ΑΠΟΨΕΙΣ

Του Γιάννη Ράζου

Συμβούλου Στρατηγικής Επικοινωνίας της Think & Do

Η μείωση της αποδοχής των μεγάλων κομμάτων και η αύξηση του ποσοστού του «Κανένα» διαμορφώνουν μία γκρίζα ζώνη όσον αφορά συνολικά τις δυνατότητες του πολιτικού συστήματος. Κάτι που βέβαια δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, καθότι διαχρονικά τα τελευταία χρόνια είναι εξαιρετικά χαμηλά τα ποσοστά εμπιστοσύνης προς τα κόμματα και τα Μέσα Ενημέρωσης και με τους πολίτες να εκτιμούν ότι δεν λειτουργούν αποτελεσματικά οι θεσμοί.

Όλα αυτά όμως μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, όταν η συγκυρία αλλάζει τις προτεραιότητες και τα διακυβεύματα. Τα Μνημόνια έφεραν την «πρώτη φορά Αριστερά», η αποτυχία της τη ΝΔ, και η οικονομική, ενεργειακή και υγειονομική κρίση, ξανά, τη ΝΔ.

Και στις τρεις περιπτώσεις υπήρχαν σκληρά διλήμματα, ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες και συμμαχίες και αίσθημα καταδίκης και τιμωρίας. Στο πλαίσιο αυτό η «δεύτερη φορά ΝΔ» με αύξηση του ποσοστού (αλλά μείωση των ψηφοφόρων) είχε ως καύσιμη πολιτική ύλη την ανάγκη τιμωρίας της Αριστεράς και του Αλέξη Τσίπρα από την ελληνική κοινωνία.

Μετά τις εκλογές η πλειοψηφία των πολιτών πίστεψε από τη μία ότι έχουν κλείσει οι λογαριασμοί του παρελθόντος και από την άλλη ότι η ισχυρή λαϊκή εντολή θα ενδυναμώσει την κυβερνητική προσπάθεια. Το πλαίσιο πλέον της αξιολόγησης της νέας τετραετίας είναι ξεκάθαρο: υψηλές προσδοκίες αφού δεν υπάρχουν εμπόδια (απουσία δυναμικής της αντιπολίτευσης) και αφού η ίδια η κυβέρνηση με τις καλές διαχειριστικές της ικανότητες της πρώτης τετραετίας και την επικοινωνιακή της υπεροπλία έχει βάλει τον πήχυ ψηλά. Οι πολίτες αναμένουν να διατηρηθεί το καλό οικονομικό κλίμα, να αναχαιτιστεί το κύμα ανατιμήσεων, να βελτιωθεί η κατάσταση της Υγείας και της Παιδείας. Και βέβαια να μη «μεθύσει» η κυβέρνηση από το 41% και να το επικαλείται συνέχεια σε κάθε κριτική που της γίνεται για τις πολιτικές τις επιλογές. Αυτό ακριβώς το τελευταίο και η κίτρινη κάρτα σε λογικές «εμείς ξέρουμε καλύτερα από εσάς το καλό σας» αποτέλεσαν τη βασική αιτία για το κακό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Εάν σε όλα αυτά προστεθεί η διαμόρφωση μιας κόπωσης από μέρος της κοινωνίας που θέλει πιο γρήγορα και πιο συγκεκριμένα αποτελέσματα στην καθημερινότητα που βιώνει κατανοούμε ότι βρισκόμαστε στην αρχή μίας εξαιρετικά απαιτητικής περιόδου για την κυβέρνηση. Κάτι που πολλαπλασιάζεται από τη συνολική εικόνα της αντιπολίτευσης, καθότι η έλλειψη αντιπάλου αποσυσπειρώνει και στρέφει την προσοχή στις κυβερνητικές επιδόσεις. Από την άλλη στη ζωή και στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα και ήδη ακούγονται σενάρια για αλλαγή εκλογικού νόμου, πρόωρες εκλογές, μετεκλογικές συνεργασίες. Η προϊούσα όμως και διαχρονική έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών σε συνδυασμό με την κόπωση από την κυβέρνηση και την απουσία εναλλακτικής λύσης από την αντιπολίτευση μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες για αναδιάταξη των πολιτικών σχηματισμών και τη δημιουργία νέων ισορροπιών. Όλα είναι ανοικτά, το μόνο σίγουρο είναι ότι το 2025 θα είναι το έτος που θα διαμορφώσει οριστικά το πλαίσιο και τους όρους των επόμενων εκλογών.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29.09.2024