ΑΠΟΨΕΙΣ

Η συζήτηση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα είχε νόημα εάν η Ελλάδα ήταν μία περίκλειστη χώρα που μπορούσε να μην αναγνωρίζει τα πτυχία της αλλοδαπής. Δεν είναι και ποτέ δεν ήταν. Και πριν από πενήντα χρόνια, όποιος δεν περνούσε στην Ιατρική ή σε Πολυτεχνείο στην Ελλάδα, μπορούσε να πάει στο εξωτερικό. Από χώρες σοβαρές, με αυστηρότερες προπτυχιακές εξετάσεις από εκείνες των ελληνικών πανεπιστημίων, μέχρι χώρες της πλάκας, όπου περνούσες Παθολογία με ένα τενεκέ λάδι -εις δόξαν του σοσιαλιστικού ανθρώπου. Στο τέλος, όλοι το ίδιο πτυχίο είχαν και απέμενε στην αγορά εργασίας -όσο μπορούσε και αυτή- να βάλει τα πράγματα σε μία σειρά και να αποφανθεί ποιος είναι τι. Για τον διορισμό στο Δημόσιο, πάντως, όλα τα πτυχία ήταν ισότιμα και κάπως έτσι βρέθηκαν δάσκαλοι στα ελληνικά σχολεία απόφοιτοι βαλκανικών πανεπιστημίων όπου με ένα τενεκέ λάδι περνούσες όχι μόνο μάθημα αλλά ολόκληρο το έτος. Ιδιωτικά ήταν και εκείνα τα πανεπιστήμια, έστω και εάν ανήκαν σε βλοσυρές λαϊκές δημοκρατίες. Απλώς, τα είχαν ιδιοποιηθεί οι καθηγητές τους. Αφήστε τις ανεξάντλητες περιπτώσεις όπου γραφόσουν σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού και στο χρόνο πάνω έπαιρνες μεταγραφή σε ελληνικό, άλλοτε για λόγους υγείας, άλλοτε κοινωνικούς και άλλοτε επειδή ο μπαμπάς είχε πολιτικές «άκρες» οπότε υπογραφόταν μία υπουργική απόφαση και μαζί με τον γιο περνούσαν από το παραθυράκι και οι υπόλοιποι. Και έτσι εκείνος που πέρασε Ιατρική Θεσσαλονίκης με μέσο όρο 19, καθόταν δίπλα σε εκείνον που αν είχε γράψει 12 θα έβγαζε την παρέα για κέρασμα.

Δεν είναι χειρότερα τα πράγματα σήμερα. Ίσως είναι και λίγο καλύτερα γιατί μαζί με τον σοσιαλισμό τελείωσε και η διαφθορά του. Μπορεί να υπάρχουν καλά ή μέτρια ιδιωτικά πανεπιστήμια, όμως κανένα δεν είναι διατεθειμένο να εξευτελίσει το όνομά του μοιράζοντας πτυχία χωρίς αξία. Γενικά, πάντως, ισχύει ό,τι ίσχυε. Αν δεν περάσεις στην Ελλάδα, πηγαίνεις στην Αγγλία, στην Αμερική, στη Βουλγαρία, στην Κύπρο. Πηγαίνεις όπου τραβάει η ψυχή σου, όπου αντέχει το πορτοφόλι του μπαμπά, όπου βαστάνε τα κότσια σου. Μπορείς ακόμη να σπουδάσεις εξ αποστάσεως και στο τέλος να πάρεις πτυχίο ξένου πανεπιστημίου χωρίς να έχει περάσει την πόρτα του. Τι θα αλλάξει εάν το ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Ολλανδίας, της Σλοβακίας ή της Σκωτίας εγκατασταθεί και στην Ελλάδα; Όπως λειτουργεί εκεί έτσι θα λειτουργήσει και εδώ. Για ποια υποβάθμιση των πτυχίων μιλούν οι διαμαρτυρόμενοι; Εδώ από τη μία μέρα στην άλλη τα ΤΕΙ έγιναν ΑΕΙ, το ΤΕΙ Δυτικής Αττικής έγινε ισότιμο με το Μετσόβιο και όλοι αυτοί που σήμερα «αγωνίζονται», δεν είπαν κουβέντα. Αβαντάριζαν κιόλας!

Ο «αγώνας» για να μην έλθουν στην Ελλάδα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι ιδεοληψία ή πολιτική σκοπιμότητα. Σίγουρα όχι ουσία. Αυτό που μπορεί και οφείλει να κάνει η Ελλάδα, είναι να δώσει αξία στα δημόσια πανεπιστήμια. Και εδώ η απάντηση δεν είναι «λεφτά για την Παιδεία, όχι για εξοπλισμούς» και άλλες ανάλογες γραφικότητες που ακούγονται στις πορείες. Είναι να κλείσει μια και καλή δεκάδες σχολές και τμήματα που ιδρύθηκαν χωρίς κανένα εκπαιδευτικό σχεδιασμό, μόνο και μόνο για ψηφοθηρία. Να προστατεύσει τους πανεπιστημιακούς χώρους από τον φασισμό των τραμπούκων. Και να πάψει να κοροϊδεύει τους νέους λέγοντάς τους ότι «πέτυχαν» εισαγόμενοι με μέσο όρο κάτω από τη βάση σε σχολές που εξασφαλίζουν μόνο χαμένα χρόνια και ένα πτυχίο χωρίς αξία. Και βεβαίως, να δώσει πάλι αξία στην στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση απ’ όπου ξεκινούν όλα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο ταξικό από την συντριπτική διαφορά των ακριβών ιδιωτικών σχολείων έναντι των δημοσίων στα ποσοστά εισαγωγής στις δύσκολες σχολές. Όλοι ξέρουμε τι πάει στραβά εδώ και πενήντα χρόνια, και το άλλοτε στήριγμα της λαϊκής οικογένειας, το δημόσιο σχολείο, παραπαίει. Και η κυβέρνηση ξέρει. Το ερώτημα είναι αν αντέχει τη σύγκρουση.