ΑΠΟΨΕΙΣ

Νομίζω ότι το πρώτο τηλέφωνο που θυμάμαι ήταν στο σπίτι ενός γιατρού με μεγάλες πόρτες και ηλιόλουστα παράθυρα. Ήμουν συμμαθήτρια με την κόρη του και πολλές φορές παίζαμε στον κήπο του σπιτιού ή και μέσα στο σπίτι. Εκεί, λοιπόν, υπήρχε ένα μαύρο τηλέφωνο και, όταν χτυπούσε, το σήκωνε μια κοπέλα, που μας έφερνε πάντα φρούτα και κάτι πολύ νόστιμα κουλουράκια και έλεγε «εμπρός», σαν να χτυπούσε η πόρτα.

Εμείς δεν είχαμε ακόμη τηλέφωνο στο σπίτι και όποιο σπίτι είχε, εθεωρείτο κοινωνικά αναβαθμισμένο. Το τηλέφωνο ήρθε στο σπίτι μας όταν ήμουν δώδεκα χρόνων. 

Ήταν μαύρο και το δικό μας, κάπως πλακέ με άσπρο διαφανές καντράν και απλό μαύρο καλώδιο. Ήταν εξελιγμένο μοντέλο και μου φαινόταν σαν μαύρη ξαπλωμένη γάτα! Θυμάμαι ακόμα τον πρώτο μας αριθμό και το θαύμα που ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια μας! Χτυπούσε και όλοι το κοιτάζαμε έκθαμβοι, στην αρχή, η δε γιαγιά μου έλεγε «σους, το τηλέφωνο χτυπάει!», σαν να ήταν άνθρωπος!

Τι εποχές! Ιστορίες, τραγωδίες, ραντεβού, όλα συνέβαιναν στο τηλέφωνο ή στο ζαχαροπλαστείο, όπου τουλάχιστον εκεί έτρωγες και καμιά σοκολατίνα! Χωρίς τις ψηφιακές ευκολίες του ΟΤΕ, χωρίς την αναγνώριση κλήσεως, υπήρχαν το «θα πάρω, μόνο για να ακούσω τη φωνή του» φάρσες, μπερδέματα, να μιλάει κάποιος κάνοντας ότι είναι άλλος, παρεξηγήσεις, έρωτες στα τυφλά, το δε «έχετε πολύ ωραία φωνή» ήταν αξεπέραστη παραδοχή συμπάθειας και ερωτικής εύνοιας.

Καβγάδες τρικούβερτοι, που, ελάμβαναν χώρα, και αρκούσε να κατεβάσεις με δύναμη το ακουστικό, για να εισπράξει ο συνομιλών το μέγεθος του θυμού σου και όχι να πατήσεις ένα ψηφιακό πλήκτρο όπως σήμερα, που τι δύναμη έχει, είναι σαν να εξατμίζει το θυμό σου, ενώ το γκραααν, που ακουγόταν όταν κατέβαζες το ακουστικό, το καταευχαριστιόσουν!

Θυμάμαι τον μπαμπά μου την πρώτη φορά που άκουσε τον τηλεφωνητή της αδελφής μου να του λέει με τη φωνή της να αφήσει μήνυμα, ο χρυσός μου ο μπαμπάς είπε «δεσποινίς, πέστε της ότι πήρε ο πατέρας της, να πάρει στο σπίτι. Αντίο σας και καλή όρεξη», επειδή πήρε μεσημέρι!

Μετά ήρθαν τα κινητά! Στην αρχή, λίγοι είχαν κινητό τηλέφωνο και μάλιστα τουλάχιστον στην παρέα μας, τους σνομπάραμε, τους «κράζαμε» λίγο. Ένας πολυαγαπημένος φίλος, που πήρε από τους πρώτους, μας έλεγε «λόγω επαγγέλματος το πήρα», ήταν δημοσιογράφος, αλλά δεν τολμούσε να το βάλει επάνω στο τραπέζι όταν ήμασταν μαζί. 

Το είχε συνεχώς στην τσέπη του. Έτσι το έβαλε στην τσέπη στο μαγιό του και βούτηξε με φόρα! Ακόμα γελάμε όταν το θυμόμαστε!

Να προσθέσω τα τηλέφωνα με τσιγάρο, με καφέ, με ποιήματα, με βροχή, με ποτό, με καλοκαίρι, με μουσική με λουλούδια... Όλα μπερδεμένα γλυκά μαζί με ένα καλώδιο, κάποια μέτρα, για να το παίρνεις στο δωμάτιο σου... και ξενύχτια με το τηλέφωνο αγκαλιά...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 7 Απριλίου 2019