ΑΠΟΨΕΙΣ

Σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές, ο ελληνικός λαός το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης πανηγύριζε επειδή η Χρυσή Αυγή χαρακτηρίστηκε εγκληματική οργάνωση.

Βέβαια, πρόκειται για τον ίδιο λαό, το ένα δέκατο του οποίου είχε ψηφίσει Χρυσή Αυγή παρά το γεγονός ότι στελέχη της είχαν επισήμως εμπλακεί σε μία δολοφονία.

Προφανώς δεν την είχαν ψηφίσει επειδή είχε εμπλακεί στη δολοφονία, αλλά όταν η πρακτική που ακολουθεί στηρίζεται στη βία, η ακραία κατάληξη της είναι εξαιρετικά πιθανή.

Άλλωστε τα μέσα που χρησιμοποιούσε η Χρυσή Αυγή ήταν το μήνυμα της προς την κοινωνία.

Η βία.

Η φυσική εξόντωση των αντιπάλων.

Η τιμωρία.

Μια συνολική ρεβάνς...

Το μήνυμα της Χρυσής Αυγής ήταν ότι δεν θα διστάζει να χρησιμοποιεί τη βία για να πετύχει αυτό που και οι άλλοι ήθελαν. Τώρα πιθανόν να πανηγυρίζουν για την απώθηση της Χρυσής Αυγής από το αποδεκτό πολιτικό φάσμα, ακόμη και εκείνοι που την ψήφισαν για να μπει σε αυτό.

Διότι τώρα πια η κοινωνία δεν ελκύεται από την οργή. Η οργή δεν πουλάει πια και το ακροατήριο της μειώνεται. Τα καλλιστεία της οργής τελείωσαν και πλέον βιώνουμε την περίοδο της πολιτικής με τα λόγια και όχι με τα μπράτσα όπως πριν λίγα χρόνια.

Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι η μετάβαση από την πολιτική της οργής στην πολιτική με τα λόγια συντελέσθηκε την εποχή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όμως είχε έλθει στην εξουσία για να εκφράσει την οργή. Και αυτή είναι η μεγάλη του αντίφαση. Και γι’ αυτό δυσκολεύεται. Γιγαντώθηκε στα χρόνια της οργής για να υπερηφανεύεται για την υπέρβαση της.

Καλώς ή κακώς, στην καινούρια δεκαετία, ότι γέννησε την οργή και ότι γέννησε η οργή, σκουπίστηκαν κάτω από το χαλί. Για να μην τα βλέπουμε. Ανάμεσα σ’ αυτά κι η Χρυσή Αυγή.

Πολλοί θα ήθελαν πολύ να κάνουμε ωσάν αυτά να μην είχαν υπάρξει ποτέ. Να τα αγνοήσουμε. Ο χαρακτηρισμός της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης απενοχοποιεί όσους την ψήφισαν. Μπορεί να ισχυριστούμε ότι δεν ήξεραν.

Ας μην πανηγυρίζουμε λοιπόν για την απώθηση της Χρυσής Αυγής. Όσο η οικονομία προχωρά, μειώνονται οι πιθανότητες να επανέλθει η οργή. Και να σηκωθεί το χαλί για τίναγμα...