταν ένα θέμα πιο επείγον από το κλείσιμο της παραλίας;
Η κρίση με την διαχείριση του κορονοϊού έφερε στο προσκήνιο το ζήτημα της αποτελεσματικότητας στη λήψη των αποφάσεων.
Στην Ιταλία, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός Κόντε συνεδρίαζε με τους περιφερειάρχες για να καταλήξουν σε μέτρα για την αποτροπή της εξάπλωσης του ιού κι ενώ την ώρα των θανάτων ο αρχηγός του συγκυβερνώντος κόμματος πιέζει να ανοίξει σύντομα η αγορά.
Δεν κατέληξαν εύκολα και ο ιός κάλπαζε στην κοινωνία. Όπως και στην Ισπανία, όπου ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, η σύζυγος του οποίου νοσούσε, είχε διαφωνίες για τα περιοριστικά της κίνησης μέτρα τα οποία έπρεπε να ληφθούν.
Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι πολιτικές διαδικασίες στις δύο αυτές χώρες είναι πρότυπο αποτελεσματικότητας. Και προφανώς δεν είναι βέβαιο ότι κάποιος από τους δύο θα έκλεινε την παραλία, ενώ θα έπρεπε να συμβιβάσει αντικρουόμενες απόψεις.
Την ίδια ώρα στην Ουγγαρία ο πρωθυπουργός επικαλούμενος τον ιό ζήτησε και το κοινοβούλιο του έδωσε έκτακτες εξουσίες μέχρι το τέλος του χρόνου έτσι ώστε να αντιμετωπίσει τον ιό. Τι τις χρειαζόταν, ενώ και έχει άνετη απόλυτη πλειοψηφία και η διασπορά του ιού στην χώρα του είναι από τις μικρότερες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι δύσκολο να απαντηθεί.
Όπως δύσκολο να απαντηθεί είναι και κατά πόσο ο Όρμπαν θα έκλεινε την παραλία. Διότι είτε την έκλεινε, είτε δεν την έκλεινε, δε θα είχε να δώσει λογαριασμό και αναφορά σε κανέναν. Τουλάχιστον μέχρι το τέλος του χρόνου. Αλλά το μείζον ερώτημα είναι ποιος θα τον έλεγχε αν πήρε τη σωστή απόφαση και κυρίως αν ήταν αποτελεσματική.
Δυστυχώς κανένας.
Το πρόβλημα της διαδικασίας στη διοίκηση είναι μπροστά μας και αμείλικτο. Εχθροί και φίλοι της δημοκρατίας αναδεικνύουν τα ελαττώματά της, αλλά οι φίλοι δεν είναι έτοιμοι να τα διορθώσουν ενώ οι εχθροί είναι έτοιμοι να τα εκμεταλλευθούν.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 04/05 Απριλίου 2020
