ΑΠΟΨΕΙΣ

Η ΒΙΠΕ Σίνδου δημιουργήθηκε κατά τη δεκαετία του ’60. Παρά την εμφανή παρακμή, την εγκατάλειψη και το σκουπιδαριό, φιλοξενεί 800 βιομηχανικές και 600 εμπορικές / μεταποιητικές επιχειρήσεις που απασχολούν περίπου 20.000 υπαλλήλους, συν άλλους τόσους επισκέπτες. Στη Σίνδο εδρεύει το άλλοτε ΤΕΙ Θεσσαλονίκης το οποίο ιδρύθηκε περίπου το 1970 και από το οποίο, με συγχωνεύσεις, προέκυψε το πομπωδώς αποκαλούμενο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος. Διεθνές ή όχι, σε αυτό φοιτούν περίπου 30.000 σπουδαστές.

Δύο πλευρές της ΒΙΠΕ Σίνδου οριοθετούνται από ενεργές σιδηροδρομικές γραμμές και μάλιστα ηλεκτροδοτούμενες. Βορείως από τη γραμμή Θεσσαλονίκης - Ειδομένης, επί της οποίας υπάρχει ο εγκαταλελειμμένος σταθμός Αγχιάλου, και νοτίως από τη γραμμή Θεσσαλονίκης - Αθηνών επί της οποίας αναπτύσσεται ο ενεργός σταθμός Σίνδου. Το άλλοτε ΤΕΙ βρίσκεται στην άκρη του οικισμού.

Υπάρχει κάποιος εμφανής λόγος για τον οποίο όταν δημιουργήθηκαν η ΒΙΠΕ και το ΤΕΙ δεν προβλέφθηκε η σύνδεσή τους με το σιδηροδρομικό δίκτυο; Κανένας! Μπορεί κανείς να βάλει στο μυαλό του χίλιες δυο ερμηνείες, μεταξύ των οποίων την συνήθη για το «λόμπι των αυτοκινητιστών» που όντως υφίσταται και υπήρξε βασική αιτία για την σιδηροδρομική υστέρηση της χώρας κατά την μεταπολεμική περίοδο. Αλλά εδώ τα πράγματα φαίνονται απλούστερα. Ο σιδηρόδρομος απουσιάζει από κάθε σχεδιασμό του ελληνικού κράτους, όχι μόνο αυτοτελώς, ως μεγάλο έργο υποδομής, αλλά ούτε καν ως συμπλήρωμα. Η στοιχειώδης σκέψη ότι εξήντα - εβδομήντα χιλιάδες άνθρωποι, εργαζόμενοι και φοιτητές, που θα μετακινούνται καθημερινά από και προς την Σίνδο πρέπει να έχουν στη διάθεσή τους ένα αξιοπρεπές μέσον μεταφοράς ούτε που πέρασε από το μυαλό και εκείνων που σχεδίασαν τότε και εκείνων που διαχειρίστηκαν εν συνεχεία. Ούτε ποτέ υπήρξε αξίωση της κοινωνίας των πολιτών.

Έχει, βέβαια, και την πλάκα του, γιατί η περίοδος της στρατιωτικής δικτατορίας 1967-74 είναι κάπως μυθοποιημένη στη συνείδηση του μικρού κύκλου των φίλων του σιδηροδρόμου. Όχι για πολιτικούς λόγους -μια χαρά είναι οι άνθρωποι- αλλά επειδή τότε έγιναν μερικές από τις επιτυχέστερες παραγγελίες σιδηροδρομικού υλικού, οπότε επικράτησε η εντύπωση ότι «τουλάχιστον τα τρένα λειτουργούσαν». Κανένα έργο υποδομής δεν έγινε τότε και καμία πρόνοια δεν υπήρξε για το μέλλον. Απλώς, τα ΙΧ ήταν λιγότερα, άρα περισσότερος κόσμος ταξίδευε με τον τρένο, συνεπώς τα δρομολόγια ήταν πυκνότερα. Συγχρόνως, ο σιδηρόδρομος διατηρούσε ακόμη την στρατιωτικού τύπου οργάνωση που είχε εξ αρχής και αυτό συντηρούσε την εικόνα του πειθαρχημένου οργανισμού. Μετά, πλάκωσαν τα ευγενή σπορ του συνδικαλισμού και της λεηλασίας των κοινοτικών κονδυλίων. Ο ΟΣΕ είχε την τύχη μίας τυπικής ελληνικής ΔΕΚΟ, έπαψε να εξυπηρετεί την κοινωνία και απαλλοτριώθηκε από το προσωπικό του ώστε να εξασφαλίσει στους πολλούς μία πλουσιοπάροχη θέση εργασίας και στους λιγότερους μια γενναία κουταλιά στο ευρωπαϊκό μέλι. Η πολιτεία βολεύθηκε με αυτή την σιωπηρή αλλά ανεπίδεκτη παρεξηγήσεως σύμβαση. Δεν ενοχλούσε για να μην την ενοχλούν. Και έτσι, ξέφτισμα στο ξέφτισμα, ήρθε η τραγωδία των Τεμπών που αποτελεί επιτομή της διάλυσης.

Ας πούμε πώς ό,τι έγινε, έγινε. Έστω και σήμερα, υπάρχει σχέδιο για την σιδηροδρομική σύνδεση της ΒΙΠΕ και του ΤΕΙ Σίνδου με το Μετρό; Σχέδιο κανονικό, με χρονοδιάγραμμα, όχι εκθέσεις ιδεών γιατί από τέτοιες χορτάσαμε! Αυτό σε μία σοβαρή χώρα θα τελείωνε σε δέκα-δώδεκα μήνες. Υπάρχει άνθρωπος που έχει λόγο για την τύχη αυτής της πόλης και σκέφτεται τους χιλιάδες άτυχους που χάνουν καθημερινά δύο και τρεις ώρες στα μποτιλιαρίσματα; Σε σχεδόν εξήντα χρόνια, δεν υπήρξε ούτε ένας. Οπότε, μάλλον στην σφαίρα της μεταφυσικής εναπόκειται και η ελπίδα ότι μπορεί να εμφανιστεί σήμερα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 05.01.2024