ΑΠΟΨΕΙΣ

Σόκαρε το άθροισμα των εκλογικών ποσοστών της εν Ελλάδι Ακροδεξιάς. Ίσως πιο αναπάντεχο ήταν το αποτέλεσμα των σχεδόν ουρανοκατέβατων Σπαρτιατών, που ουσιαστικά καθόρισε και τη συνολική υψηλή επίδοση. Όμως αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά εντοπίζουμε και άλλα εντυπωσιακά σημεία, όπως το ότι η μοναχική Αφροδίτη Λατινοπούλου δε ξεπέρασε απλώς την… καθωσπρέπει συμμαχία Εμφιετζόγλου-Μπογδάνου & Σια μα και την ιδιαίτερα θορυβώδη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ σχεδόν άγγιξε το τελευταίο ποσοστό της οργανωμένης -μα πλέον αποθανούσας- συμπαράταξης Τζήμερου-Κρανιδιώτη. 

Επίσης η εν Ελλάδι Ακροδεξιά πέτυχε μακράν τα υψηλότερα ποσοστά της στους νεότερους, στο υποτιθέμενο προνομιακό ακροατήριο του Βαρουφάκη. Μύλος; Όχι ακριβώς. Υποψιάζομαι πως η περαιτέρω ανάλυση θα δείξει ότι πολλοί ψήφοι ΝΙΚΗΣ και Σπαρτιατών προήλθαν από πολίτες που απείχαν από τις εκλογές του 2019, η δε εντυπωσιακή ποσοστιαία επίδοσή τους είναι σε υψηλό βαθμό συνέπεια της μεγάλης αποχής ψηφοφόρων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Όταν οι μετριοπαθείς προτιμούν τις παραλίες, οι γραφικοί αναπόφευκτα δυναμώνουν.

Ομολογουμένως τα πολυσυζητημένα κόμματα του «δεξιού τόξου» συνήθως χρησιμοποιούν αρκετά μαύρη ρητορική, κυμαινόμενη από τραμπισμό μέχρι ναζισμό. Ωστόσο, επιμένω να θεωρώ τουλάχιστον επιπόλαιο το τσουβάλιασμα των ψηφοφόρων τους ως φασίστες. 

Πιστεύω ότι με εξαίρεση όσους μισαλλόδοξους ρατσιστές παίρνουν γραμμή από τον Κασιδιάρη, οι υπόλοιποι είναι βασικά διαμαρτυρόμενοι: διαμαρτύρονται για έναν σύγχρονο κόσμο στα μάτια τους τρομακτικό, όπου ο χριστιανισμός και η παραδοσιακή οικογένεια απαξιώνονται, η εγκληματικότητα διογκώνεται χάριν απροσδιόριστων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οικονομικές ανισότητες διευρύνονται, οι κρατικές υπηρεσίες ολιγωρούν, η μετανάστευση εμφανίζεται ανεξέλεγκτη. 

Διαμαρτύρονται για έναν κόσμο όπου μυστηριώδεις παρασκηνιακοί παίκτες υποσκάπτουν ό,τι σωστό υπάρχει, ανοίγοντας το δρόμο για τη… μεγάλη επανεκκίνηση και την παγκόσμια διακυβέρνηση, χρησιμοποιώντας σαν υποχείρια διεθνιστές και δικαιωματιστές.

Τέτοιες φοβίες κι εμμονές δεν αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα, ίσα-ίσα στις ΗΠΑ και αλλού στη Δύση υπονομεύουν την κρατική ισχύ ενδεχομένως περισσότερο απ’ όσο οι ρωσικές και κινεζικές μυστικές υπηρεσίες μαζί. Δεν αφορούν όμως αποκλειστικά ούτε τους δεξιότερους ψηφοφόρους μα πολύ περισσότερους, ακόμη κι αν αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί. 

Άλλωστε η παταγώδης αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως και η συνακόλουθη εκπαραθύρωση Τσίπρα εν μέρει οφείλονται στο γεγονός ότι οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του χώρου αυτού απορρίπτουν βασικές θέσεις του πάνω στο μεταναστευτικό, στην αξιολόγηση, στη μικρή επιχειρηματικότητα, και στη δημόσια τάξη. Η ανασφάλεια και η υποβάθμιση της ζωής εξωθεί πολλούς σε ακραίες κομματικές επιλογές, χωρίς να συνειδητοποιούν πως τελικά έτσι στρέφονται κατά της κοινωνικής συνοχής και της δικής τους ευημερίας.

Το τωρινό ακροδεξιό κύμα σίγουρα δε χαρακτηρίζεται τσουνάμι, αλλά ούτε μπορεί να τιθασευθεί με τον γνώριμο επικοινωνιακό πατερναλισμό. Ξεφεύγει από κλισέ, έχει και υπαρκτά αίτια, αγγίζει ιδιαίτερα τους νέους, και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ρεαλιστικά και όχι ιδεοληπτικά, πριν παραφουσκώσει.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 02.07.2023