ΑΠΟΨΕΙΣ

Το ερώτημα δεν είναι αν η Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει τις εκλογές, αλλά ποια Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει τις εκλογές. Ένα κόμμα που θα μπορεί να αποφασίζει και να επιβάλλει μεταρρυθμίσεις, για να φέρει τη χώρα πλησιέστερα στον ευρωπαϊκό μέσο όρο ή ένα κόμμα που θα φοβάται τη σκιά του και θα μετρά τις αντοχές των βουλευτών του πριν από κάθε δύσκολη ψηφοφορία;

Κρατήστε όλες τις επιφυλάξεις σας. Αν η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό, αυτό οφείλεται εν πολλοίς σε ένα οριακό γεγονός, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές. Του οποίου, μάλιστα, προηγήθηκε ένα τυχαίο γεγονός, η αναβολή των εκλογών λόγω του προβλήματος με το λογισμικό της ψηφοφορίας, που του έδωσε χρόνο να προετοιμαστεί καλύτερα. Εάν είχε κερδίσει ο Μεϊμαράκης, σήμερα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς και στην κεντρική πολιτική σκηνή θα είχε επικρατήσει το «πνεύμα Παυλόπουλου».

Ο Μητσοτάκης χάλασε τη συνταγή, χάραξε τη διαχωριστική γραμμή με τον ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε τέλος στην φοβική συμπεριφορά που καταντούσε δουλοπρέπεια όταν δεν ήταν συνδιαλλαγή. Και, κυρίως, απευθύνθηκε στο μεταρρυθμιστικό κέντρο, το οποίο είχε πολύ ισχυρότερη ιδεολογική αποστροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ απ’ όση είχε (ή, για την ακρίβεια, δεν είχε) η «λαϊκή δεξιά». Το μεταρρυθμιστικό κέντρο δεν θέλει να μοιραστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε τον πυρετό του, απεχθάνεται ό,τι ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί πολιτικά, αισθητικά και αξιακά. 

Αντιθέτως, η λαϊκή δεξιά μια χαρά τα βρήκε με τον ΣΥΡΙΖΑ και, όταν δεν συνεργάστηκε ευθέως μαζί του, συνεργάστηκε κάτω από το τραπέζι, στήνοντας τη γνωστή «παράγκα». Και αυτό το άνοιγμα προς το κέντρο είναι φανερό ότι βρίσκει ανταπόκριση. Μπορεί να μην είναι μόνο ο Μητσοτάκης. Μπορεί να είναι και ο αυτοακρωτηριασμός του ΚΙΝΑΛ, η ακατάληπτη ΔΗΜΑΡιτική γλώσσα, οι γωνίες του λόγου του που αμβλύνονται. Ό,τι και αν ισχύει, πάντως, ένας κόσμος που κάποτε ψήφιζε Σημίτη χωρίς να είναι ΠΑΣΟΚ, σήμερα ψηφίζει Μητσοτάκη χωρίς να είναι Νέα Δημοκρατία.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Νέα Δημοκρατία απέκτησε την ταυτότητα του Μητσοτάκη. Μολονότι η ανανέωση στα ψηφοδέλτια έφερε ως υποψηφίους ενδιαφέροντες ανθρώπους από το μητρώο στελεχών, η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κουρασμένο κόμμα, που σέρνει πάνω από δύο δεκαετίες κρατισμού, με αποκορύφωμα την τετραετία 2004 - 2009. 

Αν αναλογιστεί κανείς ποιοι υπήρξαν υπουργοί σε εκείνες τις κυβερνήσεις, πράγματι κάνει το σταυρό του που η χώρα εξακολουθεί να υπάρχει και δεν απορεί που πολλοί από αυτούς κατέληξαν στην αυλή του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε και οι ψηφοφόροι της άλλαξαν μυαλά από τη μία μέρα στην άλλη. Μόλις η πρώτη μεταρρύθμιση χτυπήσει την πόρτα τους, θα αρχίσουν την γκρίνια.

Γι’ αυτό δεν έχει σημασία μόνο πόσοι βουλευτές θα εκλεγούν, αλλά ποιοι θα εκλεγούν. Όσο πιθανό είναι οι 153 να μείνουν 153 μέχρι την τελευταία μέρα, άλλο τόσο πιθανό είναι να σκορπίσουν στην πρώτη ψηφοφορία. Ας μην ξεχνάμε ότι στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας θα υπάρχουν βουλευτές που δεν τόλμησαν να ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο. Και ακόμη χειρότερα, θα υπάρχουν βουλευτές που παραλίγο να ρίξουν την κυβέρνηση Σαμαρά για τη διάρκεια του παστεριωμένου γάλακτος. Αν απ’ αυτούς περιμένουμε να υποστηρίξουν δύσκολες μεταρρυθμίσεις, καλύτερα να πάρουμε τα βουνά…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 30 Ιουνίου 2019