ΑΠΟΨΕΙΣ

Μετά την υπερβολική χρήση, από τον περασμένο Αύγουστο, του γνωστού ρητού «Ιt’s the economy stupid» (Είναι η οικονομία ηλίθιε) από την κυβερνητική προπαγάνδα, για να απαλύνει τις συνέπειες από το μέγα θέμα των υποκλοπών, ήρθαν οι ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ που απέδειξαν (στεναχωρώντας τον Τραμπ) πως οι λαοί έχουν και άλλες αξίες πέρα από το πορτοφόλι τους.

Έμεινε λίγο ήσυχος ο Μητσοτάκης αλλά η ακρίβεια και η αδυναμία πάταξης της αισχροκέρδειας δημιουργούν και πάλι πονοκεφάλους στην κυβέρνηση.

Ο κόσμος πηγαίνοντας προς τις κάλπες έχει να επιλέξει, χονδρικά, ανάμεσα σε δύο αφηγήματα.

Το ένα το έχει φιλοτεχνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον τίτλο «ακρίβεια Μητσοτάκη» και είναι αυτό που στηρίζεται στη θεωρία πως για τον πληθωρισμό και τη ραγδαία φτωχοποίηση ευρύτερων στρωμάτων, δεν ευθύνονται εξωγενείς παράγοντες και κυρίως ο πόλεμος στην Ουκρανία, αλλά η αδυναμία της κυβέρνησης να ελέγξει και να τιμωρήσει όσους κερδοσκοπούν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Το άλλο, το κυβερνητικό, τα φορτώνει όλα στον Πούτιν αλλά και στην διεθνή τάση που εκδηλώθηκε αμέσως μετά την πανδημία σε όλη την Ευρώπη, με μια ανεξέλεγκτη άνοδο των τιμών.

Η αδυναμία της κυβέρνησης να αλλάξει την κατάσταση οδηγεί στο ελκυστικό για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ συμπέρασμα που λέει πως ο Μητσοτάκης «δεν θέλει να χτυπήσει την αισχροκέρδεια», ως «δέσμιος συμφερόντων».

Πάνω σ’ αυτό παρεμβαίνουν και γνωστές καταναλωτικές οργανώσεις που υποδεικνύουν στην κυβέρνηση δρόμους για να γίνει κάτι.

«Θα μπορούσαν, λένε στελέχη αυτών των οργανώσεων , οι επιτελείς της κυβέρνησης να ζητήσουν από τις επιχειρήσεις να τους στείλουν τις αυξήσεις για κάθε προϊόν και μετά να ζητήσουν να μάθουν για ποιό λόγο ανέβηκαν οι τιμές».

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση αναζητά πειστική απάντηση στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δημιουργείται από την για πολλούς ανεξέλεγκτη δράση των κερδοσκόπων και την αναποτελεσματικότητα των όποιων ελέγχων στην αγορά. Η απάντηση αυτή δεν μπορεί να είναι το ηρωικό «καλάθι του νοικοκυριού» το οποίο παρά την χαρά του Άδωνι Γεωργιάδη δεν μπόρεσε να απαλύνει την πίεση που δέχονται τα ευάλωτα νοικοκυριά από την ακρίβεια.

Όσο «μυρίζει εκλογές» και μαζεύεται το κουβάρι για τις κάλπες πυκνώνουν και τα σενάρια τόσο περί αιφνιδιασμού από τον Κ. Μητσοτάκη με πρόωρες περί τον Φεβρουάριο, όσο και για την πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας.

Εκεί παίζει μεγάλο ρόλο ο παράγων Ανδρουλάκης.

Μετά από ένα πολύμηνο διάστημα, στο οποίο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ -απόλυτα δικαιωμένος από το δημόσιο αίσθημα, αφού υπήρξε ο κυριότερος στόχος των υποκλοπών- σφυροκοπούσε την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη με σκληρή ρητορική, τα πράγματα τις τελευταίες εβδομάδες δείχνουν να αλλάζουν με κυριότερο χαρακτηριστικό την σκλήρυνση της στάσης του ΠΑΣΟΚ και απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο στόχος της προοδευτικής διακυβέρνησης που προωθεί - οραματίζεται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέχρι στιγμής βρίσκει ισχνή αποδοχή μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Το σκληρό ροκ που υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ εφ’ όλης της ύλης και με κάθε υπαρκτή αλλά και απίθανη αφορμή, κατά της κυβέρνησης, εκλαμβάνεται από σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ ως ακόμα μία έκφραση του λαϊκισμού του Αλ. Τσίπρα και των περί αυτόν «σκληρών ροκάδων» στελεχών του.

Άλλωστε ο Ν. Ανδρουλάκης, από τις επιλογές για την «πρόσοψη» του κόμματος, φαίνεται να στηρίζεται σε μία νεότερη γενιά στελεχών κοντά στην ηλικία του (ο ίδιος είναι 43 ετών) και ακόμα πιο μικρών, τη «γενιά της κρίσης» κοντολογίς που έχει το ελκυστικό πακέτο του άφθαρτου, υψηλής μόρφωση και τεχνοκρατικά επαρκούς. Σε όλους αυτούς η στρατηγική και η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ είναι τουλάχιστον ξεπερασμένη από την εποχή μας.

Το ΠΑΣΟΚ θέλει, μετά από τουλάχιστον μια δεκαετία αμηχανίας και ενοχών, όταν είδε μέγα μέρος των ψηφοφόρων του να καταφεύγουν στον ΣΥΡΙΖΑ, συνεπικουρούμενοι από το τις… αγανακτισμένες πλατείες, μία επιστροφή στην πολυσυλλεκτικότητα και στην αποκατάσταση των σχέσεών του με τους «πληγωμένους» πρώην συντρόφους.

Τι τους προσφέρει; Μα την ηπιότητα του πολιτικού κέντρου σε ζωηρότατη αντίθεση με τον «λαϊκισμό» της «ριζοσπαστικής αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ και την «έφοδο προς το μέλλον» που εγγυώνται οι τριαντάρηδες και οι σαραντάρηδες.

Τα δύσκολα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι πως αναγκαστικά πρέπει να πάμε σε εκλογές μέσα επόμενο εξάμηνο. Η αδυναμία του να βρει κατάλληλο τάιμινγκ εκλογικού αιφνιδιασμού λόγω της ακρίβειας και των υποκλοπών που βάρυναν την ατμόσφαιρα, επενδύθηκε πειστικά ως ένα βαθμό, με τον μανδύα της θεσμικά υπεύθυνης στάσης. Τώρα όμως πλησιάζει η ώρα της αλήθειας και της αναγκαστικής επιστροφής όλων των κομμάτων στα πραγματικά προβλήματα του τόπου.

Για ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος, ίσως το μεγαλύτερο, η ψήφιση της απλής αναλογικής ήταν λάθος και σε κάθε περίπτωση δυσκόλεψε την προοπτική σχηματισμού κυβέρνησης μετά τις προσεχείς εκλογές. Πιθανότατα θα χρειαστεί να γίνουν κι άλλες, αφού προς το παρόν δεν φαίνεται στον ορίζονται κάποια ρεαλιστική προοπτική συνεργασίας μεταξύ δύο από τα τρία μεγαλύτερα κόμματα ή και όλων…