ΑΠΟΨΕΙΣ

Όντως υπάρχει πολύς ρατσισμός γύρω μας. Όποιος, από διαστροφή ή από επαγγελματική υποχρέωση, παρακολουθεί στοιχειωδώς τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μένει έκπληκτος όχι μόνο από την ανοησία που κυκλοφορεί εκεί μέσα -και σε τούτο έγκειται η προσφορά των social media, ότι αποκάλυψαν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας- αλλά και από το πλήθος ανθρώπων που γράφουν μειωτικά, προσβλητικά ή και χυδαία για άλλους ανθρώπους με μοναδικό κριτήριο την φυλή ή την εθνικότητα. Αυτός είναι ο κανονικός ρατσισμός. Όχι κατά σύμπτωση, οι περισσότεροι είναι ναυάγια της ζωής που από κάπου προσπαθούν να πιαστούν για να αντλήσουν αυτοεκτίμηση και καταφεύγουν στο όλως συμπτωματικό γεγονός ότι γεννήθηκαν λευκοί.

Αλλά αυτό δεν έχει σχέση με τις επιφυλάξεις, του φόβους και εντέλει την άρνηση προς το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης. Δεν είναι ρατσισμός να ανησυχείς για την ανεξέλεγκτη έλευση στην Ευρώπη ανθρώπων από άλλες κοινωνίες, οι περισσότεροι από τους οποίους κατάγονται από χώρες όπου η έννοια του κοσμικού κράτους είναι άγνωστη και ο μόνος νόμος που αναγνωρίζεται είναι ο θρησκευτικός. Και όμως, εδώ και πολλά χρόνια, όποιος εκφράζει επιφυλάξεις, λοιδορείται ως ρατσιστής και ακροδεξιός. Στον δημόσιο λόγο επικράτησαν φωνές που στην κοινωνία είναι μεν μειοψηφικές αλλά έχουν επιρροή. Είναι αυτό που λένε, μην σε πιάσουν στο στόμα τους. Με επιχειρήματα άλλοτε φιλελευθερισμού («η μετανάστευση ως θεραπεία για την γηράσκουσα Ευρώπη»), άλλοτε δικαιωματισμού («η μετανάστευση είναι δικαίωμα»), άλλοτε ιστορικά («η ανθρώπινη ιστορία είναι μια διαρκής μετανάστευση»), άλλοτε αριστεροσύνης («εμπρός της γης οι κολασμένοι»), άλλοτε συναισθηματικά («δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι») κατάφεραν να καταργήσουν και εδώ την κοινή λογική. Τίποτε απ’ όσα λένε δεν είναι προφανώς αβάσιμο. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για ταλαιπωρημένους ανθρώπους που η μοίρα έριξε στα λάθος σημεία του πλανήτη. Θα μπορούσε να έχει ρίξει εκεί τον καθένα από μας. Αλλά οι μεμονωμένοι άνθρωποι συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα που δεν μπορούμε πλέον να αγνοούμε. Η Ευρώπη σήμερα δεν είναι η Ευρώπη του ’90 και σε τριάντα χρόνια δεν θα είναι η Ευρώπη του σήμερα. Η λαθραία μετανάστευση μετασχηματίζει την ταυτότητά της. Εάν κάποιος πιστεύει ότι αυτό γίνεται για καλό, δικαίωμά του αλλά οφείλει σε αυτό να επιχειρηματολογήσει. Τα άλλα, είναι υπεκφυγές.

Ναι, υπάρχει πρόβλημα δημόσιας ασφάλειας. Δεν χρειάζεται να μπούμε στην συζήτηση εάν τα ποσοστά παραβατικότητας μεταξύ των λαθραίων μεταναστών είναι υψηλότερα του μέσου όρου. Είναι! Αλλά και αν δεν ήταν, έχει υποχρέωση η ελληνική κοινωνία να φορτώνεται και την εισαγόμενη εγκληματικότητα; Είναι αδιάφορο που το κέντρο της Αθήνας έχει μετατραπεί σε γκέτο και δεν τολμάς να κυκλοφορήσεις μέρα-μεσημέρι; Μοιραία θα ξανανοίξει η συζήτηση για τις ελίτ, αυτή τη φορά όχι με τους λάθος όρους της αντιμνημονιακής ρητορείας αλλά με τους αναμφισβήτητους του σήμερα. Όσοι κατοικούν στις ασφαλείς περιοχές του Λεκανοπεδίου, μπορεί να βλέπουν τους μετανάστες μόνο όταν πηγαίνουν το 4x4 για πλύσιμο η όταν έρχεται το συνεργείο για να κουρέψει το γκαζόν. Μια χαρά είναι οι μετανάστες, κάνουν και την δουλειά που οι ίδιοι βαριούνται. Οπότε, με την άνεσή τους, πίνοντας φρέντο μακιάτο, μπορούν να αισθάνονται ανώτεροι άνθρωποι αναρωτώμενοι τι έπιασε τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα και φωνάζουν για τους μετανάστες. Ουσιαστικά, δεν κάνουν τίποτε διαφορετικό από ότι κάνουν και οι ρατσιστές. Αναπληρώνουν την χαμένη αυτοεκτίμησή τους, η διαφορά είναι ότι αυτοί το κάνουν με δόσεις ρητορικού ανθρωπισμού.

Αλλά αυτό δεν μπορεί να πάει μακριά. Όπως ξοδεύτηκε το παραμύθι ότι όποιος δεν είναι αριστερός είναι ακροδεξιός, έτσι ξοδεύεται και το παραμύθι ότι όποιος δεν θέλει την ανεξέλεγκτη μετανάστευση είναι ρατσιστής. Και όσο η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ συνεχίζουν να κρύβονται πίσω από τις χαζοχαρουμενιές Βρυξελλών, χαρίζουν κανονικούς ανθρώπους στην Ακροδεξιά.