ΑΠΟΨΕΙΣ

Μία φωτογραφία, ένα ρεπορτάζ στους New York Times, μαζί με τη διαρκή κατάθλιψη που ζεις παρέα με την αίσθηση της συλλογικής ντροπής που νιώθεις για το πόσο κακομεταχειριζόμαστε τα νιάτα της άτυχης αυτής χώρας, υπήρξαν η αφορμή για το σημερινό μας κείμενο.

Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία, από αριστερά: Richard Wright, David Gilmour, Nick Mason, Roger Waters. Οι μυθικοί Pink Floyd.

Στην έγχρωμη το μνημειώδες εξώφυλλο ενός δίσκου που αποδείχτηκε ότι ήταν κάτι παραπάνω από μουσική και στίχοι, παραπάνω από την αισθητική, τις αναζητήσεις και τα παράπονα της εποχής που γράφτηκε.

Το υπέροχο άλμπουμ της μπάντας, «The Dark Side of the Moon», που κυκλοφόρησε πριν από μισόν αιώνα (Μάρτιος 1973) είναι ακόμα ολόδροσο, επιδραστικό και με μεγάλη καριέρα πίσω του, στα charts και τις ραδιοφωνικές playlists. Η ουσία του όμως πάει πέρα από αυτά.

Τι είναι όμως το The dark side of the moon; Εσωτερικά, βαριά τραγούδια, με υπέροχες μελωδίες και στίχους για την τρέλα, τη θνητότητα και την ζωή που τρέχει και την απληστία, με πρωτοποριακή για την εποχή του χρήση οργάνων.

Είναι όμως και αφορμή για να βουρκώσεις μία ακόμα φορά -από τις πολλές αυτές τις ημέρες- και να σκεφτείς το γιατί φτάσαμε στα ανείπωτα.

Πάμε πίσω, στο φθινόπωρο του 1973. Αγαπούσαμε το ξένο τραγούδι, την ποπ ροκ, σαν μία μαγεία που έρχονταν από ένα μακρινό αστέρι.

Και ρωτούσαμε στο διάλειμμα την «Αγγλικού» τι θα πει ακριβώς «Ticking away the moments that make up a dull day»;

Είναι στίχος από το τραγούδι «ΤΙΜΕ» του δίσκου που σας λέμε.

Μας απαντούσε «τικ τακ το ρολόι μας λέει, διώξτε τις στιγμές που φτιάχνουν μία βαρετή ημέρα». Αίσθηση στην πρώιμη εφηβική μας παρέα.

Αλλά και πιο κάτω. Τι θα πει «The sun is the same in a relative way but you’re older. Shorter of breath and one day closer to death»;

Η καθηγήτρια των Αγγλικών, που και αυτή ήταν δεν ήταν 26-27 ετών και έδειχνε να ευχαριστιέται τη συζήτηση, μας είπε πως η μετάφραση με ευρύτερη προσέγγιση σημαίνει:

«Ο ήλιος είναι ίδιος σχετικά, αλλά εσύ είσαι ήδη μεγαλύτερος

Πιο μικρή η αναπνοή και μια μέρα πιο κοντά στον θάνατο».

Ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση στην παρέα.

Δεν περίμενα τότε να είναι ένα ροκ τραγούδι η αφορμή για να σκεφτώ για πρώτη φορά με την αμεριμνησία των 15 χρόνων μου και με την σιγουριά του αήττητου που σου προσφέρει απλόχερα η εφηβεία, το ότι για όλους ο χρόνος περνάει και είσαι «μια μέρα πιο κοντά στο θάνατο».

Για φαντάσου...

Πιο καλά τα έγραψε ο αξέχαστος φίλος, λογοτέχνης Αλμπέρτος Ναρ, σε ένα από τα πιο όμορφα κείμενά του στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη (28/12/2000) χρησιμοποιώντας ένα ακόμα πιο επιδραστικό τραγούδι, το «Those were the days» που τραγούδησε η Μέρι Χόπκινς σε στίχους Λένον -Μακάρτνεϊ το 1968.

Έγραψε ο Αλμπέρτος για τα γκρίζα χρόνια του στρατού το 1968 που τον βρήκαν στα 21 του, αλλά και για τη μαγεία των sixties:

«Δεν μπορείς να κρύψεις τη συγκίνησή σου επιστρέφοντας στους στίχους εκείνους του Λένον και του Μακάρτνεϊ, που γλύκαναν τη νεοσύλλεκτη ερημιά σου κάποιο Κυριακάτικο απόγευμα του Νοεμβρίου του 1968:

«Αυτές ήταν οι μέρες φίλε μου,

που νομίζαμε πως ποτέ δεν τελειώνουν

Και τραγουδούσαμε και χορεύαμε για μια αιωνιότητα και μια μέρα

Ζούσαμε τη ζωή που διαλέγαμε

Πολεμούσαμε και δεν χάναμε

Γιατί ήμασταν νέοι

Και σίγουροι για τον δρόμο μας...».

Και ρωτάς τον σημερινό εαυτό σου πενήντα χρόνια αργότερα:

Από που πήρε το δικαίωμα η γενιά μας, Πολυτεχνείο και Μεταπολίτευση, να αφαιρέσει τη ζωή από τον αήττητο νέο του 2023 που «δεν μας βλέπει» εμάς τους μεγάλους -και καλά κάνει- αρνούμενος να τοκίσει στα ρεζιλίκια, στα ρουσφέτια, στην ξεφτίλα των κομμάτων;

Η οργή της νεολαίας που ήδη ζει στην ψηφιακή εποχή, χειρίζεται συσκευές και υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας είναι μεγάλη η τραγωδία των Τεμπών που δυστυχώς αποκάλυψε την πραγματικότητα πως η Ελλάδα των βολεμένων και των πολιτικάντηδων ζει σε συνθήκες ψωροκώσταινας, διότι έτσι «συμφέρει», έφερε ένα νέο κίνημα που ζητά αξιοκρατία, σύγχρονο κράτος και αποστράτευση των παλιών μυαλών.

Στην κοινωνία πλέον κυριαρχεί μία απαίτηση και μία δικαιολογημένη οργή. Απέτυχαν όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις ανάγκες εκσυγχρονισμού του σιδηροδρομικού δικτύου. Χάθηκαν ζωές, αθώοι νέοι άνθρωποι για το τίποτα.

Και τώρα καλείται πάλι ο κόσμος να σταθεί υψηλότερα από τους πολιτικούς. Να αυτοσυγκρατηθεί, να συγχωρήσει άθλιους να δει μπροστά.

Σ’ αυτό το νέο τοπίο οι πολιτικοί δεν μπορούν πια να υστερήσουν, να παραμείνουν προσκολλημένοι στις καρέκλες τους και να εξασκηθούν στο γνώριμό τους σπορ του διχασμού.

Αν συμβεί αυτό, το πλήθος θα τους πάρει φαλάγγι ανεξαιρέτως.