ΑΠΟΨΕΙΣ

«Ονειρεύομαι ομάδες ελλήνων νέων, μέλη μιας πληροφοριακής Αγοράς να ζουν στα νησιά μας, στην ύπαιθρο και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στις διεθνείς αγορές…να δημιουργούν ή να συντηρούν λογισμικό για τους πελάτες τους στη Νέα Υόρκη ή στη Φρανκφούρτη…» έγραφε ο γκουρού της Πληροφορικής Μιχάλης Δερτούζος πριν 20 χρόνια στο, κατά τα άλλα, προφητικό του βιβλίο «Τι μέλλει γενέσθαι».

Οι νέες τεχνολογίες μπορούσαν να δώσουν τη δυνατότητα να καλύψει η Ελλάδα τις χαμένες ευκαιρίες της βιομηχανικής εποχής.

Και να απαντηθεί με τρόπο ιστορικά μοναδικό το πρόβλημα της ερημοποίησης της υπαίθρου.

Τα τελευταία αυτά είκοσι χρόνια, και συνήθως με χρήματα κοινοτικά, περίσσεψαν τα Συνέδρια για την ανάπτυξη της Περιφέρειας. Και τα Leader, τα Interreg και τα Equal. Μαζί και οι αόριστες υποσχέσεις. Χωρίς εστίαση πρωτοβουλιών, χρονοδιαγράμματα και απολογισμούς.

Και βέβαια η αποτύπωση της πραγματικότητας παραμένει ανησυχητική.

Πρόσφατα στοιχεία της Eurostat αναφέρουν ότι στην Ελλάδα βρίσκονται τρείς από τις 21 φτωχότερες Περιφέρειες της Ευρώπης. Η Ανατολική Μακεδονία-Θράκη με κατά κεφαλήν ΑΕΠ στο 46% του κοινοτικού μέσου όρου, η Ήπειρος και η Δυτική Ελλάδα.

Η συνεισφορά της Αττικής στον σχηματισμό του εθνικού ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 32% μεταξύ του 2000 και 2016.

Έρευνα της «διαΝΕΟσις», αποκαλύπτει ότι οι γεννηθέντες το 1997 ασφαλισμένοι στον ΟΓΑ, δηλαδή οι παραγωγικοί εικοσάρηδες αγρότες, είναι πανελλαδικά 32 άτομα! Και οι γεννηθέντες το 1996 είναι 111 !

Η περιφερειακή σύγκλιση αναζητείται, οι ανισότητες διευρύνονται μαζί με το αναπτυξιακό χάσμα πρωτεύουσας και λοιπής χώρας.

Μήπως ο πατριωτισμός ενός εκάστου κόμματος, ήρθε καιρός να μετρηθεί διαφορετικά;

Μήπως στον δημόσιο λόγο πρέπει να «το πάρουμε αλλιώς»;

Γιατί  σε αυτό το ίδιο έρημο ελληνικό τοπίο, με τις ατελείωτες ακτογραμμές και τις γοητευτικές οροσειρές, κάτι φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια αλλάζει. Από κάτω.

Ο τουρισμός σε όλη την Ελλάδα, αποκτά χαρακτηριστικά μιας άλλης ποιότητας με σημαντικές εκδηλώσεις και εκθέσεις, ταυτοχρόνως με τη θεαματική βελτίωση των καταλυμάτων.

Στις αμήχανες έως ανύπαρκτες αγροτικές πολιτικές απαντούν καινούριοι συνεταιρισμοί που γεννιούνται από ανθρώπους με όραμα, που λειτουργούν με Επιχειρησιακά Σχέδια, που καλλιεργούν και προωθούν με σύγχρονες μεθόδους ποιοτικά προϊόντα.

Αντί για αναφορές σε επαναλαμβανόμενους καταλόγους έργων ανά Περιφέρεια, μήπως επιτέλους ήρθε ο καιρός για την ενθάρρυνση της ενδογενούς ανάπτυξης, του σχεδιασμού δηλαδή και της παρακολούθησης σε τοπικό-περιφερειακό επίπεδο;