ΑΠΟΨΕΙΣ

Αφού ύστερα από εννιά χρόνια μνημονίων το κράτος συνεχίζει να μοιράζει πεντοχίλιαρα στους «Φίλους της ΕΡΤ Σερρών», η χώρα αξίζει να πτωχεύσει. Μόνο έτσι, διά της καταστροφής, θα βάλει μυαλό ο κόσμος, που αισθάνεται βέβαιος ότι λεφτά υπάρχουν και το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεις τη Νοτοπούλου της εποχής σου, για να υπογράψει. 

Όχι «πτώχευση» όπως εκείνη για την οποία διαμαρτύρονταν οι βολεμένοι του συστήματος στην πάνω και στην κάτω πλατεία, επειδή η σύνταξη του πενηντάρη κλητήρα της ΔΕΗ έπεσε στις δύο χιλιάδες ευρώ. Πτώχευση κανονική, βεριτάμπλ! Να πληρώνεσαι με χαρτονομίσματα που δεν αξίζουν το χαρτί στο οποίο είναι τυπωμένα. Άδικο για κάποιους, οδυνηρό για όλους, αλλά ίσως από τα ερείπια προκύψει μια γενιά λιγότερο δηλητηριασμένη από τη δική μας.

Πρόκειται για τον ορισμό του φαύλου κύκλου. Από τη μία πλευρά υπάρχει ένας κόσμος, πλειοψηφικός, που θεωρεί προτεραιότητα να διεκδικεί χωρίς να παράγει. Το κάνει είτε από οικονομικό αναλφαβητισμό, επειδή αδυνατεί να κατανοήσει τα θεμελιώδη της οικονομίας, είτε από τυχοδιωκτισμό, επειδή δεν τον ενδιαφέρει ποιος θα χάσει εκείνο που ο ίδιος θα εξασφαλίσει.

Ο αναλφαβητισμός και ο τυχοδιωκτισμός επενδύονται με αγωνιστική ρητορεία, γιατί άλλο είναι να λες «θέλω δώρα και επιδόματα, χωρίς αξιολόγηση» και άλλο να λες «αγωνίζομαι εναντίον της λιτότητας». Και από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα πολιτικό σύστημα που, αδίστακτο ή φοβισμένο, σέρνεται πίσω από τις απαιτήσεις του «λαού», σε βάρος του εθνικού συμφέροντος και των επόμενων γενεών. Επί δεκαετίες αυτός ο «λαός» περιέφερε την ψήφο του μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. 

Όταν τα δύο μεγάλα κόμματα ανέλαβαν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στη χώρα, τα μούντζωσε και έσπευσε σε εκείνον που του υποσχέθηκε την αμεριμνησία του 2008. Υποκριτής όπως πάντα, ο «λαός» δεν είπε ότι ήθελε την αρπαχτή του, αλλά ισχυριζόταν ότι αναζητεί το «νέο και άφθαρτο». 

Το οποίο, βεβαίως, ούτε νέο ήταν ούτε άφθαρτο, γιατί όταν «άλλοι» μοίραζαν διορισμούς, αυξήσεις και συντάξεις που δεν άντεχε η λογική, η αριστερά φώναζε να δώσουν περισσότερα, χώρια που πολέμησε οποιοδήποτε βήμα εκσυγχρονισμού της χώρας, από το ΑΣΕΠ μέχρι το νόμο Γιαννίτση και από τους ελέγχους για τα πλαστά πιστοποιητικά μέχρι τον «Καποδίστρια» και τον «Καλλικράτη». Αφήστε στην άκρη την πολιτική ηθική και την αντίληψή της για τη δημοκρατία, αυτά φώναζαν από μακριά, είναι σαν να περιμένεις να κάνει το σταυρό του ο Μπιν Λάντεν.

Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος, πρέπει να αδρανήσει μία από τις δύο δυνάμεις που τον κινούν. Είτε η κοινωνία να αντιληφθεί ότι το κακομοίρικο μοντέλο δεν οδηγεί πουθενά είτε τα βασικά κόμματα να παύσουν να κολακεύουν τα ταπεινότερα ένστικτα των ψηφοφόρων. Τίποτε από τα δύο δεν φαίνεται πιθανό. 

Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μοιράζει ελεημοσύνη κλέβοντας από το ταμείο και η Νέα Δημοκρατία, γνωρίζοντας με ποιους δυνητικούς ψηφοφόρους έχει να κάνει, θα σέρνεται πίσω της. Γιατί όποιος τολμήσει να πει ότι το ερώτημα «είστε με τους ανθρώπους ή με τις τράπεζες» είναι γελοίο ή ότι μοιράζεις το χρήμα των φορολογουμένων για να επιδοτείς τις ήδη περικομμένες δόσεις του νόμου Κατσέλη, είναι σαν τις κρατικές λαϊκές του Ερντογάν, με τις φθηνές μελιτζάνες, έχει χάσει τις εκλογές με το «καλημέρα».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 17 Φεβρουαρίου 2019