ΑΠΟΨΕΙΣ

Ας μη βιαζόμαστε για τον διαδηλωτή του ΠΑΜΕ. Μπορεί να υπάρχει πλάνη. Συμβαίνει συχνά με τους κοινωνικούς αγώνες, κάποιοι είναι έτοιμοι να τους συκοφαντήσουν. Όπως το 2012, με τους δημοτικούς υπαλλήλους και το δάσκαλο που είχαν κατηγορηθεί ότι οι δύο χτύπησαν και ο ένας πέταξε κύπελλο με καφέ στο γερμανό πρόξενο. 

Δεν υπολογίσαμε τότε ότι δεν ανήκει στο ήθος και τις παραδόσεις της αριστεράς να επιτίθεσαι σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους, παρασυρθήκαμε και από τον αγωνιστικό παλμό στο δικαστικό μέγαρο, ήταν πολλοί οι φοιτητές, δάσκαλοι και νηπιαγωγοί -γενικώς δάσκαλοι και νηπιαγωγοί είναι εξόχως θυμωμένοι με το παλιό πολιτικό σύστημα που τους ξεζούμισε, αναγκάζοντάς τους να εργάζονται εξοντωτικά, χωρίς διακοπές, αισθάνονται της γης οι κολασμένοι, γι’ αυτό και στις εκλογές τους η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιάνει το 15%- κι έτσι πιστέψαμε ότι τα γεγονότα συνέβησαν όπως τα είχε σερβίρει ο συστημικός Τύπος. 

Και επειδή το πιστέψαμε, περιμέναμε στο ακροατήριο να ακουστεί κάτι ηρωικό, κάτι αγωνιστικό, κάτι που να μπορεί να περάσει στη βίβλο των λαϊκών κινητοποιήσεων. Και αντί γι’ αυτά, τι ακούσαμε; Εμείς διαδηλώναμε ειρηνικά, κάποιοι είχαν υψωμένες γροθιές, ένας άλλος κρατούσε και ένα κύπελλο καφέ, κάποιοι από πίσω τους έσπρωξαν, έπεσαν πάνω στον πρόξενο και έγινε ό,τι έγινε. Συνωστισμός και εδώ. Και εφόσον και το μονομελές και το τριμελές πλημμελειοδικείο έκριναν ότι οι κατηγορούμενοι ήταν αθώοι, αποδεδειγμένα ήταν αθώοι. Παρεξήγησις.

Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και τώρα με το στέλεχος του ΠΑΜΕ. Μπορεί η φωτογραφία να δείχνει ότι επιτίθεται με κίνηση Μπρους Λι και να κλοτσάει πισώπλατα τον αστυνομικό, ίσως και στη σπονδυλική στήλη, αλλά πάλι κάνουμε το ίδιο λάθος. Αγνοούμε ότι ένας αριστερός δεν χτυπά ποτέ πισώπλατα, άλλωστε οι κινητοποιήσεις της αριστεράς είναι πάντα ειρηνικές, τα κοντάρια τα κρατούν για γυμναστική και, στο κάτω κάτω, οι φωτογραφίες συχνά ξεγελούν. Ποιος αποκλείει ο διαδηλωτής να έκανε μία αθώα χορευτική φιγούρα, για να γοητεύσει τη νεαρή κνίτισα στο βάθος; Άσε που μπορεί να είναι και φότοσοπ, που τώρα γίνεται σε μισό λεπτό, όχι όπως τότε που στα εργαστήρια της KGB έβγαζαν τα μάτια τους για να σβήσουν τον Γιεζόφ από το πλάι του Στάλιν. Οπότε, ας περιμένουμε τι θα πουν τα δικαστήρια, μετά πεντέξι χρόνια, και ξαναμιλάμε.

Κι αν πάλι το δικαστήριο κρίνει τον κατηγορούμενο ένοχο, τι νομίζετε; Ότι θα τον στείλει να σπάζει πέτρες στη Σαχαλίνη ή σε κατ’ οίκον περιορισμό στο Σουργκούτ; Οκτώ μήνες, βία δέκα, με αναστολή αν δεν έχει ήδη καταδίκες πάνω από ένα χρόνο, αλλιώς με εξαγορά προς 4,4 ευρώ τη μέρα, συν 92% ΟΓΑ, και χαίρετε. Και με φωτοστέφανο αγωνιστή που καταδικάστηκε από τους μηχανισμούς του αστικού κράτους. Αλλά το θέμα δεν είναι μια καταδίκη από το δικαστήριο. 

Είναι μια καταδίκη από την κοινωνία. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το αληθινό πρόβλημα. Ότι έχει σαπίσει τόσο το μυαλό μας από τη διαρκή κατανάλωση ληγμένης ιδεολογικής τροφής, ώστε οι λέξεις και οι έννοιες έχασαν τη σημασία τους. Ανεχθήκαμε να μοιράζει πιστοποιητικά δημοκρατικών φρονημάτων ένα κόμμα που δηλώνει ότι σκοπό έχει να καταλύσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία, αντιμετωπίζουμε με σεβασμό εκείνους που θρηνούν επειδή το ’49 η Ελλάδα δεν έγινε Αλβανία του Χότζα και παίρνουμε στα σοβαρά ανθρώπους που το έτος 2019 κάνουν άσεμνες χειρονομίες στο άγαλμα του Τρούμαν. Εδώ που τα λέμε, σε καμιά άλλη χώρα τόση σκαρταδούρα δεν πουλήθηκε τόσο ακριβά…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13 Οκτωβρίου 2019