ΑΠΟΨΕΙΣ

Όσοι ενδιαφέρονται για τις πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ ζουν και το χρονικό μίας διαρκούς προειδοποίησης:

Η Αμερική επέζησε της πρώτης θητείας Τραμπ, αν και όχι χωρίς να υποστεί σοβαρή ζημιά. Μία δεύτερη θητεία του τι θα είναι;

Όλο και πιο πολλοί λένε πως αν αυτή υπάρξει, θα είναι δραματικά χειρότερη.

Τα τελευταία εννέα χρόνια, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει περιγραφεί ποικιλοτρόπως: ναρκισσιστής, ψεύτικος, αυταρχικός, ανισόρροπος, ανίδεος, εγωιστής και ρατσιστής και σίγουρα ως κάποιος που δαιμονοποιεί τις μειονότητες και υποστηρίζει την εθνοτική εχθρότητα. Αυτές οι εκτιμήσεις είναι ένας σημαντικός λόγος που περίπου οι μισοί Αμερικανοί ψηφοφόροι, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, λένε ότι δεν θα τον ψηφίσουν. Άλλο ένα ισάριθμο σχεδόν πλήθος όμως, δείχνει να μην επηρεάζεται από το κύμα αυτών των απαξιωτικών χαρακτηρισμών.

Ακόμα και όταν ο ίδιος κλιμακώνει σταθερά την αψήφιση των κανόνων συμπεριφοράς, ένα σημαντικό μερίδιο του αμερικανικού εκλογικού σώματος παραμένει πρόθυμο να ψηφίσει υπέρ του, συντελώντας έτσι σε μία ιδιότυπη επίθεση στα αξιακά συστήματα των αντιπάλων του.

«Με άλλα λόγια, αυτοί οι ψηφοφόροι έχουν ‘κανονικοποιήσει’ ίσως τον λιγότερο φυσιολογικό πρόεδρο στην αμερικανική ιστορία» διαβάζουμε σε άρθρα στους New York Times.

Ποιοι είναι αυτοί; Επί του παρόντος περιλαμβάνουν τους μισούς λευκούς, το 18% των μαύρων ψηφοφόρων, το 31% των Ισπανόφωνων σύμφωνα με έρευνες του Ιανουαρίου.

Το ακροατήριό του όμως και το ιδιότυπο φιλοθέαμον κοινό του πάει πέρα από αυτούς. Σε όλον τον πλανήτη θα βρείτε κόσμο όλων ηλικιών και κοινωνικών τάξεων όχι απλώς να μην αδιαφορεί αλλά να βλέπει τα βίντεο με πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ Τραμπ. Ίσως είστε και ’σεις όπως κι εγώ μέσα σ’ αυτούς.

Αυτά που κάνει μπροστά στις κάμερες είναι ένα πλούσιο σε επινοήσεις, κακόγουστο σίγουρα ακόμα και για το μέσο γούστο, σόου το οποίο όμως ως εκ θαύματος πάντα σπεύδουν να το δουν περισσότεροι από τον στενό πυρήνα των υποστηρικτών του.

Δεν μπορείς να αποφύγεις τον πειρασμό να δεις τον Τραμπ να μιμείται, να κάνει γκριμάτσες, να λέει ειρωνικά ό,τι γουστάρει, να απολαμβάνει τα αράπικα φυστίκια του, να εξαπολύει μύδρους και κυρίως να μην καταδέχεται να περιγράψει την bright side of life.

Και ποιος δεν είδε το απόσπασμα της πασίγνωστης ταινίας του 1992 «Home Alone 2: Lost in New York», με τον Μακόλεϊ Κάλκιν -ένα έργο που βλέπουν και ξαναβλέπουν εκατομμύρια θεατές σε όλο τον κόσμο τις μέρες των Χριστουγέννων- με τον 47χρονο τότε Τραμπ να κάνει μία σύντομη αλλά αξιοπρόσεκτη εμφάνιση μέσα στην ταινία, δίπλα στο παιδάκι-πρωταγωνιστή;

Το ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας Κρις Κολόμπους ισχυρίζεται σήμερα, τριάντα δύο χρόνια μετά, πως την cameo αυτή εμφάνιση την επέβαλε με εκφοβισμό ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ προκειμένου να επιτρέψει να γυριστεί μία σκηνή στο φημισμένο ξενοδοχείο Plaza που τότε είχε στην ιδιοκτησία του, για πολλούς μάλλον αποδεικνύει για το πόσο επίμονος και αδίστακτος μπορεί να γίνει. Ο ίδιος το έχει διαψεύσει βέβαια, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον άνθρωπο για τον οποίο εξεδόθησαν βιβλία «για τα χιλιάδες ψέματά του»!

Ρωτώ συνεχώς φίλους, ομογενείς μας, που ζουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, για το τι συμβαίνει πάλι με τον πιο επίμονο αμερικανό όλων των εποχών.

Δεν «πουλάει», μου λένε όραμα για τις επόμενες γενιές, δεν περιγράφει τις καλές πλευρές του ψηφοφόρου (ανεκτικότητα, αλληλεγγύη, γενναιοδωρία) αλλά την ανάγκη του να «προστατεύσει» την Αμερική από το «κακό» που έρχεται.

Δεν είναι λίγοι οι οπαδοί του που εντυπωσιάζονται από τη μονολιθικότητα και από την αίσθηση της αποτελεσματικότητας που αποπνέει. Εντυπωσιάζονται επίσης από το στιλ ελέγχου και ηγεσίας που υιοθετεί.

Ποιο είναι όμως το κακό που έρχεται; Εδώ σας (μας) θέλω.

Τα αποτελέσματα από τις εκλογές της Αϊόβα την περασμένη εβδομάδα και τις προκριματικές εκλογές της Τρίτης στο Νιου Χάμσαϊρ επιβεβαιώνουν την ισχυρή υποστήριξη του Τραμπ μεταξύ των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων. Είναι η πρώτη φορά εδώ και 40 χρόνια που ο ίδιος Ρεπουμπλικανός υποψήφιος κέρδισε και τις δύο αυτές πολιτείες, καθώς ο Ρόναλντ Ρίγκαν το 1980 ήταν ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο. Η δημοσκόπηση για τη ρεβάνς Τραμπ εναντίον Μπάιντεν το φθινόπωρο καταδεικνύει ότι -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- η εξτρεμιστική συμπεριφορά του δεν κατάφερε να καταστρέψει τις πιθανότητές του τον Νοέμβριο.

Δεν υπάρχουν, μου λένε, πολλοί πλέον στις ΗΠΑ που να είναι ανοιχτά ρατσιστές (αντίθετα με τα φαινόμενα στον Νότο των 50s-70s) αλλά κάποιοι αντιδρούν στην εκστρατεία των προοδευτικών για «DEI» (diversity, equity, and inclusion-διαφορετικότητα, ίση πρόσβαση και συμπερίληψη).

Για πολλούς Ρεπουμπλικάνους, η άσκηση ποινικών διώξεων εναντίον του Τραμπ μοιάζει σαν η κυβέρνηση να προσπαθεί «να ανατρέψει τη δημοκρατία απαλλασσόμενη από έναν υποψήφιο που μπορεί να κερδίσει τον Νοέμβριο».

Μένει το ερώτημα λοιπόν: Γιατί Τραμπ; Ακόμα κι αν αυτοί οι ψηφοφόροι ήταν δυσαρεστημένοι με τον Πρόεδρο Μπάιντεν, γιατί όχι ένας λιγότερο πολωτικός Ρεπουμπλικανός, ένας χωρίς τέτοιες κατηγορίες εναντίον του και όλες αυτές τις επαφές με δικτάτορες; Γιατί ο Τραμπ έχει τόση διαρκή απήχηση;

Για σχεδόν μια δεκαετία, ο Τραμπ έχει αποφύγει, ξανά και ξανά, το είδος της δημόσιας καταδίκης που καταστρέφει τις πολιτικές σταδιοδρομίες. Στα 77 του παίζει τα ρέστα του. Οι επόμενοι εννέα μήνες θα δείξουν τι ταμείο θα κάνει με τις αντοχές, την ευκινησία και την πονηριά του.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 28.01.2024