ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι θυμωμένοι αναποφάσιστοι, παρά το γεγονός ότι η οργή και η συναισθηματική φόρτιση από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών δείχνουν να υποχωρούν, είναι ακόμα αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Σύμφωνα με τους δημοσκόπους φτάνουν το 10% του εκλογικού σώματος και θα αποτελέσουν τον κρίσιμο παράγοντα για την έκβαση της εκλογικής αναμέτρησης.

Οι υποκλοπές και τα Τέμπη «κατάφεραν» ένα διπλό ισχυρό πλήγμα στην εικόνα του πρωθυπουργού και του κόμματός του. Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων το επιβεβαιώνουν.

Ο κλονισμός της εμπιστοσύνης που είχαν δείξει το 2019 οι κεντρώοι ψηφοφόροι στον Κυριάκο Μητσοτάκη για την ποιότητα της δημοκρατίας που ο ίδιος υποσχόταν αλλά και η απογοήτευση από τα τραγικά λάθη και τις ανεπάρκειες στη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, φτιάχνουν ένα εκρηκτικό μείγμα που αποκλείεται να μην καταγραφεί στην κάλπη. Και επειδή τα κακά νέα για τη ΝΔ δεν τελειώνουν εδώ, υπάρχει και το αγκάθι της ακρίβειας με την ισχυρή μάλιστα πιθανότητα να έχουμε και νέες αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης, πριν ανοίξουν οι κάλπες της 21ης Μαΐου.

Το έχουμε γράψει σ’ αυτή τη στήλη και άλλες φορές πως η αντιμετώπιση της ακρίβειας και η πάταξη της αισχροκέρδειας δεν είναι δα και το ισχυρότερο ατού της κυβέρνησης. Κάθε άλλο…

Μία ένδειξη: Από την τελευταία έρευνα της Metron Analysis (για το Mega), το 25% των ψηφοφόρων που σήμερα κρατούν στάση αναποφάσιστου, το 2019 είχε ψηφίσει ΝΔ. Τα αντίστοιχο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μικρότερο φτάνοντας μόλις στο 6%.

Αν υπάρχει κάτι στο οποίο τον τελευταίο χρόνο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησαν, είναι η διαφωνία τους στην απορριπτική στάση του Νίκου Ανδρουλάκη στο να γίνει πρωθυπουργός ο Κ. Μητσοτάκης ή ο Αλ. Τσίπρας.

Αν, από την άλλη πλευρά, τον τελευταίο χρόνο το ΠΑΣΟΚ έδειξε να κερδίζει μία φορά (όπως λέμε στο ποδόσφαιρο) την πρωτοβουλία των κινήσεων, αυτό συνέβη με τη δήλωση του Νίκου Ανδρουλάκη, για κυβέρνηση συνεργασίας με αρχηγό ένα τρίτο πολιτικό πρόσωπο και όχι κάποιον εκ των Κυριάκου Μητσοτάκη-Αλέξη Τσίπρα.

Μπορεί βέβαια να υποστηρίξει κανείς, με ελάχιστες πιθανότητες αστοχίας, πως τα δυο μεγαλύτερα κόμματα είναι «αρχηγοκεντρικά». Αλλά πάλι, αν το σκεφτούμε καλύτερα, μήπως το κόμμα του Γ. Βαρουφάκη λ.χ. είναι κάτι διαφορετικό;

Πολλοί το λένε και το γράφουν και πιθανότατα έχουν δίκιο, πως σε πολυκομματική κυβέρνηση το πρώτο σε δύναμη κόμμα πρέπει να έχει σαφώς και τον πρώτο λόγο. Δεν έχει όμως τον αποκλειστικό λόγο, ούτε μπορεί να αποτρέψει άλλες επιλογές (που σε πολλές χώρες της ΕΕ θεσμικά και πολιτικά είναι συνηθισμένες), αν η αδυσώπητη πραγματικότητα των αριθμών το επιτρέψει.

Γενικά στη χώρα μας και όχι μόνο στους καφενέδες ή στους τηλεκαυγάδες αλλά και στις επίσημες τοποθετήσεις των κομμάτων εύκολα βρίσκουμε σπαραξικάρδιους αφορισμούς όπως «δημοκρατική εκτροπή», «κυβέρνηση ηττημένων», «έλλειψη αυτοδυναμίας ίσον πολιτική αστάθεια» κ.λπ. Συχνά την έχουμε αυτήν την τάση για σπαραξικάρδιους αφορισμούς (μεταφορικά «αφορισμός» είναι μία σύντομη κρίση ή άποψη που διατυπώνει κάποιος με επιμονή χωρίς όμως τις απαραίτητες αποδείξεις). Το κακό με τη δική μας πολιτική κουλτούρα είναι πως ελάχιστη εμπειρία και « τεχνογνωσία» έχουμε για το πως λειτουργούν οι πολυκομματικές κυβερνήσεις σε βάθος χρόνου.

Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που γράφεται εσχάτως ότι οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις δεν είναι πια της μόδας. Γεγονός είναι πάντως ότι στην ευρωπαϊκή μας οικογένεια οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι σαφώς οι περισσότερες ενώ και η «correct» στάση ζητά να μάθουμε «να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά» που έλεγε και ο ποιητής.

Ένα ταχύρρυθμο σεμινάριο το χρειαζόμαστε πάντως.

Έχουμε ακόμα ενάμισι μήνα για τις κάλπες και κάποια «φαινόμενα» προεκλογικής συμπεριφοράς, μας χαλαρώνουν από το γενικότερο τοξικό κλίμα της αντιπαράθεσης.

Για παράδειγμα, ισχυρές είναι οι ενδείξεις πως πάλι κάποια κόμματα θα αξιοποιήσουν την τηλεοπτική , καλλιτεχνική ή αθλητική κ.λπ. δημοσιότητα κάποιων προσώπων προς άγραν ψήφων.

Πολύ μελάνι χύθηκε για τον ράπερ Μιθριδάτη εσχάτως αλλά δεν είναι και η μοναδική περίπτωση. Κανείς δεν ξέρει αν ο κόσμος, όπως συνέβη και στο παρελθόν, θα ψηφίσει τελικά τις «φίρμες», ή θα αντιδράσει απέναντι στο φαινόμενο να τον αντιμετωπίζουν σαν… υποψήφιο θύμα εντυπωσιασμού.

Είναι μεγάλη η συζήτηση για το αν ο «καταναλωτής» θα αντιμετωπίσει τις κάλπες με τον τρόπο που επιλέγει «προϊόντα» τα οποία διαφημίζονται. Κάτι μου λέει πως αυτό δεν θα συμβεί ποτέ…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 09.04.2023