ΑΠΟΨΕΙΣ

Τα όσα διαδραματίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνούν κάθε φαντασία. Και νομίζω πως θα υπάρχει και συνέχεια. Η ριζοσπαστική Αριστερά εξεμέτρησε το ζην και πορεύεται τον δρόμο της απώλειας. Το μεγάλο ερωτηματικό πλέον βρίσκεται στον χώρο της Κεντροαριστεράς, δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ. Θα βγει πιο δυνατό από τις εσωκομματικές εκλογές; Πόσοι φίλοι του Κινήματος θα συμμετάσχουν; Ο ηττημένος θα αποδεχτεί την ήττα του;

Αυτά είναι μερικά από τα ζητήματα που απασχολούν όχι μόνον τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και τον μικρόκοσμο των πολιτικών σχολιαστών, αλλά και ευρύτερα στρώματα διότι η πατρίδα μας θα πρέπει να αποκτήσει άμεσα μια αξιόπιστη αξιωματική αντιπολίτευση, με ένα συγκροτημένο πρόγραμμα και με ευπρεπή, αλλά ουσιαστικό αντιπολιτευτικό λόγο. Να επανέλθει δηλαδή η μεταπολιτευτική κανονικότητα που διακόπηκε βίαια από την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Μέχρι στιγμής όλοι οι υποψήφιοι για την αρχηγία του Κινήματος αποφεύγουν τις μεταξύ τους έντονες αντιπαραθέσεις και αυτό αναμφίβολα είναι θετικό. Φυσικά, όσο θα πλησιάζει η ημέρα των εκλογών, είναι λογικό οι τόνοι να ανεβαίνουν, αλλά το ευκταίο θα είναι να μην προκαλέσουν τέτοιας μορφής εντάσεις που θα επιβιώσουν και την επόμενη ημέρα.

Το ΠΑΣΟΚ, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, δε γνώρισε εσωκομματική ηρεμία. Ο Κώστας Σημίτης ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση και βασικές του επιλογές βρήκαν απέναντι τους ένα σημαντικό μέρος του Κινήματος, τόσο στο επίπεδο των στελεχών όσο και στο επίπεδο της βάσης. Αλλά και ο Γιώργος Παπανδρέου, κουβαλώντας στην πλάτη του το φορτίο, αλλά και τις ευθύνες για τις εσωκομματικές εκλογές του 2007, στις κρίσιμες στιγμές του πρώτου μνημονίου γνώρισε την έντονη κριτική από τα μέσα, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί και να τον διαδεχθεί η κυβέρνηση Παπαδήμου.

Η εκλογική συντριβή του 2012 ήταν πολύ λογικό να αφήσει τη σφραγίδα της και στις εσωκομματικές εξελίξεις με αποκορύφωμα τη δημιουργία από τον Γιώργο Παπανδρέου του ΚΙΔΗΣΟ, λίγο πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Το τραγικό σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι το ΠΑΣΟΚ έβαλε αυτό την πλάτη για να σταθεί η πατρίδα μας όρθια, ενώ οι δύο του αρχηγοί, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βαγγέλης Βενιζέλος, κατανάλωσαν σε αυτήν την προσπάθεια σχεδόν όλο τους το πολιτικό κεφάλαιο.

Με τον Νίκο Ανδρουλάκη, κατά γενική ομολογία, το ΠΑΣΟΚ ανέκαμψε. Αυτό εξάλλου δείχνουν και οι εκλογικές επιδόσεις του. Άγνωστο για ποιο λόγο -σύμφωνα με το μυαλό μου- αίφνης ετέθη θέμα ηγεσίας, μία πρόκληση που την αποδέχθηκε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να την προσπεράσει. Τώρα πλέον τον λόγο έχουν οι φίλοι του Κινήματος. Να υποθέσω ότι και όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη θα εκτιμήσουν την κρισιμότητα των στιγμών, λόγω της εξαέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ και θα επιδείξουν σοβαρότητα και πνεύμα ενότητας μέσα από τις προεκλογικές αντιπαραθέσεις. Διότι δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ο εν δυνάμει πρωθυπουργός.

Το ζητούμενο είναι αυτό το τυπικό χαρακτηριστικό να λάβει και ουσιαστική μορφή μέσα από ένα πειστικό πρόγραμμα που θα προτείνει συγκεκριμένες λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας μας, μακριά από λαϊκισμούς και ανέξοδα ευχολόγια. Αυτό είναι το στοίχημα της νέας ηγεσίας, όποια κι αν είναι αυτή.