ΑΠΟΨΕΙΣ

Καλώς η κακώς το ντουετάκι Ανδρουλάκη-Δούκα δεν χωρά τον -αστικό- αναστεναγμό των ενεργών πολιτών που στήριξαν Διαμαντοπούλου αλλά και το όραμα που αξιοπρεπέστατα διατύπωσε για το ΠΑΣΟΚ ο Γερουλάνος, ο οποίος ήταν η ευχάριστη έκπληξη ως παρουσία πολιτικής ποιότητας στην εκλογική αναμέτρηση για ηγέτη του κινήματος, αλλά όχι και ως αποτέλεσμα.

Μέχρι τη στιγμή που γραφόταν αυτές οι γραμμές, το ξενέρωμα των φίλων των δύο υποψηφίων που αποκλείστηκαν από τον δεύτερο γύρο ήταν εμφανές και ήταν αδύνατον να σκεπαστεί από δηλώσεις-εκκλήσεις για «ενότητα πάση θυσία όποιος και αν εκλεγεί πρόεδρος».

Κάποιοι βλέποντας το 40% που συγκέντρωσαν ο Γερουλάνος και η Διαμαντοπούλου μαζί, θυμήθηκαν το ποσοστό αυτών που στήριξαν την επιλογή «μένουμε Ευρώπη» σε εκείνο το απίστευτο δημοψήφισμα το καλοκαίρι του 2015 με τις αυταπάτες και τις κωλοτούμπες. Δεν διέλαθε της προσοχής τους ότι η Αττική δεν προτίμησε Ανδρουλάκη-Δούκα.

Για να το ελαφρύνουμε λίγο πριν πάμε στα ζόρικα, σας μεταφέρω όπως τον διάβασα αυτόν τον αστεϊσμό:

«Δηλαδή αν βγει ο Δούκας το ΠΑΣΟΚ, κόμμα της επαρχίας και της υπαίθρου όπως λένε, θα έχει ηγέτη τον δήμαρχο Αθηναίων;».

Όλη την εβδομάδα που πέρασε οι Ανδρουλάκης και Δούκας, προσπάθησαν να δείξουν προς τα πού θα πάνε το πάλαι ποτέ κραταιό κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είδαμε κινήσεις στη σκακιέρα, υπόγειες απόπειρες συνδιαλλαγής, ματαίωση του debate μαζί βέβαια και με τις αιχμές, τις σπόντες και κάποια λαϊκιστικά χτυπήματα κάτω από τη μέση που δεν λείπουν από εκλογές.

Στις πολιτικές μάχες, άλλωστε δεν πας με την ταξιθέτρια να σε οδηγεί σε θέση στο Μέγαρο Μουσικής. Ναι μεν χρειάζεται πολιτικός πολιτισμός αλλά μην ζητάμε και παράλογα πράγματα. Το ΠΑΣΟΚ είναι όαση πολιτικού πολιτισμού. Αρκεί να δει κανείς τα υστερικά ξεμαλλιάσματα στον ΣΥΡΙΖΑ που έκαναν έξω φρενών ακόμα και τον Πολλάκη!

Βέβαια στην πολιτική σημασία έχει το αποτέλεσμα και όχι το τακτ. Ο ηγέτης που σήμερα θα εκλεγεί θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον Μητσοτάκη και να δημιουργήσει τους όρους για μία νικηφόρα μάχη εναντίον του το 2027.

Διότι υπάρχουν παραδείγματα σχετικά πρόσφατα στην Ευρώπη που ηγέτες της αντιπολίτευσης που είχαν όλες τις συγκυρίες υπέρ τους -φθορά, λάθη και σκάνδαλα των κυβερνώντων και κόπωση του εκλογικού σώματος- αλλά οι ίδιοι ήταν τελικά not electable (μη εκλέξιμοι), όπως συνέβη με τον παλιό ηγέτη των Εργατικών τη Βρετανίας Τζέρεμι Κόρμπιν που δεν έγινε πρωθυπουργός.

Τις δύο τελευταίες εβδομάδες πριν από τον πρώτο γύρο, το ΠΑΣΟΚ απήλαυσε μία πρωτόγνωρη δημοσιότητα σε σχέση με την ισχνή παρουσία του στον δημόσιο διάλογο τα τελευταία χρόνια. Επειδή είμαστε ένας ενθουσιώδης λαός του ευρωπαϊκού νότου, δεν ήταν έκπληξη που πολλοί που μίλησαν για «ολική επαναφορά» του ΠΑΣΟΚ.

Οι πιο αιθεροβάμονες έσπευσαν να θέσουν τον πήχη της προσέλευσης στις εσωκομματικές κάλπες όχι μόνο πάνω από τις 270.000 του Δεκεμβρίου του 2021 που ανέδειξαν τον Νίκο Ανδρουλάκη πρόεδρο, αλλά και στις 400.000 που ήταν και η προϋπόθεση για ένα colpo grosso της Άννας Διαμαντοπούλου. Οι 303.223 μέλη και φίλοι που ψήφισαν τελικά δεν ήταν δα και απογείωση, αλλά όσο να ’ναι κρατούν ζέστη την ελπίδα.

Στα σημερινά εκλογικά τώρα:

Ο Νίκος Ανδρουλάκης σήμερα προβάλλει ως αδιαφιλονίκητο φαβορί. Είναι πρώτος με διαφορά, παρότι πήρε λιγότερες ψήφους σε σχέση με το 2021, ενώ ο Χάρης Δούκας σαν να μην του έφταναν οι κατηγορίες πως χαϊδεύει τους «συριζόστροφους» αλλά και πως εγκατέλειψε την Αθήνα στα σκουπίδια της, έχει τώρα και την σχεδόν δυσφημιστική εικόνα της κατάταξής του στην τρίτη θέση στην Α’ Αθηνών, με πρώτο τον Παύλο Γερουλάνο και δεύτερη την Άννα Διαμαντοπούλου.

Βέβαια κανείς δεν μπορεί να ξεγράψει τον Χάρη Δούκα ο όποιος λειτούργησε πολυσυλλεκτικά στις περσινές δημοτικές εκλογές όπου νίκησε τον Μπακογιάννη και υπόσχεται νίκη και κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη με συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων αυτή τη φορά όχι σε δημοτική παράταξη αλλά στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ.

Και οι δύο σημερινοί υποψήφιοι έχουν πάντως μία κοινή αφετηρία: Την Κυριακή 6 Οκτωβρίου ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ που πήγε και ψήφισε κινήθηκε σαφώς «αριστερότερα» από αυτό που κύκλοι του «μετώπου της λογικής και του ρεαλισμού» ήλπιζαν.

Η κυβέρνηση μπορεί να διαρρέει ότι «ανοίγει σαμπάνιες» βλέποντας ότι το ΠΑΣΟΚ είτε με Ανδρουλάκη είτε με Δούκα θα είναι σαφώς λιγότερο επικίνδυνο από όσο θα ήταν με Γερουλάνο στο τιμόνι ή με Διαμαντοπούλου, αλλά θέλει να ξεχνά ότι πορεύεται με συνεχώς μειούμενη την απήχησή της και ότι μπαίνει σε έναν χειμώνα οργής του κόσμου κυρίως για την οικτρή αποτυχία της στη μάχη -που ίσως ποτέ δεν έδωσε πραγματικά- κατά της ακρίβειας.

Ο Δούκας αν εκλεγεί αναμένεται ζεστάνει τη συζήτηση για τη συγκρότηση ευρύτερου μετώπου ΚεντροΑριστεράς που θα αντιπαρατεθεί στον Μητσοτάκη. Το τι θα γίνει με την επικοινωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ βέβαια είναι πάντα μία «καυτή πατάτα».

Σε αυτούς πάντως που άντεξαν και έμειναν στο ΠΑΣΟΚ τον καιρό της γοητείας που ασκούσε ο Τσίπρας στο -αβάντι - πόπολο, η αυτονομία του ΠΑΣΟΚ, είναι βασική προϋπόθεση για να συνεχίζουν να το στηρίζουν.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13.10.2024