ΑΠΟΨΕΙΣ

Τον τελευταίο χρόνο έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αποτελέσματα δημοσκοπήσεων όπου το προβάδισμα -αναμενόμενο μέχρι πλήξεως- το έχει η ΝΔ και στη δεύτερη θέση να είναι ο «κανένας», στην τρίτη ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ να ακολουθεί. Την τελευταία εβδομάδα μάλιστα σε νέες δημοσκοπήσεις βλέπουμε πια σταθερά το ΠΑΣΟΚ να παίρνει βραχεία κεφαλή από τον καινούριο και ευρισκόμενο σε αχαρτογράφητα νερά πλέον ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Στέφανο Κασσελάκη.

Σ’ αυτό το νέο ρευστό πολιτικό περιβάλλον δεν προκαλούν έκπληξη παραδοξολογίες όπως ότι αντιπολίτευση στον Κυριάκο Μητσοτάκη κάνουν πλέον η… αλαζονεία του και η… ακρίβεια!

Ειδικά το πρώτο που θυμίζει το «υπεροψίαν καί μέθην θά είχεν ο Δαρείος» (Κωνσταντίνος Καβάφης, «Ο Δαρείος», 1920), είδαμε να ξεδιπλώνει στη Βουλή ο πρωθυπουργός μιλώντας στην προ ημερήσιας διατάξεως για τις καταστροφές στη Θεσσαλία και τον Έβρο.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που εξεπλάγησαν ακούγοντάς τον να λέει απευθυνόμενος στον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτη Φάμελλο τα εξής:

«Είδα τον κ. Φάμελλο ιδιαιτέρως επιθετικό σήμερα. Η επιθετικότητά σας είναι αντιστρόφως ανάλογη προς τις δημοσκοπικές σας επιδόσεις και διερωτώμαι εάν αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι σήμερα στην αίθουσα βρίσκονται με το ζόρι οι μισοί βουλευτές σας. Κινδυνεύετε να γίνετε κόμμα Black Friday».

Τα λόγια αυτά του πρωθυπουργού έρχονται σε ζωηρότατη αντίθεση με πρόσφατες δικές του παραινέσεις προς υπουργούς του και βουλευτές να αποφεύγουν την έπαρση και την αλαζονεία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που σε ένα κυβερνών κόμμα η αίσθηση της παντοδυναμίας οδηγεί σε τέτοια φαινόμενα. Θυμάμαι τις μέρες του 1989-90, όταν το υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου ΠΑΣΟΚ έχασε μέσα σε λίγους μήνες σε τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις από τη ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τη Μελίνα Μερκούρη να λέει το περίφημο «Ανδρέα, δεν αρέσουμε πια». Επίσης θυμάμαι έναν από τους πιο σεμνούς υπουργούς του ΠΑΣΟΚ τότε, σε ιδιωτική συζήτηση με δημοσιογράφους να αναρωτιέται φωναχτά «τόσο πολύ έχουμε προκαλέσει τον κόσμο;».

Η ακρίβεια κάνει αυτόν τον καιρό αντιπολίτευση μαζί με την έπαρση και την αλαζονεία, φαινόμενα δηλαδή που όποιος τα υποτιμήσει χάθηκε.

Τώρα βάλτε και στην εξίσωση και ένα καινούριο κόμμα, αλλιώτικο από τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, όπου ο Στέφανος Κασσελάκης -με ύφος Πέπε Γκρίλο και Ντόναλντ Τραμπ, όπως λένε οι πρώην σύντροφοί του- θα καταγγέλλει κατά ριπάς και για τα πάντα την κυβέρνηση και θα υπόσχεται τον ουρανό με τ’ άστρα λέγοντας στον καθένα αυτό που θέλει να ακούσει.

Από τη θέση του «τι είχαμε τι χάσαμε» και απαλλαγμένος από τα εσωκομματικά «βαρίδια» ο νέος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προσπαθήσει να διευρύνει το ακροατήριό του απευθυνόμενος στους μέχρι πρόσφατα μισητούς «νοικυραίους» και «κυρ παντελήδες» και στους «πατριώτες». Και ποιος μπορεί να τον ξεγράψει; Ποιος είπε πως ο λαϊκισμός είναι σε υποχώρηση στην Ελλάδα; Πού θα δώσει λογαριασμό άλλωστε ο Κασσελάκης;

Ίσως στον Τσίπρα, θα πούνε κάποιοι. Μόνο που ο τελευταίος δεν δείχνει καμία διάθεση όχι να πάρει κάποιο ρόλο έστω συμπρωταγωνιστή στα τεκταινόμενα του κόμματος, αλλά έστω και να μιλήσει δημοσίως. Σ’ αυτό, όπως παρατηρούν πολλοί, θυμίζει τον Κώστα Καραμανλή μετά την ήττα του το 2009.

Δεν έχουν μείνει και πολλοί στο κόμμα για να πουν στον Στ. Κασσελάκη ότι στραβά βαδίζει ή να πάρουν το «αριστερόμετρο» και να τον στηλιτεύσουν για (ακρο)δεξιές παρεκκλίσεις.

Ζούμε μία από τις ενδιαφέρουσες περιόδους της πολιτικής ιστορίας που πυκνώνουν τα γεγονότα. Οι εξελίξεις γίνονται πια συνισταμένη πολλών παραμέτρων. Το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ επηρεάζει όλο το πολιτικό σκηνικό και έχει κινηματογραφικά χαρακτηριστικά. Ίσως με τις αλλεπάλληλες και θορυβώδεις αποχωρήσεις σημαντικών στελεχών με παρουσία δεκαετιών στο κόμμα να έχουμε υποτιμήσει τη σημασία να χωρίζουν οι δρόμοι ανθρώπων που αγωνίστηκαν μαζί, παθιάστηκαν από κοινά οράματα, συνεργάστηκαν, έζησαν μαζί στη Βουλή, στην ταβέρνα, στις πορείες.

Το νέο πολιτικό σχήμα με Αχτσιόγλου-Τσακαλώτο και όσους συντάχθηκαν μαζί τους και του οποίου αναμένεται το όνομα -πολύ σημαντικό στοιχείο σε επίπεδο συμβόλων και εντυπώσεων- αλλά και η θέση του στην πολιτική γεωγραφία, θα προσπαθήσει να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα.

Θα δούμε τέλος πάντων μία κοινοβουλευτική ομάδα που θα μετασχηματισθεί σε κόμμα, με τις ευκαιρίες της, το πρώτο ενδιαφέρον που θα δείξει γι’ αυτήν ο κόσμος, τις οικονομικές δυσκολίες της, αφού δεν θα έχει κρατική χρηματοδότηση και την προσπάθειά της να αποκτήσει οργανώσεις, γραφεία κ.λπ. Γεννητούρια δύσκολα.

Η παρουσία του θα εγκαινιάσει μία νέα εποχή τριβών και εχθρότητας μεταξύ πρώην συντρόφων. Μέσα κι έξω από τη Βουλή θα συγκρούονται άνθρωποι που έζησαν μαζί αγώνες και συγκινήσεις και βιαίως σε λίγες εβδομάδες έγιναν ξένοι.

Υποψιαζόμαστε ότι η γνωστή διαρκής ένταση μεταξύ Τσίπρα-Ζωής Κωνσταντοπούλου με δηλώσεις κυρίως της τελευταίας, θα φαντάζει σαν υγιεινός περίπατος.

Στο μεταξύ, κάποιοι έσπευσαν να παρατηρήσουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ήδη στη Βουλή «έδειξε» ότι βλέπει πια ως κύριο αντίπαλο αλλά και συνομιλητή στα μείζονα, τον Νίκο Ανδρουλάκη. Για να δούμε…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26.11.2023