ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο ιός έγινε ήδη ενός έτους, η επιστήμη κατήγαγε νίκη λαμπρή παράγοντας εμβόλιο σε τόσο μικρό διάστημα, εμβολιάστηκαν ήδη οι υπερήλικες που αποτελούσαν την μεγαλύτερη ομάδα σοβαρά νοσούντων, αλλά τα κρούσματα αυξάνονται και εμείς πρέπει να κάνουμε άλλη μία εβδομάδα υπομονή, άλλον έναν μήνα, το φάγαμε το ψάρι βρε αδερφέ, στην ουρά θα κολλήσουμε και πάλι από την αρχή, γιατί φαίνεται ότι αυτό το ψάρι έχει ζωηρά βλαστοκύτταρα και βγάζει συνεχώς καινούριες ουρές. Έχει ενδιαφέρον να προσέξουμε ότι ενώ μέχρι πριν λίγους μήνες πολλοί μιλούσαν για «επιστροφή στην κανονικότητα», σήμερα όλοι κρατάμε μικρό καλάθι. Είτε γιατί έχουμε μπει στον αστερισμό της απελπισίας, είτε γιατί αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι η επόμενη «κανονικότητα» θα είναι διαφορετική, όποτε και εάν έρθει. Εκπαιδευτικοί μου έλεγαν ότι τα παιδιά της φετινής πρώτης γυμνασίου, άρχισαν να πιστεύουν ότι το «μεγαλύτερο σχολείο» ολοκληρώνεται σε οθόνη. Άλλη φίλη που δεν μπορεί να επισκεφθεί το εγγόνι της που γεννήθηκε σε άλλη χώρα, φοβάται ότι το παιδί θα πιστέψει πως αυτοί που λέγονται «παππούς» και «γιαγιά» δεν είναι άνθρωποι, αλλά μια χαρούμενη εικόνα στο κινητό που στέλνει φιλιά. Δεν υπάρχει πια διάθεση να βγαίνουν οι σαξοφωνίστες στα μπαλκόνια, να χαιρετούν ο ένας τον άλλον από τις ταράτσες, έχουν αλλάξει πολλά από την περασμένη άνοιξη που ήμασταν σε ένα ανάλογο βαθύ κόκκινο στην εξάπλωση του ιού. Προσαρμοστήκαμε σχετικά γρήγορα στην «υπό κατασκευή καινούργια κανονικότητα», το zoom κάνει θραύση, οι εκδηλώσεις γίνονται (σχεδόν) κανονικά, κάνουμε τα βράδια κοινές προβολές ταινιών, δηλαδή πάμε σινεμά με έναν άλλο τρόπο, μέχρι γευσιγνωσίες οργανώνονται. Οι συναντήσεις μας γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέρουσες και φθηνές, δεν υπάρχει λόγος να πληρώνουμε αίθουσες, να αγοράζουμε ταγιέρ και κοστούμια, συμμετέχουν με ευκολία φίλοι από κάθε γωνιά του πλανήτη, οι επιστήμονες δηλώνουν ότι πολλοί γρήγορα οι θανατηφόρες ασθένειες θα γίνουν χρόνιες- φροντίζει η βιοτεχνολογία και η ρομποτική -και ο «θαυμαστός καινούργιος κόσμος» είναι ήδη εδώ. Τελικά, είναι τα νέα καλύτερα απ ότι πιστεύουμε ή είναι χειρότερα απ ότι μπορούμε να φανταστούμε; Ο καθείς και η απάντησή του. Το σίγουρο είναι ότι το αύριο θα είναι αλλιώς. Και εάν αναζητάμε κάτι θετικό στην εμφάνιση του κορωνοϊού είναι ότι μας δίνει μια δυνατότητα να κάνουμε μια πρόβα μέλλοντος. Θα βγούμε από την απομόνωση. Σε δύο, σε τρείς, σε έξι μήνες. Οι δυνατότητες που θα έχουμε θα έχουν πολλά πρόσωπα. Μπορούμε να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε. Αλλά, θα υπάρχουν ρυθμοί κατασκευής του ανθρώπινου μέλλοντος, που εάν δεν τους πάρουμε υπόψη, θα βρεθούμε σε πολύ χειρότερη θέση από αυτήν που ήμασταν. Ούτε τρομοκρατημένοι λοιπόν, ούτε αμέριμνοι. Ούτε φόβος για τη νέα τεχνολογία, ούτε λατρεία και εξάρτηση. Η Δημοκρατία και ό,τι ο καθένας ορίζει ως ανάπτυξη και ευημερία, και πάλι, σε μεγάλο βαθμό, θα βρίσκεται στα χέρια μας. Αλλοίμονο μας εάν, όταν όλοι εμβολιαστούμε, ξεχάσουμε την ευκαιρία που είχαμε να σχεδιάσουμε με άλλους όρους ό,τι ορίζουμε ως κοινή μοίρα της χώρας ή της πόλης μας. Τελικά, δεν ξέρω, είναι καλά τα νέα;

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΛΙΓΟΣΤΕΥΟΥΜΕ!

Χρειάζονται άλλοι σχεδιασμοί. Θα μου πείτε, συμφωνούμε όλοι στην αναγκαιότητά τους; Και προκρίνουμε όλοι τα ίδια θέματα; Προφανώς όχι. Αλλά, ας ξεκινήσουμε από τους μεγάλους κινδύνους, που γιγαντώνονται μπροστά στα αδιάφορα μάτια μας . Ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για αμυντικές δαπάνες. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να υπολογίσει το κόστος της απομόνωσης της νησιωτικής Ελλάδας. Ποιο υποβρύχιο μπορεί να μας σώσει στα μικρονήσια της εγκατάλειψης; Πριν λίγες μέρες ο Guardian ξεκίνησε, με επιτόπιες έρευνες, ένα αφιέρωμα στην υπογεννητικότητα στην Ευρώπη. Εξέχουσα η θέση της Ελλάδας. Με επισκέψεις στους Αρκιούς, του Λειψούς και σε άλλα νησιά, όπου τα παιδιά μετρώνται στο ένα χέρι. Στους Αρκιούς το σχολείο λειτουργεί με έναν, ΕΝΑΝ, μαθητή. Τι ζητάμε όλοι εμείς από αυτό το παιδί των Ακριών; Να επιμείνει στον τόπο του για να κάνουμε ρεπορτάζ στις εθνικές επετείους; Μια ιδιωτική πρωτοβουλία, η HOPEgenesis, αυτή τη στιγμή σηκώνει το βάρος της ενθάρρυνσης των γυναικών να γεννήσουν και αναλαμβάνει τα έξοδα της εγκυμοσύνης και του τοκετού. Αν η υπογεννητικότητα είναι πρόβλημα της Ευρώπης, σε σχέση με την αύξηση πληθυσμού άλλων περιοχών της Γης, το δημογραφικό για τη χώρα μας είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης. Και εδώ κουμπώνουν και πολλά άλλα, που αρνούμαστε να συνδυάσουμε.

Παρακολουθώ χρόνια τις αλλαγές στα συστήματα υιοθεσίας/τεκνοθεσίας και εντυπωσιάζομαι από τους αριθμούς. Νόμοι, επιτροπές, υπουργοί για τα παιδιά που βρίσκονται σε δομές. Για ποιο θέμα ακριβώς μιλάμε; Μόλις για 1800 παιδιά, που βρίσκονται σε 82 δομές, οι περισσότερες των οποίων, όπως δηλώνει η υπουργός, αρνούνται να δώσουν στοιχεία. Ποιοι είναι αυτοί οι επαγγελματίες της φιλοξενίας που περιφρονούν τη συνεργασία; Πίσω δε από τις πόρτες, χιλιάδες ζευγάρια και μοναχικοί άνθρωποι που επιθυμούν όσο τίποτα άλλο στη ζωή τους να δώσουν αγάπη σε ένα παιδί και υποβάλλονται σε ταλαιπωρίες ετών για να αξιολογηθούν και να επαναξιολογηθούν ως υποψήφιοι γονείς. Παράλογο; Απολύτως. Είναι αρχαιόθεν γνωστό ότι οι δυστυχίες τρέφουν πολλούς. Σχετικό με την μείωση του ενεργού πληθυσμού της Ελλάδας είναι και η εξαγωγή των νέων μας την εποχή της οικονομικής κρίσης. Πολλοί και πολλές νέοι και νέες που έφυγαν την τελευταία δεκαετία, έχουν ήδη γίνει γονείς και χτίζουν την οικογενειακή τους ζωή μακριά. Ακούσατε κάτι στον δημόσιο λόγο για όλα αυτά, πέρα από κάτι ψευδοκίνητρα επιστροφής, για την εξέλιξη των οποίων δεν γνωρίζουμε τίποτα; Υπάρχει κάποιος σχεδιασμός; Εάν όλα αυτά και άλλα ανάλογα, δεν τεθούν στο τραπέζι, με αίσθηση ευθύνης για την επόμενη μέρα, τα νέα σίγουρα δεν είναι καλά. Ακόμα και εάν αποκτήσουμε ανοσία αγέλης και χαρούμε τον ήλιο της καλοκαιρινής Ελλάδας, αυξάνοντας με ταχύτητα τον μέσο όρο ηλικίας του ελληνικού πληθυσμού και μετατρέποντας τη χώρα σε έναν εξαιρετικό τόπο αειθαλών γερόντων.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 07.03.2021