ΑΠΟΨΕΙΣ

Είναι λογικό σε μια κοινωνία, οι άνθρωποι να διαφωνούν για διάφορα θέματα. Το περίεργο θα ήταν να συμφωνούν σε όλα. Αυτό δεν έχει καταγραφεί σε καμία ιστορική φάση μετά τον κήπο της Εδέμ με την εξαίρεση βεβαίως της εποχής των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τα οποία εξασφάλιζαν επιχειρήματα γιατί οι άνθρωποι δεν έπρεπε να διαφωνούν με την εξουσία.

Συνήθως στις πολιτισμένες κοινωνίες, για να μην πλακώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους, αυτές τις διαφορές τις λύνουν τα δικαστήρια, στα οποία καταφεύγουν όταν δεν έχουν άλλη δυνατότητα να αποφύγουν να πλακώνονται. Ή όταν είναι βέβαιοι ότι θα κερδίσουν.

Σε κάθε περίπτωση, σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σαφές ότι όταν το τελευταίο δικαστήριο αποφασίσει τελειώνει κι η συζήτηση για το θέμα.

Συνήθως.

Διότι στη Θεσσαλονίκη, όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας, αποφάσισε για τις αρχαιότητες του Σταθμού Βενιζέλου, ξανάρχισε η συζήτηση για το περιεχόμενο της απόφασης, ωσάν να μην είχε συζητηθεί ποτέ κι ωσάν να μην υπήρξε δικαστική απόφαση.

Η συζήτηση άρχισε μάλιστα αναδρομικά να εμπεριέχει και την κομματικοποίηση των αρχαιοτήτων καθώς σύμφωνα με τα επιχειρήματα οποίος είναι ευαίσθητος και αγαπά τα αρχαία, είναι αριστερός, οποίος θέλει τη μετακίνηση τους, είναι χοντρόπετσος δεξιός και δεν τα σέβεται.

Όταν η αντιπολίτευση κάνει πρωτοσέλιδο στο κομματικό της έντυπο την σωτηρία των αρχαίων, βάζει ένα σαφές κομματικό κριτήριο για την προσέγγιση του ζητήματος.

Όλα αυτά θα είχαν μια εξήγηση αν η κυβέρνηση που πιέζεται να αλλάξει απόφαση βρισκόταν σε μια κατάσταση έλλειψης πολιτικού οξυγόνου στην οποία θα της στοίχιζε κάθε απώλεια και θα μπορούσε να αναγκαστεί να το συζητήσει.

Όμως την επιλογή του πλαισίου της απόφασης του ΣτΕ, την οποία προωθεί η κυβέρνηση, συμμερίζονται οι τοπικές εξουσίες, διάφοροι οικονομικοί φορείς και δείχνει να είναι πλειοψηφική και στην κοινωνία της πόλης.

Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι τι νόημα έχει μια μάχη οπισθοφυλακών σε έναν πόλεμο που έχει καλώς ή κακώς έκλεισε με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Θυμίζει την επιλογή του Νίκου Ζαχαριάδη τον Αύγουστο του 1949 να διαβεβαιώσει ότι οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, θα κρατήσουν το όπλο παρά πόδα.

Κι έμεινε ο πολιτικός χώρος 25 χρόνια στα πολιτικά αζήτητα…

Κάποιοι βέβαια ισχυρίζονται ότι κατάφερε να διατηρήσει το ηθικό πλεονέκτημα του ηττημένου. Την τελευταία δεκαετία πολλές τέτοιες βεβαιότητες εξαϋλώθηκαν.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23 Μαΐου 2021