Προσοχή στην κάρτα
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αυτή η τάση που έχουμε να παθιαζόμαστε με τα μεγάλα και τα σπουδαία είναι γονιδιακή παρακαταθήκη ή έκφραση συμπλεγματικής αντίληψης που έχει τις ρίζες της σε κάποιον εθνικό μικρομεγαλισμό.
Δείτε την αγωνία δημάρχων ή προέδρων πολιτιστικών συλλόγων να αποδώσουν υπερτοπικό χαρακτήρα στις εκδηλώσεις που διοργανώνουν.
Θυμηθείτε τον ΣΥΡΙΖΑ που ήθελε να αλλάξει την Ευρώπη (δεν του έφτανε η Ελλάδα), αλλά και τις διεθνείς αγορές -που πλέον θα χόρευαν στο ρυθμό που θα βαρούσαν τα ελληνικά νταούλια.
Είναι λες και είμαστε γεννημένοι εθνικοί ή παγκόσμιοι ηγέτες, αλλά μια κακιά μάγισσα μας έχει φυλακίσει στα στενά όρια του δήμου ή της χώρας μας. Γι’ αυτό σε κάθε ευκαιρία φαντασιωνόμαστε ότι δεν παλεύουμε για να λύσουμε ζητήματα που μας αφορούν. Παλεύουμε στο όνομα πανανθρώπινων αξιών για να λύσουμε ζητήματα που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία και σύσσωμο τον πλανήτη.
Είναι φυσικό όταν έχεις υιοθετήσει μια τέτοια οπτική, τα ζητήματα της καθημερινότητας να μην σε πολυαπασχολούν. Τι αξία έχει ένα πρόβλημα όταν δεν έχει απασχολήσει μεγάλους ποιητές και στοχαστές; Και αν το πρόβλημα από μόνο δεν εμπνέει, υπάρχει περίπτωση η λύση του να γίνει παντιέρα και στιχάκι που θα ξεσηκώνει τα πλήθη σε πορείες και φεστιβάλ; Φυσικά και όχι.
Από αυτό το διαχωρισμό προκύπτει μια τεράστια κατηγορία θεμάτων που μας ταλαιπωρούν. Θέματα που λόγω έλλειψης ιδεολογικού προσήμου δεν «αξιώθηκαν» να έχουν αντίπαλες δυνάμεις και έτσι μακροημερεύουν χωρίς καμία συλλογική οντότητα -πολιτική, κομματική, πολιτιστική- να νιώθει υπεύθυνη για το χάλι που επικρατεί.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Εξαιτίας μιας κατεστραμμένης τραπεζικής κάρτας ανάληψης.
Έσπασε και έπρεπε να την αλλάξω.
Πριν διαβάσετε το παρακάτω, αναρωτηθείτε αν υπήρχε περίπτωση να πάω στην τράπεζα και να λύσω το πρόβλημα με τη μία.
Φυσικά και όχι. Για να αντικαταστήσουν την κάρτα μού ζήτησαν εκκαθαριστικό, μισθοδοσία, τηλεφωνικό ή άλλο λογαριασμό που να εκδίδεται στο όνομά μου και να έχει τα στοιχεία μου.
«Μα υπάρχουν όλα στο Taxis. Ζητήστε μου μια υπογραφή για να έχετε πρόσβαση με τη συναίνεσή μου» είπα. «Όχι, δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα» μου είπε η υπάλληλος.
Και γιατί να υπάρχει δηλαδή. Χιλιάδες είναι τα μικροζητήματα αυτού του είδους που ταλαιπωρούν, εκνευρίζουν, ξοδεύουν χρόνο και πόρους, αλλά ζουν και βασιλεύουν γιατί η λύση τους δεν αποτελεί υλικό για μπαλκονάτη προεκλογική ή μετεκλογική εμφάνιση.
Δεν παίζουν στην κατηγορία «επιτεύγματα μεγάλων ανδρών», αλλά στην κατηγορία «μας σπάσατε τα νεύρα».
Για αυτό και η καλύτερη λύση είναι μια και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Διατηρήστε την κάρτα σας στην καλύτερη δυνατή κατάσταση ώστε να μην χρειαστεί να την αλλάξετε. Ποτέ…
ΥΓ: Ανάμεσα στις αμέτρητες συγκεντρώσεις, πορείες και διαμαρτυρίες που γίνονται, είναι τυχαίο ότι η «ταλαιπωρία χωρίς λόγο» δεν έχει εμπνεύσει ούτε μια;
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22 Σεπτεμβρίου 2019
