Το 4 στο τηλεκοντρόλ και η κανονικότητα
Το MEGA επιστρέφει στις οθόνες, όσοι άφησαν κενό το 4 στο τηλεκοντρόλ δικαιώνονται και μαζί κλείνει ακόμη ένα κεφάλαιο της περιόδου που εύστοχα ο Ευάγγελος Βενιζέλος περιέγραψε ως «περίοδο του εκτσογλανισμού της ελληνικής κοινωνίας».
Το MEGA θα μπορούσε να καταγραφεί ως μία τηλεοπτική επιχείρηση που χρεοκόπησε σε μια αγορά αδύναμη πλέον να υποστηρίξει ένα κόστος λειτουργίας, που ερχόταν από άλλες εποχές. Πολύ προσωπικό, υψηλοί μισθοί, μεγάλες δαπάνες παραγωγής. Δυσάρεστο, αλλά συμβαίνει.
Αλλά, όπως και ο ΔΟΛ, καταγράφηκε ως σύμβολο της μανίας μιας πολιτικής παράταξης, η οποία προσπάθησε να αναδιατάξει το τοπίο των ΜΜΕ, καταστρέφοντας ό,τι δεν μπορούσε να ελέγξει. Δυστυχώς, καταγράφηκε και ως σύμβολο της παραφροσύνης ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, που αξίωνε «να κλείσει το ΜΕGA», προκειμένου να συνυπογράψει την αλλαγή καθεστώτος -συναντούσες ανθρώπους που τους νόμιζες κανονικούς και στη δεύτερη φράση τους έβλεπες το εγκεφαλικό να έρχεται κατά μέτωπο. Δυστυχέστατα, καταγράφηκε και ως σύμβολο χαιρεκακίας ενός μέρους του δημοσιογραφικού κόσμου, που δεν θορυβήθηκε βλέποντας τον επερχόμενο προς την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέπει το MEGA σε πεδίο ιδεολογικής βολής ούτε υπερασπίσθηκε τους συναδέλφους του αλλά επέχαιρε, επειδή θα έχαναν τη δουλειά τους ο Πρετεντέρης και η Τρέμη.
Η κακία μέσα στην κακία (ή η γελοιότητα μέσα στη γελοιότητα) ήταν ότι κάποια από τα πιο δηλητηριώδη σχόλια για το MEGA και τον ΔΟΛ γράφτηκαν από ανθρώπους, οι οποίοι είχαν εργασθεί εκεί. Καλοπληρώθηκαν, ορισμένοι είχαν λάβει και θέσεις ευθύνης, αλλά στα ξεμωραμένα γεράματα συνειδητοποίησαν ότι ξόδεψαν τη ζωή τους μέσα στα αρχηγεία της διαπλοκής. Ο ιδεολογικός παλιμπαιδισμός τούς εμπόδισε να καταλάβουν ότι έτσι ξεφτίλιζαν τον εαυτό τους. Εάν εργάζεσαι σε περιβάλλον που δεν σου αρέσει, σηκώνεσαι και φεύγεις. Δεν το καταγγέλλεις αφού έχεις τσεπώσει και το εφάπαξ. Και αν πιστεύεις ότι η καλή δημοσιογραφία, η έντιμη, η άδολη, η ηθική γίνεται από την «Αυγή», πηγαίνεις να δουλέψεις στην «Αυγή».
Το MEGA, τα «Νέα», το «Βήμα» δεν έγιναν τυχαία στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιπροσώπευαν ό,τι ακριβώς μισούσαν οι χορευτές του Συντάγματος, το 62% του ηρωικού «όχι» στο «Preliminary Debt Sustainability Analysis». Τη νηφαλιότητα, τον ορθολογισμό και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Αποδομούσαν, όσο επέτρεπε η γενικευμένη παραφροσύνη, το «θα παρακαλούν να μας δανείζουν». Ξενέρωναν εκείνους που έθεσαν τα χειρότερα ένστικτά τους στη διάθεση του Τσίπρα, προσδοκώντας ότι μέσα από τη χρεοκοπία της χώρας θα σβηνόταν το στεγαστικό τους. Την ώρα που άλλοι καναλάρχες είχαν ήδη κάνει τις συμφωνίες με τη νέα κατάσταση και τα βραδινά δελτία έπαιζαν ανοιχτά το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ, το δελτίο του MEGA έλεγε, με ειρωνεία άξια των περιστάσεων, ότι όσο κι αν βαράει η Ελλάδα τα νταούλια, δεν θα χορέψουν οι αγορές. Το MEGA και ο ΔΟΛ ενόχλησαν επειδή δεν δέχτηκαν να αντικαταστήσουν τους σχολιαστές τους με τύπους που πλασάρονται στην πιάτσα ως «δημοσιογράφοι ΣΥΡΙΖΑ». Και ακόμη περισσότερο, ενόχλησαν επειδή δικαιώθηκαν.
Όχι πώς κουνήθηκαν πολλά μυαλά. Εάν το ρολόι γύριζε πίσω, πάλι οι ίδιοι άνθρωποι περίπου τα ίδια θα έλεγαν. Αλλά η αποτυχία του σχεδίου να εξανδραποδιστούν εμβληματικά ΜΜΕ και το ναυάγιο της «Επιχείρησης Ινστιτούτο Φλωρεντίας», με τους «μπροστινούς», τους «πισινούς» και τις άλλες επικίνδυνες γραφικότητες, υπήρξαν επιτυχίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η αλήθεια είναι ότι, ως Παοκτσήδες, θα θέλαμε να είχαμε και εμείς μια συμμετοχή στην αποκατάσταση της κανονικότητας. Να μην το αφήσουμε όλο στον Μαρινάκη. Αλλά, τέλος πάντων! Αυτό κάνουμε πως δεν το βλέπουμε…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 10 Νοεμβρίου 2019
