Ζώντας στη Μεσόγειο μετά το 2020
Οι επόμενες γενιές θα κληρονομήσουν από εμάς τους σιγά σιγά απερχόμενους την απειλή της κλιματικής αλλαγής, τις κολοσσιαίες επιπτώσεις της αδράνειας και των λαθών της πολιτικής της Ευρώπης για το προσφυγικό - μεταναστευτικό και τη νέα μάστιγα της τεχνολογικής ανεργίας.
Τα έχουμε συνειδητοποιήσει όλα αυτά στη χώρα μας; Έχουμε κινηθεί έγκαιρα και με πρόγραμμα για την αντιμετώπισή τους; Φοβάμαι πως όχι.
Για παράδειγμα, στο τεράστιο θέμα της κλιματικής αλλαγής τα αδυσώπητα ερωτήματα παραμένουν:
Πόσο έτοιμη είναι η κυβέρνηση, για να προωθήσει την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, να γενικεύσει τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, να εδραιώσει στη χώρα τη βιώσιμη γεωργία, να οργανώσει σωστά την προστασία δασικών και θαλάσσιων οικοσυστημάτων και υποδομών, να διαδώσει τα σύγχρονα συστήματα εξοικονόμησης ενέργειας;
Οι έρευνες επιστημόνων κορυφαίων διεθνών οργανισμών έχουν αναλυτικότατα περιγράψει και τεκμηριώσει το «τσουνάμι» των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής στις μεσογειακές χώρες. Δραματική επιδείνωση θα δουν οι επόμενες γενιές μέχρι το 2060 στο περιβάλλον, την οικονομία, την απασχόληση, την ανάπτυξη και δυστυχώς σε δύο τομείς στους οποίους στηρίζεται η Ελλάδα, για να αποφύγει μία οριστική πλέον χρεοκοπία: τον αγροτικό τομέα και τον τουρισμό.
Οι επιπτώσεις όμως δεν θα αφορούν μόνο την οικονομία. Θα προκαλέσουν εκτεταμένες και οδυνηρές κοινωνικές και πολιτικές αναδιατάξεις.
Όλα αυτά δεν θα αφήσουν βέβαια αλώβητη την κοινωνική συνοχή και τα δημόσια πιστεύω. Η οικονομική δυσπραγία, η ανεργία, το εξαιρετικά επιβαρυμένο περιβάλλον πιθανότατα θα οξύνουν αντιθέσεις, θα ευνοήσουν αυτούς που επενδύουν στη δημαγωγία και στο διχαστικό λόγο, θα φέρουν αλλαγές αδιανόητες για τα δεδομένα των δυτικών δημοκρατικών μετά τον πόλεμο.
Είναι επείγουσα πια η πραγματική επένδυση και όχι μόνο στα λόγια, στην πράσινη ανάπτυξη, ο σεβασμός στην αειφορία, οι αναγκαίες αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα και κυρίως η καταπολέμηση της «τεχνοφοβίας».
Αχ, αυτή τεχνοφοβία. Φταίνε οι πολιτικοί; Οι συνδικαλιστές; Τα κλειστά επαγγέλματα και μυαλά; Η ράθυμη δημοσιοϋπαλληλία; Τα χάλια της εκπαίδευσης;
Πάντως είμαστε στην όχι και τόσο επίζηλη 26η θέση μεταξύ 27 χωρών της Ε.Ε., όπως ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο δείκτη Ψηφιακής Οικονομίας και Κοινωνίας (Digital Economy and Society) του 2017.
Στις πρώτες θέσεις φιγουράρουν η Δανία, η Φιλανδία, η Σουηδία και οι Κάτω Χώρες και έπονται το Λουξεμβούργο, το Βέλγιο, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιρλανδία, η Εσθονία και η Αυστρία. Εμείς προσπεράσαμε μόνο τη Ρουμανία.
Η νέα γενιά μεταναστών ή πιο σωστά του brain drain ζει έξω σε πιο φιλικές προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο πόλεις με υπηρεσίες που δεν φοβούνται την τεχνολογία, σε γειτονιές με ποιότητα ζωής, με καλό μισθό. Όλα τα παραπάνω τα θεωρούν δεδομένα για τη ζωή που έρχεται τις επόμενες δεκαετίες. Γιατί να επιστρέψουν εδώ; Για να στηθούν στην ουρά του ΙΚΑ;
«Αγαπώ τη χώρα μου, αλλά ακούγοντας τις ιστορίες των φίλων μου στην Ελλάδα νιώθω τυχερή που δεν ζω εκεί» έγραψε μια νέα επιστήμων που ζει στο Άμστερνταμ.
Από την άλλη πλευρά στέκονται οι νέοι άνθρωποι που μένουν και παλεύουν στην Ελλάδα, οι οποίοι βλέπουν ένα κράτος:
- Που αδιαφορεί -αν δεν εχθρεύεται- την επιχειρηματικότητα.
- Που ανέχεται την εικόνα εικοσιπεντάχρονων ή και τριαντάχρονων να μένουν με τους γονείς ή να βρίσκονται σε ανταγωνισμό με τους φίλους τους για μία θέση εργασίας με 500 ευρώ.
- Που δεν δείχνει να ενισχύει τη δημιουργικότητα και την αξιοκρατία.
Αυτή είναι η «δίψυχη ωδή» της γενιάς του 2020, που αν δεν την αγκαλιάσουμε, θα ζήσει σε ένα περιβάλλον καταστροφών, ασθενειών, απώλειας ανθρωπίνων ζωών, υλικών αγαθών και φυσικού πλούτου, που θα έρθουν όπως όλα δείχνουν από μία αλυσίδα συνεπειών από την κλιματική αλλαγή. Η Μεσόγειος είναι περιοχή υψηλού κινδύνου. Διότι και η γεωγραφική θέση θα παίξει δραματικό ρόλο. Η Ελλάδα είναι δύο φορές εκτεθειμένη, διότι καλείται να κάνει πράγματα που έπρεπε να είχε κάνει πριν από δέκα και δεκαπέντε χρόνια…
* Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ"
