ΑΠΟΨΕΙΣ

Κυριακή των βαΐων, έξω η αυτοκρατορία της πασχαλιάς και τα βασίλεια της παπαρούνας, του χαμομηλιού και πλήθος άλλων αγριολούλουδων. Παντού μυρίζει δροσερό χορτάρι, ακόμα και μέσα στις πόλεις. Άνοιξη. Η άνοιξη πάντα ορμάει παράφορα και βιαστικά, και φέρνει σκέψεις, σκέψεις... και έρωτες, έρωτες... 

Όταν ήμουν νέα, είχα μία τρομερή προσήλωση στις καταδικασμένες ερωτικές ιστορίες. Η ατυχία, οι μοιραίες παρεξηγήσεις, ο θάνατος του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, του Τριστάνου και της Ιζόλδης, το δράμα του Μάγερλινγκ το «Όσα παίρνει ο άνεμος», η «Παναγία των Παρισίων», η «Άννα Καρένινα» ο «Δρ Ζιβάγκο», το λατρεμένο μου, συμπλήρωναν για μένα το κενό της αληθινής ζωής και ήταν υλικό κατάλληλο για την τέχνη. Ο έρωτας και η αρρώστια σε κάνουν ενήλικο άνθρωπο! Όχι ότι είναι απαραίτητο να γίνεις ενήλικος άνθρωπος! Για μια προδομένη μου αγάπη σκεφτόμουν «να φοβάσαι τους κρυφούς θεούς ανάμεσά μας...».

Όμως ο έρωτας δεν είναι για γέλια, δεν είναι και για κλάματα! Το αντικείμενο της αγάπης για το οποίο σήμερα ψάλλουμε ύμνους και γράφουμε ποιήματα, του χαρίζουμε σονέτα, ίσως να μη θέλουμε να το ξέρουμε σε κάποια άλλη φάση της ζωής μας. Πάντως εγώ, όσο περισσότερο αναδιφούσα στους τραγικούς μύθους του έρωτα τόσο περισσότερο η αληθινή ζωή μου φαινόταν σκέτη απομίμηση, μια πρόχειρη σκιαγράφηση αυτού που θα μπορούσε να είχε συμβεί, αλλά δεν συμβαίνει!

Σκέφτομαι ότι ο έρωτας ξεπέφτει, όλα ξεπέφτουν, ο χρόνος τα καταστρέφει. Γι’ αυτό χρειάζεται επιείκεια, χρειάζεται καλοσύνη, κανείς δεν μου ανήκει, δεν ανήκω σε κανέναν. Γύρω μας συμβαίνουν τρομερά πράγματα, οι καιροί είναι δύσκολοι. Όπως ξαναέγραψα, χιλιάδες αστέρια παρασύρονται και πέφτουν κάτω από τη γη... Θέλει κόπο να κρατιόμαστε γερά απ’ το χέρι... Ναι... ναι πρέπει να υπάρχει ένα φως... κάπου... το φως στον τριανταφυλλόκηπο...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Απριλίου 2019