ΑΠΟΨΕΙΣ

Επένδυση είναι να έρθει ένας επιχειρηματίας, Έλληνας, Κινέζος, Αυστραλός, Κογκολέζος, να ιδρύσει μία εταιρεία, να κατασκευάσει εγκαταστάσεις, να προσλάβει προσωπικό και να παράγει κάτι. Από υπηρεσίες έως αεροπλάνα -κάτι που, πάντως, θα εξασφαλίζει απασχόληση και θέσεις εργασίας. Η «χρυσή βίζα» δεν είναι κίνητρο για επενδύσεις. Είναι ξεπούλημα με μόνο όφελος για την εθνική οικονομία το ποσό που άπαξ καταβάλλεται για την αγορά του ακινήτου. Και το οποίο δεν μένει απαραίτητα εδώ αφού ο άλλοτε αγρότης και νυν κτηματίας της Μυκόνου που πουλάει στον Ρώσο νεόπλουτο, πατώντας ένα enter μπορεί να στείλει τα χρήματα στην Deutsche Bank - Taunusanlage, Frankurt/M. Kέρδος μηδέν!

Το έκαναν οι Κύπριοι που είναι μανούλες σε κάτι τέτοια και κυνηγώντας το εύκολο χρήμα μετέτρεψαν το νησί του Παλληκαρίδη και του Αυξεντίου σε συνοικία της Μόσχας, ζηλέψαμε εμείς, ήρθε και η οικονομική κρίση, κλάφτηκαν οι ιδιοκτήτες ότι είχαν πέσει οι τιμές των ακινήτων, τρύπωσαν οι φιλελεύθερες ιδέες ότι τα σύνορα στο real estate είναι αναχρονισμός και φτάσαμε να χαιρόμαστε επειδή οι εμίρηδες του Κεϊμπούτ Καμπίρ αγόραζαν νησιά του Αιγαίου. Εκείνο που δεν υπολογίζαμε ήταν ότι η αύξηση των τιμών στα ακίνητα έχει και την πίσω όψη. Αυτή που βλέπουμε σήμερα, ιδιαιτέρως στις μεγάλες πόλεις. Φτάσαμε να θέλεις επτακόσια ευρώ για να νοικιάσεις γκαρσονιέρα στο Παγκράτι -εάν είσαι αρκετά τυχερός. Γιατί εκτός από τους ολιγάρχες του Πούτιν που αγοράζουν εκείνα που δεν θα μπορούσε να αγοράσει ένας Έλληνας -άρα μικρό το κακό- αγοράζουν και οι υπάλληλοί τους. Κατά κανόνα, με κίνητρο την «χρυσή βίζα». Με 250 χιλιάδες ευρώ αποκτούν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους το εισιτήριο για να εγκατασταθούν ή να εργασθούν σε όλη την Ζώνη Σένγκεν.

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν ο θεσμός της «Χρυσής Βίζας» εξυπηρέτησε ποτέ μία πραγματική ανάγκη της ελληνικής οικονομίας. Το σίγουρο είναι ότι άλλαξε βίαια τον συσχετισμό προσφοράς και ζήτησης. Ευνόησε εκείνους που είχαν ακίνητη περιουσία και βρήκαν την ευκαιρία να πουλήσουν σε τιμές που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έβλεπαν ούτε στον ύπνο τους. Και έπληξε εκείνους που με ελληνικούς μέσους όρους εισοδημάτων προσπαθούν να νοικιάσουν ή να αγοράσουν κατοικία. Αναλόγως βίαιη αλλοίωση του νόμου προσφοράς-ζήτησης είχε υπάρξει και πριν είκοσι-εικοσιπέντε χρόνια, όταν τα εύκολα στεγαστικά δάνεια εκτόξευσαν τις τιμές, έκαναν πλουσιότερους τους εργολάβους και ανάγκασαν τους αγοραστές να δανείζονται για να πληρώνουν παράλογα τιμήματα. Η διαφορά είναι ότι τότε η στρέβλωση οφειλόταν στην τραπεζική επιπολαιότητα, ενώ αυτή τη φορά οφείλεται σε πολιτική επιλογή. Εκ του αποτελέσματος ταξική, αφού ωφέλησε τους έχοντες, αλλά ας μην μιλάμε σαν να είμαστε ΣΥΡΙΖΑίοι σε ρακομελάδικο και ας πούμε ότι απλώς δεν προέβλεψε τις συνέπειες. Άλλωστε, η Χρυσή Βίζα ισχύει από το 2013 και αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την άγγιξε, μάλλον η ταξικότητά της ήταν πολύ καλά κρυμμένη.

Εν πάση περιπτώσει, ό,τι έγινε, έγινε. Σήμερα έχουμε μπροστά μας ένα πρόβλημα που δυσκολεύει τους οικονομικά πιο αδύναμους και δεν λύνεται ούτε με επιδόματα ούτε με τα προγράμματα απόκτησης στέγης που διαφημίζει η κυβέρνηση. Έχει η ελληνική οικονομία τόση ανάγκη το συνάλλαγμα των Κινέζων που αντιπροσωπεύουν το 50% των αιτήσεων για Χρυσή Βίζα ώστε να αγνοεί τις παρενέργειες στην αγορά ακινήτων; Ή -ακόμη περισσότερο - το συνάλλαγμα των Τούρκων που αντιπροσωπεύουν το καθόλου ευκαταφρόνητο 10%; Μήπως, ειδικά εδώ, υπάρχει και ένα ζητηματάκι εθνικής ασφάλειας; Όχι τίποτε άλλο αλλά είμαστε που είμαστε καφενείο σε αυτά τα θέματα, ας μην προκαλούμε και άλλο την τύχη μας…