ΑΠΟΨΕΙΣ

Πίσω στα 1975, σε αυτό που κάποτε φαινόταν το απόγειο της νεανικής του φήμης, ο Μικ Τζάγκερ, γεννημένος στις 26 Ιουλίου 1943, δήλωσε ότι «προτιμούσε να είναι νεκρός παρά να τραγουδήσει το Satisfaction όταν είναι 45 ετών».

Κι όμως. Το τραγούδησε και μπαίνοντας στην ένατη δεκαετία της ζωής του. Το «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες» φαίνεται πως. ισχύει και τους παγκοσμίως διάσημους.

Οι γέροι που δεν το βάζουν κάτω, είναι σήμερα το θέμα μας όπως και το δέος απέναντι στο φαινόμενο. Ο Κώστας Βουτσάς, ας πούμε, μέχρι τέλους αρνήθηκε υπέροχα να τεθεί στο περιθώριο της ζωής.

«Βγες έξω», έλεγε κοντεύοντας τα ενενήντα του. «Στο σπίτι τι θα κάνεις; Το πολύ πολύ να αλλάζεις απλώς θέση στον καναπέ ενώ θα μιλάς με την πίεσή σου και το σάκχαρο! Ζήσε, δούλεψε, ερωτεύσου λοιπόν».

Αν είστε πάνω από εξήντα ή και πάνω από τα εξήντα πέντε σίγουρα πήρατε μια χαρά, έως και δύο που λέει ο λόγος, που είναι ακόμα θαλερός ο Μικ.

Οριστικά γέρων θα είναι κάποιος όταν θα έχει φύγει από τη ζωή όλη φουρνιά των ειδώλων του. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να αντέχουν ακόμα στη σκηνή οι γεννημένοι την πρώτη πενταετία των 40s Πολ Μακάρτνεϊ, Μικ Τζάγκερ, Κιθ Ρίτσαρντς, Ρότζερ Ντάλτρεϊ

Ο τραγουδιστής και συνθέτης των Rolling Stones γιόρτασε την Τετάρτη τα 80α γενέθλιά του.

Ο επίσημος λογαριασμός των Rolling Stones στο Twitter έστειλε στον Τζάγκερ μήνυμα «να συνεχίσει να ροκάρει», μαζί με ένα βίντεο με κλιπ από όλη τη ζωή του.

Μόνο που το ιατρικό ρεπορτάζ συνοδεύει πια την μουσική ειδησεογραφία για το γκρουπ. Ο ογδοντάχρονος Sir Mick Jagger, έχει έναν καρδιολόγο να περιμένει στα παρασκήνια σε κάθε συναυλία των Rolling Stones «για κάθε ενδεχόμενο».

Ο άνθρωπος που ενσάρκωσε την έννοια frontman σε ένα συγκρότημα, υπεβλήθη πριν από πέντε χρόνια σε χειρουργική επέμβαση αλλαγής βαλβίδας και έκανε θεαματική ανάκαμψη στη σκηνή. Επανήλθε σε ένα επίπεδο ενέργειας που θα ντρόπιασε τους μισούς της ηλικίας του.

Ήταν οι απαιτήσεις όμως της ασφαλιστικής εταιρείας που έφεραν την απόφαση ένας ειδικός της καρδιάς να πρέπει πλέον να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τον τραγουδιστή κάθε φορά που βρίσκεται στη σκηνή.

Η μητέρα του Εύα Τζάγκερ (1913-2000) υπήρξε εξαιρετικά επιμελής ως άνθρωπος και θορυβήθηκε αρχικά όταν ο γιος της άφησε το London School of Economics για να αφοσιωθεί στο rock & roll. «Ανησυχούσα πολύ όταν ξεκίνησε για πρώτη φορά με τους Rolling Stones», είπε. «Ήταν καλή παρέα τα παλικάρια. Αλλά δεν μπορούσες να μην ανησυχείς».

Λέγεται ότι ο Μικ κληρονόμησε τη φιλοδοξία και τη δύναμη της θέλησής του από τη μητέρα του -και ίσως και την αντοχή του.

Η Εύα Τζάγκερ είπε επίσης για τον γιο της: «Πάντα είχα την αίσθηση ότι ο Mάικ θα ήταν κάτι. Ήταν ένα πολύ τολμηρό αγόρι όταν ήταν μικρός, αλλά αργότερα άρχισε να ενδιαφέρεται για τα χρήματα. Πάντα μου φαινόταν περίεργο. Τα χρήματα συνήθως δεν ενδιαφέρουν τα μικρά αγόρια, αλλά ο Μάικ ήταν αλλιώς».

Άκουσα για πρώτη φορά Rolling Stones από σύμπτωση σε ηλικία 10 χρόνων, το 1968, εποχή που στις πρώτες τότε καφετέριες οι νέοι έπιναν «ταμ ταμ». Η Coca-Cola δεν είχε έρθει ακόμα στην Ελλάδα και ο άνθρωπος δεν είχε πατήσει στο φεγγάρι.

Ήταν το «Satisfaction» από δίσκο 45άρι στο πικάπ του μεγάλου αδελφού ενός συμμαθητή. Μεγάλη υπόθεση ήταν στα ‘60ς ενώ είσαι πιτσιρικάς να έχεις μεγάλο αδελφό και μάλιστα λάτρη της ποπ - ροκ μουσικής. Αν δεν ήταν ο ίδιος στη επεισοδιακά ημιτελή συναυλία των Stones στην Αθήνα τρεις μέρες πριν έλθει η Χούντα, σίγουρα θα ήξερε κάποιον που ήταν τότε μέσα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας διψασμένος να ακούσει από κοντά τους τότε 24χρονους Κιθ Ρίτσαρντς και Μικ Τζάγκερ.

Το να δεις από κοντά ένα ροκ συγκρότημα του βεληνεκούς των Stones εκείνη την εποχή ήταν κάτι το ασύλληπτο.

Μέρες των πάρτι με βερμούτ, όταν ένας δίσκος «εισαγωγής» ήταν το αντικείμενο του πόθου των νέων. «Η ίδια η συναυλία ήταν για μας πράξη επαναστατική» έλεγε ο Στέλιος Ελληνιάδης.

Και αυτό επιβεβαιώθηκε, όταν οι αστυνομικοί έπεσαν πάνω στον Μικ Τζάγκερ την ώρα που προσπάθησε να πετάξει στις κερκίδες μερικά λουλούδια.

«Γιουχαΐζαμε όλοι μαζί την αστυνομία, όρθιοι, αδιαφορώντας πια για τις συνέπειες. Έτσι, και το βίαιο τέλος της συναυλίας ήταν ηρωικό».

Τη μοναδική φορά που είδα και άκουσα τους Stones από κοντά ήταν στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1998 πια, στο Ολυμπιακό Στάδιο στο πλαίσιο της τουρνέ «Bridges to Babylon». Κατέβηκαμε μάλιστα με το περίφημο Magic Bus που είχε ναυλώσει η οργανώτρια εταιρεία τραγουδώντας επί ώρες κατά τη διαδρομή με τον αξέχαστο συνάδελφο Χρήστο Αρνομάλλη.

Την ίδια χρονιά έκανα και ένα ντοκιμαντέρ στο Λονδίνο για τα στέκια του συγκροτήματος. Η ιστορία της δημιουργίας των Stones είναι απαράμιλλη. Ο Κιθ Ρίτσαρντς συναντά τον παιδικό του φίλο Τζάγκερ στο Dartford Station το 1961, ενώ ο τελευταίος κουβαλούσε τους δίσκους «The Best of Muddy Waters» και του Τσακ Μπέρι «Rockin' at the Hops»
Ο Τζάγκερ επινόησε την ιδέα του frontman. Όχι σόλο τραγουδιστής. Δεν είναι όμως απλό μέλος του συγκροτήματος. Όλοι από τότε τον μιμούνται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Αυτός -και οι Stones- ήταν η πρώτη αυθεντική «ηθική απειλή» του βρετανικού ροκ με πολλές εφημερίδες να γράφουν κάθε μέρα επικριτικά σχόλια.

Βλέποντας τα κλιπ των Stones από το 1964, διαπιστώνεις πως ο Τζάγκερ είχε τα καλύτερα μαλλιά στον κόσμο. Παρά τις περιπέτειες με τα ναρκωτικά και τη φήμη του ως αμετανόητου «γυναικά» κάνοντας μάλιστα παιδιά με διαφορετικές γυναίκες, ο Μικ Τζάγκερ μπαίνει στην ένατη δεκαετία του ως παράδειγμα ενεργητικότητας αλλά και σπάνιας επαγγελματικής αφοσίωσης σ’ αυτό που κάνει.
«Το rock 'n' roll, ή οποιοδήποτε είδος ποπ μουσικής ειλικρινά, δεν υποτίθεται ότι γίνεται όταν είσαι πιάνω από τα 70 σου», παραδέχτηκε ο ρόκερ στους «Sunday Times» το 2022.

«Δεν ήταν σχεδιασμένο για να γίνει αυτό. Το να κάνεις οτιδήποτε με υψηλή ενέργεια σε αυτή την ηλικία το ωθεί πραγματικά στα όριά του . Αλλά αυτό το κάνει ακόμα πιο προκλητικό»

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 30.07.2023