ΑΠΟΨΕΙΣ

Πεθαίνει ο παππούς, αφήνει πίσω του χρέη, πηγαίνει η γιαγιά μέχρι χθες στο Ειρηνοδικείο, τώρα Πρωτοδικείο, για να δηλώσει ότι αποποιείται την κληρονομιά. Εκεί η υπάλληλος τής δηλώνει ότι χρειάζεται ένα «μεγαρόσημο» των πέντε ευρώ. «Μεγαρόσημο» είναι ένα είδος χαρτοσήμου χωρίς το οποίο ούτε καλημέρα δεν μπορείς να πεις στα Δικαστήρια. Όταν το Δημόσιο πήγαινε με τον αραμπά, πήγαινε η γιαγιά στα εκδοτήρια του Δικηγορικού Συλλόγου, πλήρωνε πέντε ευρώ, έπαιρνε το μεγαρόσημο και τελείωνε την δουλειά της. Τώρα που το Δημόσιο έχει ψηφιοποιηθεί, η γιαγιά ακούει έκπληκτη ότι το μεγαρόσημο πρέπει να το εκδώσει με κάτι που λέγεται e-paravolo και για το οποίο δεν έχει ιδέα. Ούτε έχει ιδέα πώς μπορεί αυτό να γίνει με το κινητό. Οπότε, συνειδητοποιεί ότι έφαγε ένα πρωί στις συγκοινωνίες και η δουλειά της δεν τελείωσε. Θα πρέπει να επανέλθει, χάνοντας ακόμη ένα πρωί, αφού προηγουμένως παρακαλέσει τον εγγονό της να την εξυπηρετήσει, πράγμα καθόλου αυτονόητο γιατί δεν έχουν όλοι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι γύρω τους κάποιους που παίζουν αυτά τα πράγματα στα δάχτυλα.

Υπάρχει και χειρότερη εκδοχή. Πεθαίνει ο πατέρας και επίσης αφήνει χρέη. Πρέπει να αποποιηθεί ο γιος, μετά τα εγγόνια και μετά τα αδέλφια, μετά τα ανίψια. Μόνο που ο πατέρας ζούσε στη Θεσσαλονίκη ενώ οι υπόλοιποι ζουν στο Ηράκλειο. Θα πρέπει όλοι να έρθουν στην Θεσσαλονίκη και να κάνουν εδώ την δήλωση αποποίησης. Εναλλακτικά, πρέπει να υπογράψουν συμβολαιογραφικό πληρεξούσιο προς δικηγόρο ή προς κάποιον που είναι διατεθειμένος να τους εξυπηρετήσει στη Θεσσαλονίκη. Και προσοχή! Με το πεντάευρο μεγαρόσημο στο χέρι γιατί και αυτός θα χάσει δύο πρωινά, όπως η γιαγιά. Θα ήταν δύσκολο να διασυνδεθούν οι γραμματείες των δικαστηρίων σε όλη τη χώρα, ώστε καθένας να κάνει τη δήλωση αποποίησης στον τόπο κατοικίας του και αυτομάτως να ενημερώνονται όλες; Ξέρετε πόσοι άνθρωποι θα γλίτωναν από πόση ταλαιπωρία και από πόσα έξοδα με αυτή την απλή εφαρμογή; Γιατί δεν έχει γίνει ούτε σχεδιάζεται μία τέτοια διασύνδεση; Επειδή το τοτέμ της ψηφιοποίησης αναπτύσσεται χωρίς σχέδιο, χωρίς ιεράρχηση προτεραιοτήτων και χωρίς ενδιαφέρον για τον πολίτη. Εταιρείες πληροφορικής μπαίνουν στα υπουργεία, καταθέτουν αποσπασματικές ιδέες και φεύγουν με μία ανάθεση στο χέρι, αφήνοντας πίσω τους υπουργούς που χαίρονται επειδή θα πουλήσουν στον λαό «καινοτομία». Όπως ο υφυπουργός Ψηφιακής Πολιτικής που αν τον πάρει κανείς τοις μετρητοίς θα νομίζει ότι το Κτηματολόγιο έγινε υπερηχητικό τώρα που ψηφιοποιήθηκε πλήρως και δεν συναλλάσσεται χέρι-χέρι με τους ενοχλητικούς πολίτες. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι στη Θεσσαλονίκη για να καταχωρηθεί μία απλή πράξη χρειάζεται να περάσουν 27 μήνες και το κοντέρ συνεχίζει να γράφει. Το να πάρεις την καθυστέρηση από το καφενείο του ΣΥΡΙΖΑ στους 14 μήνες και να την διπλασιάσεις είναι λόγος για να εγκαταλείψεις την πολιτική και να αποσυρθείς σε μοναστήρι. Αλλά η προπαγάνδα δουλεύει ρολόι. Δέκα ακούνε, οι εννιά τρώνε το παραμύθι, ο δέκατος που έτυχε να μπλέξει με το Κτηματολόγιο βρίζει, όμως η πολιτική είναι αριθμητική και στην αριθμητική οι εννιά είναι περισσότεροι από τον ένα.

Δεν είναι Λουδίτες όσοι διαμαρτύρονται. Δεν διαφωνούν με την ψηφιοποίηση του Δημοσίου αυτή καθ΄ αυτή. Μια χαρά είναι η ιδέα. Διαφωνούν με τον ψηφιακό δαρβινισμό -να επιβιώνει όποιος προσαρμόζεται, οι υπόλοιποι ας πεθάνουν. Διαφωνεί επειδή αγνοούνται οι άνθρωποι που λόγω ηλικίας, γλώσσας ή ελλείψεως δεξιοτήτων αδυνατούν να ακολουθήσουν. Όπως ο παππούς που για να επισκεφθεί την Τράπεζα και να μιλήσει με υπάλληλο, πρέπει να κλείσει ψηφιακά ραντεβού -μετά από δέκα μέρες. Και επίσης διαφωνούν όταν η ψηφιοποίηση, αντί να μειώσει την γραφειοκρατία, χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για να τη μεγαλώσει. Ακριβώς αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα και είναι άλλη μία πικρή ιστορία.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29.09.2024