ΑΠΟΨΕΙΣ

Εθνική κυριαρχία χωρίς έλεγχο συνόρων δεν νοείται. Ούτε έλεγχος συνόρων χωρίς αποτροπή. Ακριβώς γι’ αυτό, η συζήτηση περί επαναπροωθήσεων γίνεται με υποκριτικούς όρους. Όσοι αγανακτούν με τις επαναπροωθήσεις, λένε με περίτεχνα λόγια ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να έχει λόγο για τα σύνορά της. Όποιος περνά έστω και μισό μέτρο μέσα από τη γραμμή, πρέπει να γίνεται φιλοξενούμενός της. Οπότε το ελληνικό κράτος όχι μόνο πρέπει να τον συνοδεύσει με ασφάλεια στην ακτή αλλά να του εξασφαλίσει στέγη, τροφή, περίθαλψη και ένα επίδομα για τα καθημερινά έξοδα. Kαι η κυβέρνηση, μη τολμώντας να πει ότι δεν θέλει με το ζόρι μουσαφίρηδες, απολογείται -και όχι πάντοτε με επιτυχία- για κάθε ρεπορτάζ που προβάλλουν εμβληματικά μέσα της παγκοσμιοποίησης όπως το BBC, η Deutsche Well ή οι New York Times, αναστατώνεται όταν γραφικοί την καταγγέλλουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και σπεύδει να καθησυχάσει όσους ανησυχούν για την παραβίαση του δικαιώματος της απροϋπόθετης μετανάστευσης, ακροβολισμένοι στα μπιστρό πέριξ της Place Schumann. Σήμερα στην Ελλάδα ζουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που δεν ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια τους και τι ρόλο θα παίξουν στο ενδεχόμενο μίας ένοπλης κρίσης με την Τουρκία. Ακόμη περισσότεροι που επιδίδονται στην υψηλή και χαμηλή εγκληματικότητα. Μεγάλες αστικές περιοχές έχουν παραδοθεί σε συμμορίες, κανονικός άνθρωπος δεν τολμά να περάσει μέρα-μεσημέρι. Αλλά ο εφιάλτης της κυβέρνησης είναι να μην χαρακτηρίσει ο «προοδευτικός κόσμος» τον πρωθυπουργό «Όρμπαν των Βαλκανίων». Χαρίζοντας την κοινή λογική στον κανονικό Όρμπαν που μπορεί να είναι ό,τι είναι αλλά όταν λέει ότι η Ουγγαρία δεν χρωστά να φιλοξενεί όσους με το «έτσι θέλω» περνούν τα σύνορα της, δεν λέει κάτι περίεργο.

Πριν από είκοσι χρόνια η ίδια συζήτηση θα γινόταν με διαφορετικούς όρους. Σήμερα όχι! Η Ευρώπη δεν έχει την δύναμη να αφομοιώσει πολιτισμικά τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που καλείται να φιλοξενήσει και οι οποίοι, άλλωστε, δεν έχουν διάθεση να αφομοιωθούν. Δημιουργούν κοινωνίες μέσα στις κοινωνίες, σφριγηλές Ισλαμαμπάντ μέσα στα μαλθακά Λονδίνα, εκμεταλλεύονται την ευρωπαϊκή ανεκτικότητα και περιμένουν να αποκτήσουν την πληθυσμιακή υπεροχή για να επιβάλουν τον θρησκευτικό νόμο ως νόμο του κράτους. Το κοσμικό κράτος, κατάκτηση του δυτικού κόσμου, απειλείται. Με διαφορετικούς όρους θα γινόταν επίσης η συζήτηση εάν υπήρχε σύστημα που θα εξασφάλιζε ότι όσοι δεν δικαιούνται άσυλο θα επιστρέφουν στις πατρίδες τους. Δεν μπορεί να υπάρξει, αφού οι χώρες τους δεν τους δέχονται πίσω. Συνεπώς, όποιος περνά αυτό το μισό μέτρο που λέγαμε μέσα από τη γραμμή των συνόρων, εδώ ριζώνει.

Έτσι έχει το φαινόμενο. Μέσα στο φαινόμενο υπάρχουν άνθρωποι συμπαθείς, φιλικοί, εργατικοί και κατατρεγμένοι αλλά αυτό δεν αλλάζει τη μεγάλη εικόνα. Την οποία οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν μπροστά στα μάτια τους, ορισμένες ήδη την βιώνουν τραυματικά και απειλητικά, αλλά όλες αδρανούν. Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση με πληθυσμούς ασύμβατους προς τις ευρωπαϊκές αξίες, είναι το πρώτο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη εδώ και δεκαετίες. Μέχρι χθες βάδιζε με τον αυτόματο πιλότο, όλα ήταν λυμένα. Τη θέση των πολιτικών που θεμελίωσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση πήρε μία γενιά που μεγάλωσε στα πούπουλα, που νομίζει ότι όλα είναι οικονομία, ότι το καθήκον της αρχίζει από την regulation για στους φορτιστές των κινητών και τελειώνει στην regulation για τα καπάκια στα πλαστικά μπουκάλια. Δεν τολμά να αναμετρηθεί με το πρόβλημα γιατί εδώ δεν αρκεί η διαχείριση, χρειάζονται τολμηρές αποφάσεις. Εάν πει «όχι στη λαθραία μετανάστευση» χωρίς μισόλογα, θα την περιλάβουν οι «διανοούμενοι» του φιλελευθερισμού και της προόδου και θα την καταγγείλουν ως «ακροδεξιά». Τέτοια που είναι, δεν αντέχει ούτε στη σκέψη…