ΑΠΟΨΕΙΣ

Η λέξη «καταλήψεις» έχει μπει στο πολιτικό λεξιλόγιο μας εδώ και αρκετά χρόνια για να περιγράψει συμπεριφορές πολιτικής αντίδρασης που ενέχει βία. Ανάμεσα σε αυτές είναι οι καταλήψεις των άδειων σπιτιών τις οποίες πραγματοποιούν διάφορες ομάδες για να λύσουν το πρόβλημα της στέγασης δραστηριοτήτων τους.

Είναι οι καταλήψεις των εργασιακών χώρων τις οποίες κάνουν οι συνδικαλιστές όταν κηρύσσουν μία απεργία σε κάποιο δημόσια υπηρεσίας. Είναι οι καταλήψεις των σχολείων, τις οποίες κάνουν οι μαθητές με διάφορα αιτήματα.

Οι πρώτες διευκολύνουν διάφορες δραστηριότητες, οι οποίες έχουν μία δική τους οικονομία η οποία κυρίως γίνεται σε ρευστό και με μαύρο χρήμα. Οι δεύτερες διευκολύνουν την επιτυχία μίας απεργίας εντελώς ανέξοδα. Οι πολίτες δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, άρα η απεργία παράγει αποτελέσματα, αλλά οι εργαζόμενοι αμείβονται διότι απλώς δεν ήταν δική τους ευθύνη που δεν τους εξασφαλίστηκε η δυνατότητα να πάνε στη δουλειά τους. Οι τρίτες διευκολύνουν το ακαταλόγιστο της ευθύνης των εκπαιδευτικών που δεν έχουν τη δυνατότητα να μπουν μέσα στο σχολείο και να ασκήσουν τα καθήκοντα τους.

Είναι πρακτικά ένας εύσχημος τρόπος να έχει μία εκδήλωση διαμαρτυρίας επιτυχία, ακόμη και αν δεν έχει συμμετοχή. Είναι αδιάφορο αν θα έχει συμμετοχή ή όχι. Όμως το πολιτικό ζητούμενο από μία τέτοια αντίδραση είναι η επιτυχία της.

Στις καταλήψεις των κτιρίων, η επιτυχία ήταν δεδομένη όσο δεν παρενέβαινε η αστυνομία. Όταν παρενέβη, κανείς δεν έκλαψε για την απώλεια του «ελεύθερου χώρου». Στις απεργίες, δεν έχει καταγραφεί απεργία που να πέτυχε, επειδή έκλεισε ο χώρος εργασίας. Η εργοδοσία δηλαδή το κράτος κάνει τα στραβά μάτια, οι εργαζόμενοι πληρώνονται και τα κόμματα πανηγυρίζουν. Η άποψη του πολίτη που δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του περισσεύει.

Στα σχολεία η αντίδραση των μαθητών είχε εξιδανικευτεί, διότι θεωρητικά εμπεριέχει αγνότητα και ανιδιοτέλεια, πολύ πριν από τότε που ο Διονύσης Σαββόπουλος περιέγραψε με ενθουσιασμό τι κάνουν οι δεκαεξάρηδες στα λύκεια. Όμως θα είχε ενδιαφέρον αν έκανε κάποιος τον απολογισμό που όλες αυτές οι αντιδράσεις έχουν στη ριζοσπαστικοποίηση της νέας γενιάς.

Αν η γενιά που έκανε τις καταλήψεις του 1990 είχε όντως ριζοσπαστικοποιηθεί, στην Ελλάδα η επανάσταση απέναντι στο κατεστημένο, θα είχε τουλάχιστον ανατρέψει το καθεστώς.

Δεν το έκανε διότι αυτή η αντίδραση επιβλήθηκε και καθοδηγήθηκε και δεν ήταν αυθόρμητη. Το δείχνουν οι πολιτικές συμπεριφορές των σημερινών 50αρηδων που έκαναν τις πρώτες καταλήψεις πριν σχεδόν 30 χρόνια...