ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι ζημιές από το τελευταίο μπουρίνι ξανάφεραν τη γνώριμη γκρίνια για την ανεπάρκεια των πολιτικών μας εκπροσώπων και για την αδιαφορία του «αθηνοκεντρικού κράτους». Ειδικά η δεύτερη κατηγορία είναι εκείνη που προκαλεί τις εντονότερες αντιδράσεις, όχι μόνο στην πρωτεύουσα μα και εδώ. Όσοι… τολμούν να την ξεστομίσουν λίγο πολύ χαρακτηρίζονται κομπλεξικοί και μίζεροι, αρνούμενοι ν’ αποδεχθούν τις ευθύνες μας για όσα μας βασανίζουν.

Δεδομένου ότι στην πατρίδα μας όλες οι κρίσιμες τελικές αποφάσεις και χρηματοδοτήσεις εκπορεύονται από την Αθήνα, η καλή συνεργασία των υπηρεσιακών παραγόντων με τους κατά τόπους φορείς είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Όσοι έχουν την τύχη να εδρεύουν στο Λεκανοπέδιο αξιοποιούν την εγγύτητα τους ώστε να ξεμπλοκάρουν τις υποθέσεις τους σχετικά γρήγορα. Οι εκπρόσωποι των υπολοίπων υποχρεώνονται σε τακτικά ταξίδια και τηλεφωνήματα, με όσα συνεπάγεται αυτός ο σπασμωδικός τρόπος επικοινωνίας. Εδώ λοιπόν πατάνε οι μομφές των πολιτών για την τοπική πολιτική εκπροσώπηση. Αδυνατούν να κατανοήσουν πώς γίνεται να μη μπορεί έστω εκείνη να επιταχύνει τις διαδικασίες όταν κολλάνε στη γραφειοκρατία.

Στα υπουργεία καθημερινά ανοίγουν εκατοντάδες υποθέσεις, ποικίλης βαρύτητας. Οι υπηρεσιακοί τηρούν μία πολύπλοκη σειρά προτεραιότητας, όχι μόνο βάσει κριτηρίων χρόνου. Πρόσωπα με αυξημένο ειδικό βάρος εξυπηρετούνται με μεγαλύτερη ταχύτητα και ευελιξία, και κάτι ανάλογο ισχύει για τις περιοχές της χώρας όπου συγκεντρώνεται και παράγεται περισσότερος πλούτος. Φτάνουμε λοιπόν στο πρόβλημα της Θεσσαλονίκης και της Κεντρικής Μακεδονίας.

Εξ Αθηνών έχουμε κατά καιρούς ακούσει ότι ανάμεσα μας σπανίζουν οι πραγματικά ικανοί και γι αυτό η πόλη υπο-εκπροσωπείται στην κυβερνητική λειτουργία. Προσωπικά, πιστεύω ότι ο τόσο ιστορικός τόπος μας δεν εισακούεται όσο θα ’πρεπε όχι επειδή πάσχει από έλλειμμα ανθρώπων μα επειδή απλούστατα δεν παράγει αρκετό πλούτο, τουλάχιστον αντίστοιχο του μεγέθους, της θέσης, των πόρων και -κυρίως- των δυνατοτήτων του. Για το φαινόμενο αυτό ενίοτε ευθύνονται στρατηγικά λάθη της κεντρικής κυβέρνησης, όπως οι παραχωρήσεις του ΟΛΘ και του «Μακεδονία», η αργόσυρτη δρομολόγηση του ThessINTEC και του μεγάλου κέντρου logistics, οι πωλήσεις εκλεκτών τουριστικών ακινήτων σε ακατάλληλους επενδυτές, η ατολμία όσον αφορά στρατιωτικές εγκαταστάσεις χωρίς κομβικό ρόλο στην εθνική άμυνα, η περίπτωση της μεταλλευτικής ζώνης Κιλκίς. Ωστόσο, αφθονούν οι -λόγω αντιδράσεων- βραχυκυκλωμένες πρωτοβουλίες με μεγάλες αναπτυξιακές προοπτικές. Η μη αξιοποίηση της μαρίνας Καλαμαριάς και του αγροκτήματος ΑΠΘ, τα κολλήματα ορισμένων για την Παλιά Παραλία, η εγκατάλειψη των ακινήτων Φιξ, ακόμη και η παρατραβηγμένη διελκυστίνδα γύρω από τα’ αρχαία της Βενιζέλου αποτελούν παραδείγματα του πώς ένας τόπος αυτοκτονεί, εγκλωβισμένος στη φτώχεια και στην ανυποληψία από δικά του λάθη. Money talks λοιπόν. Η υπόλοιπη φράση περιττεύει.